De Zuidelijke Waterstam - 63

Het was rond Middernacht toen ik eindelijk uitverteld was. Ik was niet één keer onderbroken, behalve een paar keer een aanvulling door Yue, Katara of Thomatio.

“Dus… u heeft altijd aan onze kant gestaan?” Ik knikte.
“Maar op dit moment zijn er geen kanten meer. Ik weet dat de commandant grote fouten gemaakt heeft, en daar zal hij voor gestraft worden, maar mijn zuster en ik proberen nu alleen iedereen te helpen.”
“Maar wij willen niet weer iemand uit de Vuurnatie hier”, zei iemand. “Ik bedoel, ik begrijp nu wel waarom u hier tijdelijk bent, prinses, maar…”
“Ik zal er rekening mee proberen houden, maar zoals ik vanochtend al uitlegde, ik kan niets beloven.” Er viel een stilte.
“Bedankt voor, voor alles dat u voor ons doet”, fluisterde uiteindelijk iemand.
“Geen dank.” Ik glimlachte. “Het is al laat, misschien kunnen we beter allemaal weer gaan slapen.” Iedereen stond op en ging naar zijn of haar iglo. Alleen Sicho, Yue en Thomatio bleven nog achter.
“Prinses, mijn zoon…”, begon Sicho.
“Yue?”, vroeg ik meteen.
“Morgen”, zei ze kalm. “Best voor de middag, zodat ik na de middag nog kan helpen met een les heling.”
“Uitstekend.” Ik keek naar Sicho.
“Bedankt”, zei hij opgelucht. Ik knikte hem toe en hij liep naar zijn iglo.
“Lizzie was je van plan mij alleen met Yirou te laten praten?”, vroeg Yue.
“Nou, nee, ik kan niet anders dan er nog iemand bij te zetten als bewaking, Yue, voor de veiligheid.”
“Dat dacht ik al”, zei Yue met een glimlach. “Alleen ben ik bang dat hij alleen maar kwader zal worden als er nog een van je soldaten bij staat.”
“Maar ik kan toch niet anders?”, vroeg ik aarzelend.
“Misschien kan Thomatio er bij blijven in plaats van een soldaat”, opperde Yue. “Als je ons vertrouwt tenminste.”
“Of ik jullie vertrouw? Daar moet ik nog eens over denken”, zei ik lachend. “Goed, jij je zin, Yue.” Ik zuchtte even. “Doe je best om hem te overhalen. We hebben hem nodig.”
“Dat weet ik, Lizzie”, stelde ze me gerust. “Het komt wel goed.”