SF ~ 23

''Ik ga ontslag nemen'' bevestig ik mijn nieuws tegenover Alieke die me met open mond aankijkt.
''Wat''? vraagt ze nog een keer. Blijkbaar kan ze het niet vatten.
''Ik ga ontslag nemen'' zeg ik voor de tweede keer en Merida voegt zich verschrikt bij het gesprek.
''Wat''?
''Waarom moet ik het nog herhalen? Is iedereen doof geworden ofzo''? vraag ik gefrustreerd.
''Waarom? Je vind het hier zo leuk'' Alieke kan het nog steeds niet geloven.
''Klopt, maar na al die jaren ben ik klaar voor iets nieuws. Voordat ik nog meer schade aanricht''. Alieke en Merida kijken elkaar aan.
''Welke schade? Iets gedaan wat niet klopt? Of nou ja, voor de helft klopt''
''Merida, dat helpt'' roept Alieke en Merida haalt haar schouders op.
''Heb schijt aan die roddels en aan Morales'' vervolg Merida haar zin en ik schud mijn hoofd.
''Ik heb er echt goed over na gedacht en ik heb hier echt een leuke tijd gehad, maar ooit houd het een keer op''.
Ik heb de afgelopen week goed nagedacht, maar ik wil echt niet bekend staan als Louis' hoer en nog meer dreigberichten via twitter en facebook krijgen. Bovendien maak ik me nog steeds zorgen over mijn moeder, ook al is ze gewoon weer thuis. Ik heb gewoon even behoefde om weer in mijn eigen landje te zijn, in mijn eigen huisje.

Ik heb deze middag vrij genomen om dingen uit te zoeken. Ik wil zo snel mogelijk een vliegtuig terug naar Amsterdam, ik moet nog uitzoeken hoe ik dit Mr. Morales ga vertellen en hoe ik het de rest van mijn collega's ga vertellen. Iedereen kent me inmiddels en ze zijn een soort familie van me geworden. Ookal wonen de meeste ver weg.
Ik zie in mijn ooghoek een schim voor het raam bewegen en loop naar het raam toe. Ligt daar nou serieus een fotograaf tussen de planten?
Ik kan het niet laten en gooi het raam open.
''Zeg vriend, het kan best zijn dat het bloemperk lekker ligt, maar slapen doe je thuis en niet in mijn tuin''. voordat hij weg loopt neemt hij snel nog één kiek en loopt dan zo snel mogelijk weg. Het moet niet gekker worden.
Als er iemand het tuinpad op hoor lopen, kijk ik schichtig naar de voordeur. Louis zet zijn bril een stukje op zijn neus zodat ik kan zien dat hij het is en ik sluit her raam. Ik loop naar de voordeur en met een twijfel open ik die. Ik laat Louis binnen en zodra de deur dicht is en ik me naar hem toe draai geeft hij me een kus waar ik versteld van sta. Die kwam erg onverwachts..
''Waar heb ik die aan te danken''? vraag ik hem en schuif snel de gordijnen dicht.
''Ik hoorde dat je ontslag ging nemen. Ik hoop niet dat het door ons voorval is''.
Ik sla mijn ogen neer.
''Dat is het wel hé''?
''Nee, er speelt nog veel meer. Ik wil gewoon naar huis'' antwoord ik en de tranen staan in mijn ogen. Louis slaat zijn armen om me heen wat mij de geborgenheid geeft om mijn tranen te laten vloeien.