- Een nieuw braakballen avontuur met Saphyr ^^.

Hij grinnikte. De gebouwen waren prachtig; prachtiger dan in de boeken en films beschreven. In de verte zag ze Goudgrijp, en aan haar rechterzijde stak Olivander boven de andere winkels uit.
“Olivander, wauw! En kijk, daar is de Uilenboetiek!” Verrast bekeek ze alles om zich heen.
Ze merkte amper dat Ron zich van haar losmaakte en zei dat hij haar geld bij Goudgrijp ging halen.
Lynn richtte haar blik weer op Braakbals Uilenboetiek en liep de zaak binnen. Verschillende uilen kirden haar vrolijk toe. Liefdevol bekeek ze een opvallende, grote kerkuil. Romeus, las ze op het naambordje. Hij was mooi, dat gaf ze zonder twijfels toe. Maar toen ze haar vinger tussen de tralies door stak, beet die vinnig in haar richting. “Nou, jij wordt het dus niet!” Ze grijnsde en liep weer verder langs de grote kooien. Aan het einde van de lange rij stond een iets kleinere kooi. Er zat een mooi dier op een versleten stok. Zijn bruine vleugels hingen sip langs zijn lijf, en zijn gele ogen waren half dichtgeknepen. “En jij bent, jochie?” Weer stak ze haar vinger door de tralies, en dit keer hapte het dier niet. Wel opende hij zijn ogen geschrokken en dook wat angstig in elkaar.
Een verkoper kwam aanlopen, zag ze uit haar ooghoeken.
“Een fraai dier! Hij is wel wat dom soms. Vijftien galjoenen zijn genoeg voor deze prachtige Velduil!”
“Dom? Hoe heet die?”
“Dumbo.”
“Hij is niet dom. Hij is bang.” Vastbesloten keek Lynn naar de uil. “Ik wil hem, en ik noem hem Saphyr.”
Op dat moment vloog de deur van de winkel open en stond Ron Wemel met een grote zak met goud in de deur opening. “Hoe duur is je aanwinst, Lynn?”
“Euh.. Vijftien galjoenen, geloof ik.”
De man die nog steeds naast Lynn stond, knikte bevestigend. “Jemig, Rory. Wat word je duur voor zo’n ettertje. Nou, als zij er maar gelukkig mee is.” Ron tastte in de zak en duwde een paar munten in Rory, de verkoper, zijn handen. Toen wenkte hij Lynn en liepen ze samen de winkel uit. “Wat moeten we nu doen?” Trots kriebelde Lynn Saphyr over zijn hoofdje. Die zat zachtjes bibberend op haar hand.
“Ik heb alles al gekocht, inclusief een paar gewaden. Euhm.. Oh ja, een toverstok! Daarvoor gaan we maar naar Olivander, goed?” Ron bekeek haar vragend, en ze knikte instemmend.
Voor de oude, krakkemikkig uitziende winkel, stopten ze. “Ga jij maar naar binnen, ik wacht hier.” Hij duwde een paar galjoenen in Lynns hand. Ze liep stilletjes naar binnen. “Meneer Olivander?” fluisterde ze zachtjes. Plotseling verscheen er een hoofd boven de stapels met doosjes uit. “Aah!” Ze slaakte een kreetje, maar de oude man begon vriendelijk te lachen. “Een toverstok zeker? Ik zal eens kijken.”
Hij verdween weer achter de muur van doosjes. Een tijdje later kwam hij weer.
“Lepenhout, 35.4 cm, kern van een eenhoornhaar.” Hij reikte haar een stok aan, en ze pakte hem twijfelachtig aan. De stok begon te krijsen. Geschrokken liet ze hem vallen. Als echte toverstokken zo werken, hoefde ze geen stok. Opeens voelde ze een verlangend gevoel naar haar plastic replica.
Maar veel tijd daarvoor had ze niet, want de aardige Olivander duwde alweer een andere stok in haar handen. “Kastanjehout, 32.5 cm, kern van een zwarte feniksveer. Ik denk dat deze toch wat te hoog gegrepen is, maar proberen kan altijd.” Aarzelend zwiepte ze ermee. Haar mond viel open toen er prachtige sterren uit spatten. Klopte dat? Of was het een slecht teken? Ze keek Olivander aan, en die knikte tevreden. “Het is een wonder. Feniks is een gevoelige kern, en zeer krachtig. De stok zal je beste vriend worden!”
De man groette de stok alsof het een oude vriend was, en nam toen de galjoenen dankbaar aan. “Bedankt, Olivander.” Ze draaide zich om, hield haar hand stevig om de stok heen en greep toen Rons middel beet. “IK HEB EEN STO-OK!” schreeuwde ze enthousiast. Hij keek het meisje met zijn gebruikelijke grijns aan en hief toen zijn eigen stok op. “IK OOK!” krijste hij mee. “Zal ik je wat laten zien?” zei hij geheimzinnig. Lynn knikte. “Expecto Patronum!” schreeuwde Ron vervolgens en een klein hondje spatte uit zijn stok. De hond sprong vrolijk een rondje boven hun hoofden en loste toen op.
“Wauw, kan ik dat ook leren?” zei Lynn blij en ze keek naar haar eigen kastanjehouten stok.
“Niet op school, maar ik wil het je wel proberen te leren als je wat gevorderd bent.”
Lynn knikte. “Is Draco knap?” vroeg ze plotseling.
Daar leek Ron even van beduusd. “Euh.. Knap irritant ja.”