Chapter 6 • Sapphire 'Saf' Cara Gems

Als ik eenmaal buiten aankom loop ik door naar het Quidditch veld. Morgen zijn de try-outs. Hopelijk zijn er weer goede spelers. Ik wil de reputatie van het Slytherin Quidditch team hoog houden. De afgelopen twee jaar hebben we het toernooi gewonnen, en ik wil het graag zo houden dat we achter elkaar winnen. Bijna bij het veld aangekomen kijk ik achterom, waar Scorpius aan komt rennen. "Gems." Het kleine woordje brengt dingen in mij los. Haat, liefde, sarcasme. Vooral dat laatste, veel sarcasme en ook veel arrogantie. Ik rol met mijn ogen en besluit dan toch maar stil te staan. "Malfoy." Als hij het wil spelen door me bij mijn achternaam te nomen krijgt hij het terug. Ik grijns en draai me om om verder te lopen. Een hand pakt mijn arm vast en zorgt er voor dat ik me weer terug omdraai. "Wacht nou effe Gems." Ik rol met mijn ogen, trek mijn wenkbrauwen op en ruk mezelf los. Verder lopend kijk ik achterom, waar Scorpius alweer aan komt lopen. Ik grijns. Mijn bezem hangt nog steeds over mijn schouder. Eenmaal in de kleedkamers van het Quiddicthfield aangekomen sluit ik me op in een kleedkamer, waar ik snel beschermers om doe en kijk of mijn kleding er mee door kan voor Quiddicth.
Op het veld aangekomen zie ik Scorpius al staan, of nouja, staan. Hij zit op zijn bezem op zo'n twee meter hoogte. "Hey Scorp. Zit je lekker?" Grijnzend kijkt hij op me neer. "Als jij er bij komt zit ik nog beter, Princess." Ik weet wat het is, maar al sinds ons eerste jaar noemt Scorp me Princess. Over het algemeen erg irritant, maar het kan soms ook wel fijn zijn. Zo af en toe voel ik me er wel beter door. Ondanks dat ik soms al een emotieloze bitch overkom ben ik dat lang niet altijd. Ik ben het wel, maar ook weer niet. Ik ben inderdaad en harteloze bitch, maar niet bij de mensen die ik mag. Ik glimlach speels en ga op mijn bezem staan, terwijl deze al op zo'n vijftig centimeter in de lucht hangt. Ik vlieg een stukje omhoog. Naar Scorpius toe.
"Dus? Quidditch wedstrijdje?" vraag ik uitdagend.
"Tuurlijk. Ik win toch wel." Zegt Scorpius zelfverzekerd. Een schampere lach verlaat mijn mond. "Wie is er ook al weer de captain van het Quidditch team?" Ik zie hem lichtelijk beschaamd blozen. Voor bijna niemand zijn dat soort dingen zichtbaar, maar ik ken Scorpius nu al zo lang, dat ik weet hoe hij zich voelt door dit soort reacties. Een lach verlaat mijn lippen. "Geeft niet hoor Scorp. Je wint toch niet." Een klein gemompel komt uit zijn mond en ik grijns zelfvoldaan. Ik vlieg weer een klein stukje naar beneden en pak de Quaffle uit de doos met Quidditch ballen, die Scorpius blijkbaar al neer had gezet. De bal voelt fijn in mijn handen ik ik vlieg omhoog. Voor Scorpius hou ik halt en gooi ik de bal in de lucht, waarna ik er op af vlieg. Met de bal in mijn bezit vlieg ik op de ringen af, Scorpius vlak achter me latend. Ik grijns en keek even achterom. De bal gooi ik met een boogje door de middelste ring.

Na een halfuur gespeeld te hebben zijn we beiden toch al aardig bezweet. Mijn armen beginnen moe te worden van de plotselinge wedstrijd, ik heb lang niet echt kunnen trainen en Scorpius maakt het me extra moeilijk door simpelweg met die bal te klooien. Hij kan goed gooien, maar niet als de beste richten. Ook is hij niet degene met de beste techniek, maar toch een erg goede. Nog steeds probeer ik hem hier in te trainen, aangezien ik alle onderdelen van mijn positie onder de hand heb. De rest gaat ook goed, maar vind ik gewoon minder leuk. Op het moment staat het 21-14 voor mij. De Quaffle heb ik in mijn hand. Scorpius vliegt naast me en ik glimlach. Ik stop met vliegen en hand los in de lucht. De Quaffle valt uit mijn hand. Scorpius maakt eerst aanstalten om er achter na te vliegen, maar bedenkt zich bij het zien van mijn angstige gezicht. Ik weet niet wat het is, maar ik werd bang, een groot zwart voorwerp kwam op me af suizen en het was absoluut géén uil. Uilen zijn anders, die hebben gestrekte vleugels en zijn een soort streep. Dit was een rond voorwerp, en nu het dichterbij kwam kon ik duidelijk zien dat het geen dier was. Het was een Bludger. Hoe die vrij was gekomen weet ik niet, maar een kleine gil verlaat mijn mond. Ik vlieg zo snel mogelijk weg en suis overal heen, dat ding te slim af proberen te zijn. Ik gil Scorpius' naam maar kijk niet goed om me heen, naar waar hij is, en al zeker niet naar waar de Bludger is. Mijn lippen druk ik op elkaar en ik probeer mijn ademhaling rustig te maken, wat moeilijk gaat op het moment.
"Sapphire! Hierheen!" vanuit mijn ooghoek zie ik Scorpius naar me zwaaien. Hij staat naast de kist waar de Quidditch ballen in horen te liggen. Ik vlieg er snel heen en vang vaag op dat hij de bal in zijn buik krijgt, en hem vervolgens in de kist op sluit. Een pluk haar is voor mijn ogen beland en ik blaas hem weg. Een zucht verlaat mijn mond. "Godverdomme. Hoe kan dat ding nou uit die kist gekomen zijn?!" raas ik. Die dingen zitten altijd goed vast. Altijd. Scorpius lijk geen antwoord te hebben maar loopt naar mij toe en legt zijn hand op mijn arm en draait me naar zich toe. "Geen idee. Maar doe een rustig, Saf." Hij laat mijn arm los en gaat voor me staan. Direct voor me, onze neuzen zo'n vijftien centimeter van elkaar verwijderd. Hoop en zenuwen vullen mijn lichaam. Ik kijk langzaam omhoog naar zijn ogen, zijn ogen, die diep in de mijne boren. Zijn linkerhand streelt over wijn wang en neemt mijn gezicht in zijn hand. Langzaam komt hij dichterbij en ik kan zijn adem voelen. Mijn gezicht trekt hij iets dichter naar de zijne toe en ik ga op mijn tenen staan. Bijna raken onze lippen elkaar. Totdat Heams binnen komt lopen. "Gems, Malfoy. Meekomen. Nu. " godverdomme. Snel stappen we uit elkaar, langzaam worden we beiden rood terwijl Heams niks door lijkt te hebben. Hij gebaart naar ons dat we mee moeten lopen en onder mijn adem vloek ik. Zo lang heb ik op dit moment gewacht en dan komt die gek het verstoren. De klootzak.