December in London | Harry Styles
Alexa J. Ryan
De tranen rollen uiteindelijk rijkelijk over mijn rode wangen wanneer mijn familie me weer in de armen sluit op de luchthaven van London Heathrow. Ik heb hen zo ontzettend hard gemist, maar ons weerzien is niet de voornaamste reden van de eindeloze waterval aan tranen.
Mijn vernedering is inmiddels al bijna 24 uur geleden, maar ik blijf het moment herbeleven in mijn ergste nachtmerries.
Ik kan niet geloven dat mijn sprookje zo abrupt geëindigd is. Ik heb de absolute droomjob: assistente in één van de grootste modebedrijven van Groot-Britannië. Nu kan ik mijn dromen wel vaarwel zeggen en een andere job zoeken..
Wanneer ik denk aan de confrontatie met Mrs Montgomery, schreeuw ik het vanbinnen uit door de pure kwelling die me te wachten staat. Hoe ik haar ooit onder ogen ga komen zonder in tranen uit te barsten, is me momenteel nog een raadsel.
"Mrs Mongomery called.. She's expecting you..", zegt mijn moeder met een spijtig gezicht
alsof ze mijn gedachten kan lezen.
Ze wrijft met haar ruwe duim over mijn wang en vangt de tranen op. Ik glimlach zwakjes naar haar in een poging om haar gerust te stellen. Ik wil niet dat mijn misstappen haar 's nachts wakker houden.
"I don't even get the chance to enjoy the last hours before I die.", zeg ik mistroostig.
"Don't worry, sweetie. You'll be okay, you always will.", zegt ze overtuigend. "After you've talked to her, we'll celebrate Christmas properly."
"But it's December 26th?", zeg ik verbaasd.
"It's never too late to celebrate Christmas with your family.", glimlacht ze.
Mijn trillende handen verstop ik diep in mijn zakken en ik verberg mijn mond in mijn sjaal zodat ik niet meer op mijn lip kan bijten zonder wol te proeven. Noodlottig probeer ik om de tekenen van nervositeit te verstoppen voor de buitenwereld, want gevoelens blootgeven wordt gezien als een zwakte in de moderne maatschappij.
Wanneer ik bij het torenhoge gebouw aankom, kijk ik op naar de hoogste verdieping. Het gebouw steekt prominent omhoog en domineert de bekende Londense skyline. Dreigend torent het complex boven me uit en absorbeert het mijn totale aanwezigheid. Het beeld dat ik vroeger in mijn hoofd had over de hel, viel totaal in het niets bij deze schrikwekkende aanblik.
Ervan overtuigd dat dit de laatste keer is dat ik op deze gezegende vloeren loop, probeer ik om zo veel mogelijk details in me op te nemen. Ik merk dingen op die me nog nooit eerder opgevallen zijn. Je weet wat ze zeggen: je weet niet wat je hebt tot je het dreigt te verliezen.
Bij het zien van de glazen deur voor het kantoor van Mrs Montgomery, bereikt mijn teleurstelling zijn hoogtepunt. Het horen van haar strenge stem die me binnenlaat, drijft me bijna tot tranen.
"Alexa.." Ik krimp in elkaar bij het horen van mijn naam, afkomstig uit haar mond.
"Mrs Montgomery..", mompel ik zwakjes.
Langzaamaan kijk ik op, maar wanneer ik haar blik vang, wend ik mijn blik vrijwel meteen weer af naar de grond. Ik probeer mijn bevende handen onder controle te krijgen door erop te gaan zitten. Niet mijn beste idee, moet ik toegeven.
"I want to congratulate you.", begint ze haar allesvernietigende monoloog.
"I know, I'm so terribly sorry.. Wait, what?", zeg ik en ik schud hevig met mijn hoofd alsof dat helpt om mijn gedachten wat op te helderen.
"Mrs Evans called. She says her company is dying to cooperate with ours. I don't know what you told her, but it really worked.", zegt Mrs Montgomery.
Een vage variant van een trotse glimlach sluipt op haar gezicht. Ik val letterlijk van de ene verbazing in de andere. Mrs Mongomery lacht nooit. Echt nooit.
