A ranger's apprentice tale 4

Een zwaar gewicht lande op haar. Na een korte worsteling Keek ze recht in het gezicht van een kwade oude jager. Liliane was zich vaak bewust van het ijskoude staal dat tegen haar keel ruste. De greep van de jager verslapte toen hij zag dat ze een meisje was. Uit de struiken kwam de soldaat die Halt vergezelde. Liliane herkende hem. Het was de soldaat die haar had verzorgt. Haar hoop werd om niet herkend te worden werd snel in de bodem geslagen.
“Dat is dat meisje dat Vrouwe Allys had gered!” Bang keek Liliane de jager aan. “Dit is niet de plek voor een gesprek, kom mee!” Heel even had het meisje het gevoel dat de oude man naar het pad in de richting van het jagershuisje keek. De jager trok haar recht en stak zijn mes weg. De man liep naar zijn paard en wenkte het meisje.
“Het zal sneller gaan als we te paard zijn. Ik help je wel.” Liliane liep naar het paard. Het beest keek hem aan en het meisje zou zweren dat ze een zweem van medelijden in de ogen zag. De jager hiep haar op het paard waarna hij zelf ook opsteeg. Met een hand hield hij de teugels vast en met de andere het weesje Met een klein seintje met de voeten reden ze weg. Liliane had nog nooit op een paard gereden en ze vond het geweldig. Het gekletter van de hoeven had een rustgevende werking op haar. Met een klein rukje aan de teugels kwamen ze midden op het plein van Redmond tot stilstand. Een oude dame in het wit kwam aflopen. Haar jurk deed het meisje denken aan de witte koerierster die haar had geholpen. De dame hielp haar van het paard waarna ze een vragende blik naar de jager stuurde. Deze laatste knikte maakte haar met een handgebaar duidelijk dat hij het nog niet kon zeggen.
“Kom.”