Hoofdstuk 5

'Wat was dat?' Zei ik zachtjes.
'O, nee...' fluisterde de Rho. 'Ze komen! Shit, we moeten hier uit!'
Ik hoorde haar opstaan en naar de deur lopen. Ik had geen idee wat ze van plan was, hoe ze ons hier uit wilde krijgen.
En toen, zomaar ineens, vloog de deur open. En ik zag Rho, een jonge vrouw met gekleurd haar en ogen in dezelfde keur.
'Kom nu!' riep ze.
Ik volgde haar.
‘Dat mag wel wat sneller' Zei ze zacht ik liep sneller achter haar aan. Waar gaan we heen, dacht ik.
'Ik heb een snelle route uit het paleis in mijn hoofd geprint waardoor we hier snel kunnen ontsnappen. Hopelijk verwachten ze het niet.' Ik wilde wat terug zeggen maar Rho weerhield me er van. Er liepen paar wezens een gang verder die wij waarschijnlijk nodig hadden. We wachtten tot ze weg waren, en liepen diezelfde gang op. Echter hadden we niet opgemerkt dat er wezens achter ons stonden.
'Pak ze!' Zeiden die wezens. Ik twijfelde eerst of ik wel met Rho mee zou rennen. maar aan de blikken van die wezens te zien waren ze niet zo lief voor mij... Dus rende ik maar braaf achter Rho aan.
Er kwamen steeds meer wezens achter ons aangerend en ik moest zelfs lachen.
Toen we eenmaal buiten waren sprong ze op m'n rug.
'Vlieg draak vlieg ik zeg wel waar we heen moeten.'
Vliegen? Je bedoeld die dingen die uit m'n schouders steken... Zal wel... Ik vloog de lucht in en ze wees inderdaad de weg.
Vliegen was een geweldig iets, ik snapte niet waarom ik het niet eerder had geprobeerd. Eindelijk voelde ik me vrij!
'Het is geen moeilijke weg,' fluisterde Rho. 'De hele tijd rechtdoor, ik zeg wel wanneer je moet landen.'
Opeens drong er een erg besef tot me door. Ik kon mezelf wel slaan. 'Hoe moet ik landen?' vroeg ik onzeker.
Ik voelde Rho's beschuldigende blik op m'n rug branden. 'Dat meen je niet...'
'Ik heb nog nooit gevlogen...' Zei ik beschaamd.
'Wat ben je voor een draak! Als we straks landen dan vallen we terpletter.'
'Het opstijgen ging toch ook goed...' Zei ik op dezelfde toon als de vorige...
'Dan moet het maar...’
Na een tijdje vliegen voelde ik me best wel vermoeid. Mogelijk omdat ik amper een conditie had. Logisch als je niks mocht noch kon doen.
'Ga maar daar landen.' Ik voelde hoe ze me steviger vast hield. Ik kon haar niet gerust stellen met iets... Ik moest eerst zelf tot besef komen wat ik aan het doen was...
Door de vermoeidheid begon ik wat wankeler te vliegen. De plek die Rho had aangewezen, kwam al in beeld, maar ik voelde hoe ik mijn eigen kracht verloor.
'Hou je vast!' schreeuwde ik.
Maar het was al te laat.
Ik viel als een baksteen naar beneden, een gevoel dat me om de een of andere reden bekend voorkwam...
Uit een reflex spuwde ik vuur richting de grond waardoor we minder hard tegen de grond aan werd gegooid.
Ik bleef op de grond liggen. Ik had enorm veel last van mijn vleugels.
Een tijdje bleef ik roerloos liggen. En toen drong het weer tot me door dat ik een passagier op mijn rug had gehad toen we neerstortte. Ik keek zoekend om me heen en zag iets verderop Rho liggen.
Ze bewoog niet meer.
Was ze dood?