Hoofdstuk 11

Het toernooi zelf bestond uit drie disciplines. De eerste discipline was hamerslingeren, het doel ervan was kracht en accuraatheid te laten zien. De tweede was tonrollen, iets waar Sarit het nut niet van snapte, misschien was het om te laten zien dat ze niet snel duizelig werden, of misschien vonden ze het gewoon leuk om van een helling af te rollen in een ton. Bij de de derde discipline moesten de dwergen tegen elkaar vechten tot er een overwinnaar overbleef. Alle dwergen die zich hadden opgegeven voor het toernooi moesten aan alle disciplines deelnemen. De tien beste van elke discipline zouden zich moeten verzamelen om zich te presenteren bij Dante en Sarit die dan zouden moeten bepalen of de uitverkorene zich tussen hen bevond of niet. Sarit zette zich naast Iwen in de tribune die door een aantal dwergen snel in elkaar getimmerd was voor het toernooi dat komen ging. Ze had zich afgevraagd of al die heisa wel nodig was, maar het was de beste gelegenheid om alle dwergen bijeen te hebben en zo na te gaan of een van hen misschien een van de vier was. Haar vingers sloten zich onbewust om het medaillon dat stil tegen haar huid had aangeleund. De steen voelde koel aan en straalde slechts een zeer zwak licht uit, veroorzaakt door de aanwezigheid van Dante die aan de overkant in de andere tribune zat. Niet alle dwergen namen deel aan het toernooi. De vrouwen en kinderen zaten mee in de tribunes, samen met de oudere dwergen die te zwak waren om aan het toernooi deel te nemen. Degenen die wel deelnamen waren in twee grote groepen gesplitst. De drie verschillende disciplines lagen met enkele meters van elkaar verspreid, het systeem was simpel. Groep 1 startte met hamerslingeren terwijl groep 2 startte met tonrollen. Daarna wisselden ze om om uiteindelijk de gevechten te starten. Het terrein waar het toernooi doorging was een groot grasplein dat zich in het midden van een aantal bergen bevond. Het was een geïsoleerd terrein dat je alleen kon bereiken via die bergen die het omringden. De zon stond hoog aan de hemel en de lucht was blauwgekleurd, het beloofde een regenvrije namiddag te worden. Het luide geroezemoes in de tribunes verstomde toen de twee groepen dwergen het veld op kwamen marcheren. Elk van hen had een strakke trek om de mond, hun ogen stonden hard en je voelde in de lucht dat iedereen wilde winnen. Het zou nog een mooi toernooi worden. En dat werd het inderdaad. Al na de eerste hoornstoot braken er rellen uit over wie het eerst met zijn discipline mocht starten. De dwergen in de tribunes joelden luid en moedigden hun kameraden aan die in de clinch lagen met anderen. Sarit richtte haar ogen op Morian en zag dat hij zijn hoofd teleurgesteld had neergebogen. Hij stond op en klauterde op zijn stoel. Even schraapte hij zijn keel voor hij alle dwergen in één seconde stil kreeg met zijn luide gebrul.
“Er zijn gasten aanwezig! Dit toernooi is een welkomst voor hen! Strijd eerlijk en rechtvaardig en moge de beste winnen!”
De dwergen op het veld krabbelden beschaamd overeind terwijl ze het stof van hun kleren klopten. Ze vormden een mooie rij en wachtten op hun beurt. Sarit keek naar de dwerg die op het punt stond zijn hamer te slingeren. Zelfs vanaf de verre afstand waar ze zat kon ze zijn geconcentreerde blik zien. Ze zag hoe hij zijn mond lichtjes opende om een grote teug lucht naar binnen te zuigen, de borstelige wenkbrauwen van de dwerg waren gefronst. Zijn blik gefocust. Hij begon langzaam rond zijn as te draaien en toen steeds sneller en sneller tot hij de hamer uit zijn handen liet glippen. Het projectiel vloog hoog door de lucht en belandde meters verder in het vochtige gras. Daarna gleed haar blik naar het tonrollen, De dwergen die aan de discipline tonrollen stonden vertrokken in groepjes van vier. Ze keek toe hoe de dwergen onhandig in de tonnen kropen en hun toen opzij lieten vallen om vervolgens om ter snelst van de heuvel af te rollen. Eentje knalde hard tegen een boom, maar het hout was sterk en bleef heel. Ze zag hoe de dwergen elkaar de pas probeerden af te snijden, ze rolden meerdere malen tegen elkaar aan en uiteindelijk was het zeer onduidelijk wie er het eerst aan de voet van de heuvel eindigde. De tijd ging langzaam vooruit en Sarit verloor na een tijde haar interesse in wat er op het veld gebeurde. Ze liet haar ogen over de tribunes glijden, bekeek elk gezicht zorgvuldig, maar ze voelde nergens de warmte die ze ervoer als ze naar Dante keek. Ze voelde nergens de connectie die hun krachten verbond. Ze moest aan de zeemeerminnen denken. Wat als er toch een van de vier in de oceaan leefde maar hun medaillon niet sterk genoeg was geweest om zijn of haar signalen op te vangen? En waar waren de Zilan die hun zusters met zich mee hadden genomen? Dante had gelijk, dit toernooi was tijdverspilling. Maar ze bleef zitten en richtte haar ogen weer op het tumult op het veld terwijl ze de geïrriteerdheid die door haar heen stroomde probeerde te verbergen. Iwen kneep zachtjes in haar hand en ze keek op. Zijn gouden ogen keken haar glimlachend aan.