"I don't know it either, to be honest..", mompel ik eerlijk.
Al hintend probeer ik mijn bazin duidelijk te maken dat ik echt meer informatie nodig heb om dit spelletje hints tot een goed einde te brengen.
"She was so excited about you that she even wants to give the first assignment to you. You need to dress the models for a shoot in a magazine. You're meeting up with the photographer to grab some dinner.", zegt ze enthousiast.
"Wait, when?", vraag ik aarzelend, het nieuws dat ik zowaar niet ontslagen ben, moet nog steeds tot me doordringen.
"How about now?" Voor ik kan tegenpruttelen heeft ze me al uit haar kantoor gewerkt. "Chop, chop. Time is money."
Na één blik in het restaurant geworpen te hebben, keer ik onmiddellijk terug op mijn passen. Een gevoel van misselijkheid bekruipt me en mijn vuisten beginnen te jeuken. Omdat ik liever niet wil dat er gewonden vallen, maak ik rechtsomkeer.
Irritatie overmant me wanneer ik tegengehouden wordt door een hand op mijn schouder. Als ik tot tien tel en rustig ademhaal, gaat hij misschien weg..
"Ally.. Please..", smeekt hij en zijn stem breekt, wat ervoor zorgt dat ik toch toegeeflijk opkeek.
"It's Alexa.", verbeter ik hem gepikeerd.
"Can I please explain?", vraagt hij zachtjes zonder mijn schouder los te laten.
Met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik naar zijn hand, maar hij maakt geen aanstalten om zich te verplaatsen. Hij blijft me rechtstreeks aanstaren.
"Fine.", zeg ik uiteindelijk. "You're paying."
Als ik had geweten dat hij de befaamde fotograaf was, dan had ik vanzelf ontslag genomen. Hands down.
"I thought you were working for Flawless?", nodig ik hem uit om zijn verontschuldigingen in te zetten, terwijl ik een hap neem van het broodje dat voor me ligt.
"I quit. I'm so incredibly sorry. My former boss forced me to seduce you. I told Mrs Evans everything and I made her watch your presentation. It was really really good. You're talented.", vlijt hij.
"Where did you get my presentation?", vraag ik verontwaardigd.
"I took a copy of your memory card while you were sleeping.", vervolgt Harry. "Because I was being honest with her, she asked me to be her photographer in London and I agreed."
"Oh, well.. Thank you for telling me. And thank you for the food." Ik maak aanstalten om op te staan, maar wordt ruw terug op mijn stoel geduwd terwijl Harry naar mijn handen grijpt. Zo ziet het eruit alsof hij me ten huwelijk gaat vragen.
"I really want you to understand that whatever we shared that night wasn't a lie. It was my task to seduce you, not to fall in love with you..", zegt hij, waardoor mijn hart smelt. "And I was wondering if we could start over.. Everybody deserves a second chance, right? I was wondering if you'd want to go on a proper date with me..", zegt hij zachtjes en hij schenkt me een hartverwarmende, verontschuldigende glimlach.
Ik aarzel. Hij klinkt zo oprecht, maar het zou niet de eerste keer zijn dat hij me in de steek laat. Omdat ik geen antwoord geef, neemt Harry het heft in handen.
"Hi, I'm Harry. Harry Styles.", zegt hij en hij steekt zijn hand uit.
Aarzelend kijk ik naar zijn uitnodigende hand terwijl ik vertwijfeld op mijn onderlip bijt. Ik heb zo het gevoel dat dit één van de momenten is die mijn toekomst volledig maakt of breekt. Een allesbepalend moment waar het noodzakelijk is dat ik de juiste keuze maak..
"My name is Alexa. Alexa Ryan.", zeg ik glimlachend en ik neem zijn hand aan.
Hij lacht opgelaten en schenkt me een knipoog. Geen flirterige knipoog, maar een lieve knipoog.
"Merry Christmas, Alexa.", zegt Harry lief.
"Merry Christmas, Harry."
De tranen rollen uiteindelijk rijkelijk over mijn rode wangen wanneer mijn familie me weer in de armen sluit op de luchthaven van London Heathrow. Ik heb hen zo ontzettend hard gemist, maar ons weerzien is niet de voornaamste reden van de eindeloze waterval aan tranen.
