December Darkness | Niall Horan
Jenah G. Haynes
Opgewekt dartel ik rond mijn kantoor, achter me een spoor van slingers, glitters en nepsneeuw achterlatend. Tevreden bekijk ik het resultaat en ik kan een brede grijns niet onderdrukken. Als kers op de taart plaats ik de gouden ster bovenaan de miniatuurversie van een kerstboom.
Wanneer ik me ervan verzekerd heb dat alle versieringen op de juiste plaats zitten, steek ik de stekker in het stopcontact. Meteen baadt de kamer in een warm, goudkleurig licht wat een positieve uitwerking heeft op mijn humeur. Ik klap verrukt in mijn handen en ga trots in het midden van de kamer staan. Langzaam draai ik een rondje om mijn as om elk detail in me op te nemen.
December is altijd mijn favoriete periode van het jaar geweest. Het tapijt van sneeuw dat de wereld een tint mooier maakt, de lichtjes die heel Londen in een warme gloed hullen, de vrolijke mensen die met een grote glimlach op hun gezicht de laatste kerstinkopen doen, de heerlijke geur die in huis hangt wanneer de vrouw des huizes een kerstmaal bereid, de mensen die voor één keer hun vijandigheid laten varen en samen gezellig vieren..
Ik besluit om mijn vrolijkheid met de wereld te delen door het kantoor van mijn baas ook onder handen te nemen. Ik neem de doos met versieringen van mijn bureau en haast me naar het kantoor van meneer Horan. Zijn stekje is heel wat groter als het mijne, maar ook veel kaler en ongezelliger. Het wordt tijd dat daar iets aan veranderd wordt.
Ik drapeer slingers om de open haard en hang overal lichtjes zodat er aan het plafond een ingewikkeld spinnenweb van lichtdraden ontstaat. Hier en daar rijg ik een kleurrijke slinger tussen de lichtjes door. In de hoek van de kamer zet ik een kerstboom van hetzelfde formaat als de mijne, die ik dan versier met kerstballen in bourgondisch rood, wit en goud. Ik hang er ook gouden lichtjes in en een slinger van gouden kralen. Om het geheel af te maken, zet ik een gouden ster op de top.
Een klap van de deur doet me opschrikken en zorgt ervoor dat alle kerstballen in het vertrek gaan tinkelen. Niall Horan wandelt met een vaste tred zijn kantoor binnen. Zijn lichaam is gehuld in een net pak waar geen vuiltje op te bekennen valt.
“What happened in here, for god’s sake?”, snauwt hij bits.
“I thought I could cheer you up.”, glimlach ik beduusd.
“Jenah, you know I hate Christmas! Get out, now.”, zegt hij en ik voel een woede-uitbarsting aankomen.
Hij ijsbeert woest door zijn kantoor. Wanneer hij het complexe web van lichtjes boven zijn hoofd ontdekt, haakt hij zijn hand op en willekeurige plaats door de keten. Hij trekt enkele slingers mee naar beneden, waardoor alle lichtjes doven. Een luide vonk springt over, wat bij mij een verstokt kreetje ontlokt. Aangezien alle lichtjes aan eenzelfde schakeling verbonden zijn, is het kantoor daarna gehuld in een volledige, allesvernietigende duisternis.
“Nobody hates Christmas..”, probeer ik nog.
“Well, I do. Get out, now.”, zegt hij nogmaals, maar dan nadrukkelijker.
“But,”
“If you don’t get out of my office immediately, I will fire you!”, schreeuwt hij naar me, terwijl hij dreigend boven me uittorend.
Zijn ogen spuwen vuur, ik zie een vlammenzee kolken in zijn helderblauwe kijkers. Terwijl hij sprak, vloog het speeksel in het rond als bij een hond die op het punt staat om aan te vallen.
“I’m sorry, Mr Horan..”, piep ik geïntimideerd.
