A ranger/traitor 238

Maar zij waren te paard en Halt was een van de meest ervaren jagers in het rijk. Eens ze de drukte rondom kasteel Araluen achter zich gelaten hadden, koste het Halt maar weinig moeite om het spoor te vinden en te volgen. Gilan volgde hen gedwee, maar deed zelf niet mee met sporen lezen. Miko had zo het vermoedden dat hij het moment dat hij met de valse Corn geconfronteerd werd, wilde uitstellen. Plots bedacht hij zich iets.
“Gilan, is hij gewapend?” Gilan knikte, zich overtuigend ellendig voelend.
“Hij draagt dezelfde wapens als elke Grijze Jager.” Terwijl Gilan dit zei, spoorde Halt Abelard tot grotere spoed aan. Miko vermoedde dat hij van plan was om als het op vechten aan kwam, het zelf tegen de nep-Corn op te nemen om Gilan die last te besparen. Ook Miko had nu zijn boog en pijlen in de hand. Ze moesten Corn nu bijna ingehaald hebben. Halt stak zijn hand op en ze lieten zich uit het zadel glijden om de achtervolging te voet verder te zetten. Miko’s zenuwen waren tot het uiterste gespannen. Als achtervolgers waren zij in het nadeel. De nep-Corn kon zich ergens in een hinderlaag leggen en hen met een pijl op de pees opwachten. Tot hiertoe liepen de sporen echter gewoon rechtdoor en hij scheen zelfs geen poging gedaan te hebben om ze te verbergen.
“Hij kan niet veel verder zijn. Er is daar zo meteen een steile rotswand.” En inderdaad zagen ze niet veel later een massieve muur voor hen verschijnen, met onderaan een kleine gedaante met een groene mantel die tevergeefs probeerde naar boven te klimmen.
“Ik zou dat laten als ik jou was”, zei Halt ijzig. De jongen draaide zich om. Hij was knalrood en het zweet liep in straaltjes van zijn gezicht. Zijn ogen, groot van angst, schoten heen en weer tussen de drie Grijze Jagers. Dus dit was degene die ervoor verantwoordelijk was dat hij valselijk beschuldigd werd, dacht Miko. Vreemd genoeg had hij op dat moment vooral medelijden met hem.