Mijn vernedering is inmiddels al bijna 24 uur geleden, maar ik blijf het moment herbeleven in mijn ergste nachtmerries.
Ik kan niet geloven dat mijn sprookje zo abrupt geëindigd is. Ik heb de absolute droomjob: assistente in één van de grootste modebedrijven van Groot-Britannië. Nu kan ik mijn dromen wel vaarwel zeggen en een andere job zoeken..
Wanneer ik denk aan de confrontatie met Mrs Montgomery, schreeuw ik het vanbinnen uit door de pure kwelling die me te wachten staat. Hoe ik haar ooit onder ogen ga komen zonder in tranen uit te barsten, is me momenteel nog een raadsel.
"Mrs Mongomery called.. She's expecting you..", zegt mijn moeder met een spijtig gezicht
alsof ze mijn gedachten kan lezen.
Ze wrijft met haar ruwe duim over mijn wang en vangt de tranen op. Ik glimlach zwakjes naar haar in een poging om haar gerust te stellen. Ik wil niet dat mijn misstappen haar 's nachts wakker houden.
"I don't even get the chance to enjoy the last hours before I die.", zeg ik mistroostig.
"Don't worry, sweetie. You'll be okay, you always will.", zegt ze overtuigend. "After you've talked to her, we'll celebrate Christmas properly."
"But it's December 26th?", zeg ik verbaasd.
"It's never too late to celebrate Christmas with your family.", glimlacht ze.
Mijn trillende handen verstop ik diep in mijn zakken en ik verberg mijn mond in mijn sjaal zodat ik niet meer op mijn lip kan bijten zonder wol te proeven. Noodlottig probeer ik om de tekenen van nervositeit te verstoppen voor de buitenwereld, want gevoelens blootgeven wordt gezien als een zwakte in de moderne maatschappij.
Wanneer ik bij het torenhoge gebouw aankom, kijk ik op naar de hoogste verdieping. Het gebouw steekt prominent omhoog en domineert de bekende Londense skyline. Dreigend torent het complex boven me uit en absorbeert het mijn totale aanwezigheid. Het beeld dat ik vroeger in mijn hoofd had over de hel, viel totaal in het niets bij deze schrikwekkende aanblik.
Ervan overtuigd dat dit de laatste keer is dat ik op deze gezegende vloeren loop, probeer ik om zo veel mogelijk details in me op te nemen. Ik merk dingen op die me nog nooit eerder opgevallen zijn. Je weet wat ze zeggen: je weet niet wat je hebt tot je het dreigt te verliezen.
Bij het zien van de glazen deur voor het kantoor van Mrs Montgomery, bereikt mijn teleurstelling zijn hoogtepunt. Het horen van haar strenge stem die me binnenlaat, drijft me bijna tot tranen.
"Alexa.." Ik krimp in elkaar bij het horen van mijn naam, afkomstig uit haar mond.
"Mrs Montgomery..", mompel ik zwakjes.
Langzaamaan kijk ik op, maar wanneer ik haar blik vang, wend ik mijn blik vrijwel meteen weer af naar de grond. Ik probeer mijn bevende handen onder controle te krijgen door erop te gaan zitten. Niet mijn beste idee, moet ik toegeven.
"I want to congratulate you.", begint ze haar allesvernietigende monoloog.
"I know, I'm so terribly sorry.. Wait, what?", zeg ik en ik schud hevig met mijn hoofd alsof dat helpt om mijn gedachten wat op te helderen.
"Mrs Evans called. She says her company is dying to cooperate with ours. I don't know what you told her, but it really worked.", zegt Mrs Montgomery.
Een vage variant van een trotse glimlach sluipt op haar gezicht. Ik val letterlijk van de ene verbazing in de andere. Mrs Mongomery lacht nooit. Echt nooit.
"I don't know it either, to be honest..", mompel ik eerlijk.
Al hintend probeer ik mijn bazin duidelijk te maken dat ik echt meer informatie nodig heb om dit spelletje hints tot een goed einde te brengen.