“Oh, right.. Jenah? I know I promised you to be home for Christmas, but that’s not going to happen. We’ll both have to work until we finish our last project. We’ll probably have to work all night.”
“What? But, you promised!”, zeg ik verontwaardigd. Kerst is een traditie in onze familie. Hij kan dit niet voor me verpesten..
“And now get out!”
Zo snel als ik kan, hol ik het kantoor uit. Mijn voeten brengen me haast automatisch naar mijn eigen kantoor. Naast de kerstboom zak ik in elkaar tegen de muur aan. Ik rol me op tot een bolletje om mezelf te beschermen tegen de gruwelen van de harde realiteit. Zelfs de duizenden zwevende lichtjes in de kamer dringen niet door de barrière van mijn eigen lichaam heen.
Ik tril helemaal van de ingehouden emoties. Een plotse woede overvalt me. Een woede van zo’n formaat dat ik mezelf verbaas. Wat geeft hem het recht om me zo te bekritiseren? Wat geeft hem het recht om de gelukkigste periode van het jaar hartgrondig te haten? Wat geeft hem het recht om Kerstmis voor mij en mijn familie te ruïneren?
Strijdlustig en vastberaden stamp ik weer de gang op. Ik veeg met ruwe halen de tranen van mijn wangen, de verbaasde blikken van collega’s negerend.
Zonder te kloppen storm ik zijn kantoor binnen. De harde knal van de deur die achter me in het slot valt, pompt nog meer moed door mijn aderen.
“Jenah?”, klinkt meneer Horan verbaasd. Hij is zo verrast dat hij vergeet om te schreeuwen.
“You listen to me, Niall Horan. It’s awful that you’re ruining your own Christmas, but it’s just pathetic that you’re ruining mine too. I’ve always worked my butt off for this company, for you! And this is all I get: a grumpy boss who keeps yelling at me. I’m done.”, tier ik.
Ondertussen staan we bijna neus tegen neus. Van zo dichtbij is hij nog aantrekkelijker, maar daar laat ik me niet door afleiden. Mijn lichaam pulseert van de woede die mijn hele lichaam in zijn macht heeft. Meneer Horan lijkt even uitzinnig van woede, maar toch ook wat onder de indruk van het kleine, onzichtbare, maar eens zo dappere meisje voor zijn neus. Hij torent dreigend boven me uit en staat op het punt om me iets toe te snauwen. Ik kan zijn volgende woorden al raden, daarom besluit ik om hem te snel af te zijn. Een vlaag van de meest waanzinnige lef overspoelt me, wanneer de volgende zin over mijn lippen rolt.
“I quit.”, sis ik.
Met mijn hoofd hoog opgeheven paradeer ik naar mijn eigen kantoor. Het naamkaartje op waar de letters JENAH G. HAYNES, assistant op prijken, scheur ik kwaad van de deur af. In mijn kantoor neem ik onmiddellijk het initiatief en pak ik al mijn spullen in een recordtijd in.
Tobbend zit ik uiteindelijk met het pakje in mijn handen in een lege, smetteloos witte kamer. Ik heb dit cadeautje voor meneer Horan gekocht, maar ik weet niet zeker of hij het eigenlijk wel verdient. Toch laat ik het pakje op mijn bureau staan. Als hij iets om me geeft en dit kantoor nog komt bezoeken, dan krijgt hij het geschenkje, anders niet.
Ik hang mijn tas over mijn rug en bekijk mijn stekje nog eens voor de laatste keer. Het wordt tijd dat ik het niet meer ‘mijn stekje’ gaan noemen, want het is niet eens meer van mij. Achterwaarts loop ik naar de deur toe, vooraleer ik me definitief omdraai. Met mijn hand op de deurklink verzamel ik al mijn moed bij elkaar. Net wanneer ik de deur open, kijk ik recht in twee helderblauwe kijkers die blinken van de tranen.
