2. A Secret Life After That Girl| Safe, For Now.

Zodra het vliegtuig gaat landen zet ik de koptelefoon in het vliegtuig uit en zet hem terug in het vakje. Ik wacht tot het vliegtuig helemaal geland is en stap uit. Ik hoef natuurlijk niet op mijn bagage te wachten aangezien ik die niet bij me heb. De mensen achter het locket kijken me raar aan omdat ik natuurlijk geen bagage heb en ik duidelijk niet van hier ben. Dus ze nemen aan dat ik op vakantie ben. Helaas, ik blijf hier en het zal geen vakantie worden. Ik ga never nooit meer terug naar Italië. Ze zullen me moeten dwingen. Dat zal voor HEM niet zo moeilijk zijn. HIJ zal niet blij zijn als hij merkt dat ik weg ben. Moet HIJ maar nadenken voordat hij iets beslist wat voor HEM leuk is maar voor mij onvergefelijk. Het idee alleen al. Net een moeder die dingen voor je beslist maar dan erger. Hoe konden die anderen het goed vinden? HIJ zal wel het grootste woord hebben. Dat zou dan wel goed uitkomen als het zou zijn doorgegaan maar het zal nog een ergere hel zijn dan het leven al is. Ik kom op de parkeerplaats uit waar me een chaffeur vraagt of ik een taxi nodig heb. Natuurlijk kijkt hij ook weer vreemd omdat ik geen bagage heb. Jezus, als ik met een neuspiercing hier had gelopen was het ze waarschijnlijk ook alleen maar opgevallen dat ik geen bagage had. Ik zeg vriendelijk dat ik geen taxi nodig heb omdat ik de weg weet en hem kan lopen. Natuurlijk kan ik het lopen maar waar naar toe heb ik geen idee van. Ik loop het parkeerterrein af en glip het bos in. Zo kan niemand me zien en dus minder kans een familielid tegen te komen. Ik ren door het bos en blijf zo lang door rennen. Soms stop ik even om te kijken of het in het dorpje veilig is en wat te doen is. Of om gewoon te kijken waar ik ben. Ik wil zo ver mogelijk Westen van de VS gaan. Veel voorzorgsmaatregelen maar als ze werken ben ik blij. Ik kan natuurlijk wel niet te lang op een plek blijven. Ik zal vaak moeten vertrekken. Dan lijkt het me handiger om niet te veel vrienden te maken. Dan zal het afscheid makkelijk zijn en zullen ze geen gevaar lopen. Was ik maar nooit daar naartoe gegaan. Was ik maar nooit op die plek gaan staan. Was ik maar nooit… Zo blijf ik mezelf verwijten maken tot het donker is en ik bij een dorpje aankom. Hopelijk hebben ze daar een plaats om te overnachten. Om ’s nachts door het bos te lopen leek me helemaal niks. Wat kon me eigenlijk gebeuren? Op zijn minst moordenaars ofzo en wilde dieren. Dat leek nog allemaal mee te vallen in vergelijking met HEM. Ik blijf liever mijn hele leven in het bos dan naar HEM te moeten. Het is geen groot dorpje maar het kan ermee door. Ik loop naar het politiebureau. Lijkt me het makkelijkst. ‘Hallo, ik ben net hier aangekomen en ik wil graag een kamer voor één nacht. Wat ik daarna ga doen zie ik wel.’ De man achter het bureau kijkt onderzoekend aan en zegt dan dat er een hotel aan het politiebureau vast zit omdat er namelijk geen criminelen hier worden opgesloten. De man vraagt zich vast af wat een meisje als mij hier alleen doet zonder ouders. En inderdaad vraagt de man het ook. Waarop ik normaal antwoord dat ik die niet meer heb en daarom hier naartoe ben gekomen. Dat is half waar maar dat hoeft die man niet te weten. De man condoleert me met mijn verlies en roept een andere man op die me naar het hotel brengt. Daar vraag ik naar een kamer en betaal contant. Er zit een vrouw van rond de dertig achter de balie die druk met tien vingers op het toetsenbord zit te typen. ‘En uw naam is …?’ Ze behandelen me alsof ik een volwassenen ben. I Like It! ‘Mijn naam is Cynthia Hope.’ Alsof ik haar dat aan het neus ga hangen. Die naam moet ik even onthouden. Zal moeilijk zijn om steeds Cynthia Hope te moeten zeggen. En in andere dorpjes moet ik natuurlijk weer anders heten anders kan HIJ me zo vinden. ‘Alles is geregeld. Hier is de sleutel van uw kamer. Het is de gang in, de trap op, en dan de gang door, aan de rechterkant de vijfde deur. Nummer 212. Een prettig verblijf.’ Wees maar blij, denk ik grimmig, dit bezoek zal voor jou erger kunnen aflopen dan voor mij. Tenzij HIJ me vind natuurlijk en daar zal HIJ alles aan doen. Ik moet dat natuurlijk zien te voorkomen. Ik mag er dan niet volwassen uitzien, dat betekend niet dat ik het in mijn hoofd niet ben. Trouwens, zo oud ben ik nog niet. Ik loop naar mijn kamer en maak de deur open. Het is opzich wel een leuke kamer maar om erin te wonen zou ik het niks vinden. Ik pleur de deur achter me dicht en plof languit op het bed. Naar het plafon staren is erg interessant. Moet je ook eens uitproberen, val je binnen 5 minuten in slaap, handig als je niet in slaap kan komen. Bij mij werkt het helaas niet Na een tijdje wordt het saai en ik ga even in bad. In de spiegel bekijk ik mezelf. Ik zie er nog uit als mezelf ondanks dat ik mijn haar heb afgeknipt. Ik rommel in het kastje onder de spiegel en kom een tasje met een kam, haarverf en kwast tegen. Een geluk bij een ongeluk. Heeft iemand zeker vergeten mee te nemen. Pech voor diegene want nu is het van mij en ik kan het goed gebruiken. Kan ik gelijk mijn haar verven zodat ik er nog anderser uitzie. Het maakt niet uit welke kleur het is. Hopelijk is het een niet te opvallende kleur. Zou wel raar zijn als ik ineens groen haar krijg. Dat zou dan goed opvallen en als HIJ me zou vinden zou HIJ me met een beetje geluk niet herkennen met zwart haar. Als ik nou groen haar zou krijgen zou HIJ me aankijken en zien dat ik het ben. Maar met zwart haar zou HIJ het niet eens proberen me aan te kijken. Het zou niet bij HEM opkomen dat ik ineens een andere kleur haar zou hebben genomen en om nog maar te spreken over mijn nieuwe style haar. Ik vind het wel mooi. Het heeft iets weg van scene. Ik kijk op de verpakking en zie dat het roodblond is. Het kan ermee door. In het volgende stadje of dorpje koop ik wel weer een andere kleur haarverf. Als ik mijn haar geverfd heb doe ik mijn haar in een handdoek en ga op het bed een tijdschrift lezen terwijl ik wacht tot het ingetrokken is. Als het eenmaal is ingetrokken bekijk ik het resultaat en ga in de douche om het nog een beetje af te spoelen. Het water glijd langs mijn lichaam. Dit zal HIJ nooit krijgen. Míj zal HIJ nooit krijgen. Ik haat HEM best wel, HIJ denkt dat HIJ alles kan en alles kan zeggen wat HIJ wil. Dat iedereen doet wat HIJ wil en dat iedereen dat ook met plezier voor HEM doet. Nou ik niet. Ik haat HEM! Als het aan mij ligt zou ik HEM vermoorden. Helaas gaat dat niet zo gemakkelijk. HIJ is een stuk sterker dan mij. Ik neem me voor om te onderzoeken wat mijn kracht is. Waar ik sterk in ben. Wat mijn eigenschappen zijn. Misschien ben ik dan klaar mocht HIJ me toch weten te vinden. Dan hoef ik niet meer te vluchten. Nooit zou ik dan nog voor HEM vluchten. Jammer genoeg zal HIJ het niet zo snel opgeven als ik zou doen. Ik snap niet hoe HIJ deze keuze kan hebben gemaakt. Wie maakt er nou zo keuze? En zeker HIJ!