"She was so excited about you that she even wants to give the first assignment to you. You need to dress the models for a shoot in a magazine. You're meeting up with the photographer to grab some dinner.", zegt ze enthousiast.
"Wait, when?", vraag ik aarzelend, het nieuws dat ik zowaar niet ontslagen ben, moet nog steeds tot me doordringen.
"How about now?" Voor ik kan tegenpruttelen heeft ze me al uit haar kantoor gewerkt. "Chop, chop. Time is money."
Na één blik in het restaurant geworpen te hebben, keer ik onmiddellijk terug op mijn passen. Een gevoel van misselijkheid bekruipt me en mijn vuisten beginnen te jeuken. Omdat ik liever niet wil dat er gewonden vallen, maak ik rechtsomkeer.
Irritatie overmant me wanneer ik tegengehouden wordt door een hand op mijn schouder. Als ik tot tien tel en rustig ademhaal, gaat hij misschien weg..
"Ally.. Please..", smeekt hij en zijn stem breekt, wat ervoor zorgt dat ik toch toegeeflijk opkeek.
"It's Alexa.", verbeter ik hem gepikeerd.
"Can I please explain?", vraagt hij zachtjes zonder mijn schouder los te laten.
Met opgetrokken wenkbrauwen kijk ik naar zijn hand, maar hij maakt geen aanstalten om zich te verplaatsen. Hij blijft me rechtstreeks aanstaren.
"Fine.", zeg ik uiteindelijk. "You're paying."
Als ik had geweten dat hij de befaamde fotograaf was, dan had ik vanzelf ontslag genomen. Hands down.
"I thought you were working for Flawless?", nodig ik hem uit om zijn verontschuldigingen in te zetten, terwijl ik een hap neem van het broodje dat voor me ligt.
"I quit. I'm so incredibly sorry. My former boss forced me to seduce you. I told Mrs Evans everything and I made her watch your presentation. It was really really good. You're talented.", vlijt hij.
"Where did you get my presentation?", vraag ik verontwaardigd.
"I took a copy of your memory card while you were sleeping.", vervolgt Harry. "Because I was being honest with her, she asked me to be her photographer in London and I agreed."
"Oh, well.. Thank you for telling me. And thank you for the food." Ik maak aanstalten om op te staan, maar wordt ruw terug op mijn stoel geduwd terwijl Harry naar mijn handen grijpt. Zo ziet het eruit alsof hij me ten huwelijk gaat vragen.
"I really want you to understand that whatever we shared that night wasn't a lie. It was my task to seduce you, not to fall in love with you..", zegt hij, waardoor mijn hart smelt. "And I was wondering if we could start over.. Everybody deserves a second chance, right? I was wondering if you'd want to go on a proper date with me..", zegt hij zachtjes en hij schenkt me een hartverwarmende, verontschuldigende glimlach.
Ik aarzel. Hij klinkt zo oprecht, maar het zou niet de eerste keer zijn dat hij me in de steek laat. Omdat ik geen antwoord geef, neemt Harry het heft in handen.
"Hi, I'm Harry. Harry Styles.", zegt hij en hij steekt zijn hand uit.
Aarzelend kijk ik naar zijn uitnodigende hand terwijl ik vertwijfeld op mijn onderlip bijt. Ik heb zo het gevoel dat dit één van de momenten is die mijn toekomst volledig maakt of breekt. Een allesbepalend moment waar het noodzakelijk is dat ik de juiste keuze maak..
"My name is Alexa. Alexa Ryan.", zeg ik glimlachend en ik neem zijn hand aan.
Hij lacht opgelaten en schenkt me een knipoog. Geen flirterige knipoog, maar een lieve knipoog.
"Merry Christmas, Alexa.", zegt Harry lief.
"Merry Christmas, Harry."
Reageer (6)
Hm, vind Harry nog altijd stom ;X wel tof dat hij alles eerlijk toegegeven heeft!
7 jaar geledenAW
9 jaar geleden<3
9 jaar geledenCUTE
9 jaar geledenMaar in dit verhaal mag ik Harry nogsteeds niet
aaaah gelukkig kunnen ze opnieuw beginnen!
9 jaar geledenWat lief is dit!
Super geschreven! (: