Can't see them like that

'Dawn!' hoorde ik een hoge stem zingen zodra ik halverwege de trap was. Geschrokken keek ik op, recht in het grijnzende gezicht van Renesmee. Ik glimlachte terwijl ze me probeerde te omhelzen. Na enkele seconden liet ze me los en keek me onzeker aan. 'Is alles goed,' vroeg ze twijfelend.
'Natuurlijk,' antwoordde ik verward.
Ik zag hoe ze een blik met Jasper wisselde en daarna snel een glimlach op haar gezicht plakte. Ze trok me haastig me naar beneden. De woonkamer was gevuld met bezorgde gezichten. Ik keek naar Ryan die net op dat moment stopte met praten en me verwachtingsvol aankeek.
Veel tijd had ik echter niet om erop te letten. Ik werd afgeleid door Esme die beschermend haar armen om me heen sloeg. Ze streek voorzichtig een lok haren achter mijn oor en glimlachte naar me. Ik glimlachte met een warm gevoel in mijn buik terug. Het voelde goed te weten dat ik nu een familie had. Esme, een moeder die om me gaf en van me hield. Carlisle die me altijd zo goed mogelijk probeerde te helpen in mijn problemen. En dan Alice, Edward, Bella, Renesmee, Emmet en Rosalie die ik mijn broers en zussen kon noemen. Jasper de liefde van mijn leven en, overeenkomstige gave of niet, mijn soulmate. Het voelde goed aan om te zien hoe perfect Ryan in het plaatje paste.
’Waarom ga je niet even zitten,’ fluisterde Jasper lichtjes bezorgd in mijn oor. Hij trok me zachtjes mee naar de dichtstbijzijnde zetel. Alsof Jasper net een speciaal signaal had gegeven, ging iedereen zitten. Hun blik verwachtingsvol op Ryan.
’Hoe lang..’ begon Carlisle. Het klonk alsof hij een gesprek verder zette, dat voor mijn onderbreking was begonnen.
Ryan nam voorzichtig mijn hand vast, maar bleef naar Carlisle kijken. ’Ik weet het niet,’ zuchtte hij. ’Niet lang meer.’ Zijn woorden lieten een leegte achter, een leegte die iedereen opslokte. Ik voelde hoe Jasper naast me moeite deed om zich te beheersen en me dichter naar zich toe trok. Esme leunde verslagen dichter naar Carlisle toe alsof ze hem daarmee vroeg alles beter te maken. Alle blikken waren nu op mijn gericht, ik zag het verdriet in hun ogen en wendde mijn gezicht af.
’En de oplossing,’ vroeg Carlisle verder met een trilling in zijn stem. Ik kon er niet tegen Carlisle zo hulpeloos te zien. In mijn ogen wist hij het antwoord op alles.
’Dat is het!’ Mijn hoofd schoot omhoog naar Edward die nu rechtstond en zijn jongste zus aankeek met een hoopvolle blik. Alice staarde met een zwak glimlachje terug.
’Het is maar een theorie,’ mompelde ze.