“Nog even volhouden schat,” zei hij zacht.
“Valt het dan zo op?”
“Enkel als je een elf bent.”
Ze moest grinniken en focuste haar blik toen weer op wat er onder haar aan het gebeuren was. Ze zag een woeste blik in de zwarte ogen van de dwergen die hun hamer door de lucht slingerden en de baan volgden tot het met een klap in het gras terecht kwam, aarde opwerpend. Ze keek naar de dwergen die uit hun tonnen kwamen en even uit evenwicht over de grond dwaalden alsof ze net een glas bier te veel hadden gedronken. Een lach krulde zich om haar lippen toen ze een van de tonnen tegen een van de bergen zag knallen met zo’n snelheid dat het hout uiteenviel. De dwerg die in de ton had gelegen stond verdwaasd op en werd aan de kant geholpen door iemand anders. Ze probeerde zich voor te stellen dat in plaats dwergen, elfen dezelfde disciplines zouden uitvoeren maar ze zag de elegante wezens geen hamer in de hand nemen laat staan in een ton kruipen. De rijen dwergen werden steeds kleiner en steeds meer dwergen verzamelden zich wat verder op het veld om aan de gevechten te beginnen. Sarit keek geconcentreerd toe hoe ze elkaar met hun bijlen aanvielen. Het waren mooie gevechten, de dwergen dansten om elkaar heen, niet zo sierlijk als elfen maar sierlijker dan Sarit had verwacht van de struise mannen. Als een bijl op een schild terechtkwam klonk het geluid als een gongslag. De dwergen vochten met een verbeten blik in hun ogen. De meesten werden uitgeschakeld door een welgemikte slag tegen de helm waardoor ze bewusteloos op de grond vielen. Anderen waren agressiever en brachten echte verwondingen aan, aan hun tegenstanders. Langzaam liepen de gevechten op zijn einde en de dwergen uit elke top tien van elke discipline gingen midden in het veld op een lijn staan, hun borst vooruit, hun ogen glimmend van trots. Sarit stond op uit haar stoel en daalde de trappen van de tribune af naar beneden. Ze wist nu al dat er in de rij die op het groene grasveld stond niet degene stond die ze zochten. Haar medaillon zou anders al lang zijn opgelicht. Dante kwam vanaf de andere kant ook het grasplein opgelopen. Ze liepen naar elkaar toe en inspecteerden elke dwerg afzonderlijk, iets waar Morian op had gestaan. Toen ze de hele rij hadden afgelopen draaiden ze zich naar de dwergenkoning die hen vragend aankeek, een grote glimlach op zijn gezicht, alsof hij verwachtte dat er tussen zijn dwergen inderdaad een uitverkorene tussen zat en Sarit en Dante nu de naam zouden verkondigen. Dante schraapte even zijn keel voor hij zijn ogen op Morian richtte. “Tot onze teleurstelling bevindt degene die wij zoeken zich niet onder deze dwergen.” Het bleef even stil. “We willen u bedanken voor u gastvrijheid en u medewerking…” Voor Dante verder kon spreken stond Morian woedend op vanuit zijn stoel en staarde hem met priemende ogen aan.
“Onzin! Leugens! Jij weet gewoon niet hoe je een van de uitverkorenen moet vinden! Ik zeg het je, een van mijn dwergen bezit een kracht en dat zal ik bewijzen ook!”
Sarit keek hem met een schuin hoofd aan. “Beste Morian, als de uitverkorene zich onder uw dwergen bevond hadden we dit allang geweten.”
De dwerg zweeg en veranderde toen abrupt van onderwerp.
“Goed dan gaan we over naar de hoofdwinnaar van het toernooi. Gregar Nolsen!”
Gregar was een norse dwerg die al zijn gevechten soepel had gewonnen. Degenen die hij had verslagen strompelden nu naar enkele vrouwen die hun wonden konden verzorgen. Sarit zag meteen dat het niet iemand was waarmee te sollen viel. Hij zou een waardig krijger zijn in de komende oorlog. Gejuich klonk doorheen de tribunes en Gregar werd doorheen heel de tribune gedragen, op de handen van vrienden en familieleden. Toen het gejuich wat was weggestorven en Gregar weer stevig op zijn benen stond schraapte Morian weer zijn keel.
“Ik wil Gregar proficiat wensen met zijn overwinning. Aan al de rest: jullie hebben waardig gestreden! En om onze gasten een waardig afscheid te kunnen geven, geef ik vanavond een eetfestijn.”
Luid gejoel klonk op van de tribunes en van de mannen die nog steeds op het veld stonden. Morian keek Dante en Sarit nog even met licht toegeknepen ogen aan voor hij het veld verliet en terug de berg binnenliep waar zijn troonzaal zich bevond.
“Volgens mij komt hier nog een staartje aan,” fluisterde Dante in Sarits oor toen Morian uit hun zicht was verdwenen.