Opgewekt dartel ik rond mijn kantoor, achter me een spoor van slingers, glitters en nepsneeuw achterlatend. Tevreden bekijk ik het resultaat en ik kan een brede grijns niet onderdrukken. Als kers op de taart plaats ik de gouden ster bovenaan de miniatuurversie van een kerstboom.
Wanneer ik me ervan verzekerd heb dat alle versieringen op de juiste plaats zitten, steek ik de stekker in het stopcontact. Meteen baadt de kamer in een warm, goudkleurig licht wat een positieve uitwerking heeft op mijn humeur. Ik klap verrukt in mijn handen en ga trots in het midden van de kamer staan. Langzaam draai ik een rondje om mijn as om elk detail in me op te nemen.
December is altijd mijn favoriete periode van het jaar geweest. Het tapijt van sneeuw dat de wereld een tint mooier maakt, de lichtjes die heel Londen in een warme gloed hullen, de vrolijke mensen die met een grote glimlach op hun gezicht de laatste kerstinkopen doen, de heerlijke geur die in huis hangt wanneer de vrouw des huizes een kerstmaal bereid, de mensen die voor één keer hun vijandigheid laten varen en samen gezellig vieren..
Ik besluit om mijn vrolijkheid met de wereld te delen door het kantoor van mijn baas ook onder handen te nemen. Ik neem de doos met versieringen van mijn bureau en haast me naar het kantoor van meneer Horan. Zijn stekje is heel wat groter als het mijne, maar ook veel kaler en ongezelliger. Het wordt tijd dat daar iets aan veranderd wordt.
Ik drapeer slingers om de open haard en hang overal lichtjes zodat er aan het plafond een ingewikkeld spinnenweb van lichtdraden ontstaat. Hier en daar rijg ik een kleurrijke slinger tussen de lichtjes door. In de hoek van de kamer zet ik een kerstboom van hetzelfde formaat als de mijne, die ik dan versier met kerstballen in bourgondisch rood, wit en goud. Ik hang er ook gouden lichtjes in en een slinger van gouden kralen. Om het geheel af te maken, zet ik een gouden ster op de top.
Een klap van de deur doet me opschrikken en zorgt ervoor dat alle kerstballen in het vertrek gaan tinkelen. Niall Horan wandelt met een vaste tred zijn kantoor binnen. Zijn lichaam is gehuld in een net pak waar geen vuiltje op te bekennen valt.
“What happened in here, for god’s sake?”, snauwt hij bits.
“I thought I could cheer you up.”, glimlach ik beduusd.
“Jenah, you know I hate Christmas! Get out, now.”, zegt hij en ik voel een woede-uitbarsting aankomen.
Hij ijsbeert woest door zijn kantoor. Wanneer hij het complexe web van lichtjes boven zijn hoofd ontdekt, haakt hij zijn hand op en willekeurige plaats door de keten. Hij trekt enkele slingers mee naar beneden, waardoor alle lichtjes doven. Een luide vonk springt over, wat bij mij een verstokt kreetje ontlokt. Aangezien alle lichtjes aan eenzelfde schakeling verbonden zijn, is het kantoor daarna gehuld in een volledige, allesvernietigende duisternis.
“Nobody hates Christmas..”, probeer ik nog.
“Well, I do. Get out, now.”, zegt hij nogmaals, maar dan nadrukkelijker.
“But,”
“If you don’t get out of my office immediately, I will fire you!”, schreeuwt hij naar me, terwijl hij dreigend boven me uittorend.
Zijn ogen spuwen vuur, ik zie een vlammenzee kolken in zijn helderblauwe kijkers. Terwijl hij sprak, vloog het speeksel in het rond als bij een hond die op het punt staat om aan te vallen.
“I’m sorry, Mr Horan..”, piep ik geïntimideerd.
“Oh, right.. Jenah? I know I promised you to be home for Christmas, but that’s not going to happen. We’ll both have to work until we finish our last project. We’ll probably have to work all night.”
