A ranger's apprentice tale 9

Het was weer eens zo ver. Lilliane zou voor de derde keer een missie in de keuken doen. Deze missies waren altijd zwaar op voorrand afgesproken met haar leeftijdsgenoten. In tegenstelling tot de andere keren zou het dit keer overdag zijn. Omdat dan de koekjes nog warm zijn. Zo onopvallend mogelijk liep ze over het binnenplein. Ze was schijnbaar rustig een appel aan het eten. Daardoor keurden de meesten haar geen tweede blik waardig. Toen ze bij de toren was ging ze tegen de muur leunen. Terwijl ze dat deed keek ze goed of er iemand haar in het oog hield. Zodra er niemand haar nog een blik waardig keurde klom ze zo snel mogelijk omhoog. En eventjes moest ze weer eens denken aan de woorden van de Baron over torens beklimmen maar al snel vergat ze ze weer. De eerste meters ging ze razendsnel maar daarna wat rustiger. Ze maakte de fout die ze de eerste keer toen ze de toren beklom niet meer opnieuw. Ze had toen naar beneden gekeken en was bijna gevallen. Ze keek even omhoog, nog zo een drie meter. Voorzichtig stopte ze juist bij het raam en keek ze naar binnen. Op het eerste zicht was er niemand dus kroop ze langzaam en voorzichtig op de vensterbank. Daar zag ze de Koekjes al staan. Na nog eens te checken of er niemand was liep ze naar de schaal. Daar aangekomen stak ze haar zakken zo vol als mogelijk en een koekje verdween al in de mond. Toen ze zich omdraaide om weer te vertrekken stond ze oog in oog met een grijze jager. Ze was betrapt
“Hallo Lilly”