- Het Nest? Waar zijn de vogels?!

De weken verstreken, en Lynn's vader was erg blij voor zijn dochter. Samen met meneer Wemel had hij afgesproken dat Lynn een week voordat Zweinstein begon, naar het Nest zou komen. En die tijd was nu aangebroken.
"Doei, pap. Tot over een half jaar!" schreeuwde Lynn opgewonden. Ze klemde haar hand om de toverstok heen en knuffelde haar vader toen nog even.
"Kom je mee, Lynn? Ze wachten op ons." Een vriendelijke stem klonk door de hal. Het was de stem van professor Anderling, hoofd van Hogwarts. "Ja, professor!" Ze moest nog steeds wennen aan het feit, dat je een leraar niet meer aansprak met 'meneer' of 'mevrouw. En dat stomme 'ge-achternaam' dan. Ron leek het wel niet te kunnen hebben over Dráco. Het werd altijd Malfoy.
Vlug gaf ze haar vader nog een laatste kus en legde haar hand lichtjes op de hand van professor Anderling. Het benauwde gevoel van 'Verdwijnselen' was nog steeds geen prettig iets, maar ze wist nu in ieder geval wat het was. Het leek wel uren te duren voor dat ze weer op de grond terecht kwamen.
"Wauw, is dat het Nest?" Enthousiast wees Lynn naar het vreemde huis dat zich voor hun bevond.
"Ja, dat is het Nest. Vroeger was het mo
oier, maar de Dooddoeners hebben het vernietigd.. Nou, dan zie ik je op Hogwarts!"
Voor dat Lynn ook nog maar een vraag kon stellen, was de aardige vrouw al weer verdwenen.
Ze haalde een teug adem en sleepte toen de zware hutkoffer achter zich aan. Ze bewoog haar hand naar de deur om te kloppen, maar die sloeg met een klap open.
"Welkom, lieverd!" Een roodharige vrouw pakte haar arm beet en trok haar naar binnen: Mevrouw Wemel, dat leek haar duidelijk.
'Hallo, mevrouw! Waar moet ik mijn spullen laten?" vroeg Lynn verlegen. Ze keek naar de grote ruimte waar ze zich in bevond.
"Dat doe jij niet, lieverd. Dat doet George wel. GEORGE!" De jongen die naast Ron uit een pot pindakaas zat te lepelen, stond zuchtend op en liep richting de trap. In het voorbij gaan mompelde hij vriendelijk zijn naam en toverde de koffers de lucht in. "Euhm.. Ik ben.."
"Jij bent Lynn," werd ze onderbroken door een lachende Ron. "Ja, dat dus. En jullie, euh, zijn?"
"Ik ben Ginevra, maar noem me Ginny." Een niet zo groot meisje draaide zich om en knipoogde.
"En, ik ben Percy! En die gek daar, is Bill. Maar die woont hier normaal niet." De jongens die de hele tijd stil op de bank hadden gezeten, stonden op en maakte een overdreven buiging.
"Oh, oke! Ik zag net George, maar waar is Fred?" Iets meer op haar gemak keek ze de Wemels vragend aan. Direct werd het stil.
"Ik.. nou.. weet je.." stotterde Ron, en Ginny maakte de zin af. "Die is dood."
Geschokt staarde Lynn hun aan. Dood? Fred? Fred was haar favoriete personage geweest. Ze slikte een traan weg. "Het.. het spijt me, sorry." mompelde ze.
"Dat kon jij niet weten. Kom, dan zal ik je alvast een paar spreuken leren. Als je dat wilt dan?" Ron leek zijn stem teruggevonden te hebben. Lynn knikte blij en pakte haar toverstok van het lage tafeltje aan haar zijde. "Ik moet eerst even Saphyr eten geven."
Ron glimlachte. "Is goed! Ik zie je zo in de achtertuin. Ginny wijst je de weg wel.'
Lynn glimlachte wat onzeker terug en liep toen naar de zolder.