“What? But, you promised!”, zeg ik verontwaardigd. Kerst is een traditie in onze familie. Hij kan dit niet voor me verpesten..
“And now get out!”
Zo snel als ik kan, hol ik het kantoor uit. Mijn voeten brengen me haast automatisch naar mijn eigen kantoor. Naast de kerstboom zak ik in elkaar tegen de muur aan. Ik rol me op tot een bolletje om mezelf te beschermen tegen de gruwelen van de harde realiteit. Zelfs de duizenden zwevende lichtjes in de kamer dringen niet door de barrière van mijn eigen lichaam heen.
Ik tril helemaal van de ingehouden emoties. Een plotse woede overvalt me. Een woede van zo’n formaat dat ik mezelf verbaas. Wat geeft hem het recht om me zo te bekritiseren? Wat geeft hem het recht om de gelukkigste periode van het jaar hartgrondig te haten? Wat geeft hem het recht om Kerstmis voor mij en mijn familie te ruïneren?
Strijdlustig en vastberaden stamp ik weer de gang op. Ik veeg met ruwe halen de tranen van mijn wangen, de verbaasde blikken van collega’s negerend.
Zonder te kloppen storm ik zijn kantoor binnen. De harde knal van de deur die achter me in het slot valt, pompt nog meer moed door mijn aderen.
“Jenah?”, klinkt meneer Horan verbaasd. Hij is zo verrast dat hij vergeet om te schreeuwen.
“You listen to me, Niall Horan. It’s awful that you’re ruining your own Christmas, but it’s just pathetic that you’re ruining mine too. I’ve always worked my butt off for this company, for you! And this is all I get: a grumpy boss who keeps yelling at me. I’m done.”, tier ik.
Ondertussen staan we bijna neus tegen neus. Van zo dichtbij is hij nog aantrekkelijker, maar daar laat ik me niet door afleiden. Mijn lichaam pulseert van de woede die mijn hele lichaam in zijn macht heeft. Meneer Horan lijkt even uitzinnig van woede, maar toch ook wat onder de indruk van het kleine, onzichtbare, maar eens zo dappere meisje voor zijn neus. Hij torent dreigend boven me uit en staat op het punt om me iets toe te snauwen. Ik kan zijn volgende woorden al raden, daarom besluit ik om hem te snel af te zijn. Een vlaag van de meest waanzinnige lef overspoelt me, wanneer de volgende zin over mijn lippen rolt.
“I quit.”, sis ik.
Met mijn hoofd hoog opgeheven paradeer ik naar mijn eigen kantoor. Het naamkaartje op waar de letters JENAH G. HAYNES, assistant op prijken, scheur ik kwaad van de deur af. In mijn kantoor neem ik onmiddellijk het initiatief en pak ik al mijn spullen in een recordtijd in.
Tobbend zit ik uiteindelijk met het pakje in mijn handen in een lege, smetteloos witte kamer. Ik heb dit cadeautje voor meneer Horan gekocht, maar ik weet niet zeker of hij het eigenlijk wel verdient. Toch laat ik het pakje op mijn bureau staan. Als hij iets om me geeft en dit kantoor nog komt bezoeken, dan krijgt hij het geschenkje, anders niet.
Ik hang mijn tas over mijn rug en bekijk mijn stekje nog eens voor de laatste keer. Het wordt tijd dat ik het niet meer ‘mijn stekje’ gaan noemen, want het is niet eens meer van mij. Achterwaarts loop ik naar de deur toe, vooraleer ik me definitief omdraai. Met mijn hand op de deurklink verzamel ik al mijn moed bij elkaar. Net wanneer ik de deur open, kijk ik recht in twee helderblauwe kijkers die blinken van de tranen.
Reageer (6)
Ah Niall heeft toch wel gevoel ^^
7 jaar geledenouhnn ;ss
9 jaar geledenAw
9 jaar geledenWauwww
9 jaar geledenWauw
9 jaar geleden