December Lights | Niall Horan
Jenah G. Haynes
"Mr Horan?", zeg ik verbaasd.
"Call me Niall, please.", zegt hij op fluistertoon.
Ik sta zo met stomheid geslagen door zijn plotse stemmingswisselingen dat ik even geen woord kan uitbrengen. Met open mond staar ik hem ongegeneerd aan terwijl hij beschaamd zijn blik op zijn gepoetste schoenen richt. Hij heeft zijn handen in elkaar geslagen om het trillen te voorkomen, maar het helpt niet bepaald.
Ik besluit om hem niet langer te tergen en de stilte te doorbreken.
"Niall, what's wrong?" Mijn vraag zorgt ervoor dat hij opkijkt. Zijn marineblauwe ogen zijn nog steeds gevuld met tranen.
Hij opent zijn mond om de waterval aan woorden de vrije loop te laten, maar daarna klapt hij zijn mond weer dicht als een vis op het droge.
Over Nialls schouder zie ik dat ons gesprek de volle aandacht verkregen heeft. Iedereen lijkt gestopt te zijn met zijn werk, want een huilende Niall Horan maak je niet elke dag mee.
Een rilling trekt door Nialls lichaam. Hij moet die haatdragende blikken van zijn werknemers op zijn rug voelen branden. Het plezierige gegrinnik van de mensen om hem heen bij het zien van zijn tranen kan hem ook onmogelijk ontgaan zijn. Dat soort galgenhumor maakt me misselijk. Ineens overspoelt een vloedgolf van medelijden me. Hoe Niall daar zo staat lijkt hij meer op een geslagen hond dan op een tirannieke baas. Hangende schouders, vuisten gebald, hoofd gebogen, bevend en zachtjes snikkend. Ik zet een stap opzij en laat hem binnen in mijn kantoor.
Hij blijft maar naar zijn in elkaar gevouwen handen staren. Pas wanneer ik met mijn handen de zijne omklem, dwing ik hem om in mijn ogen te kijken. Ik schrik ervan hoe ijzig koud zijn handen zijn. Als ik erover nadenk, is dat nog niet zo vreemd. Deze kilte omvat zijn gehele persoonlijkheid, zijn gehele bewustzijn. Hoe hij zijn minderen behandelt, wordt weerspiegeld in de temperatuur van zijn handen. Dat alles wordt veroorzaakt door zijn hart dat ooit gebroken is en verandert is in ijs.
Vele mensen kampen de laatste tijd met dat probleem, want dat is wat de eenentwintigste eeuw van de moderne maatschappij maakt. Weinigen onder ons kunnen echter genieten van het privilege om iemand te hebben die bereidwillig is om de tijd te nemen dat harde ijs te laten ontdooien. Niemand kijkt nog op van een gebroken persoon, want wie is dat in deze eeuw niet?
Ik weet hoe fijn het kan voelen om te weten dat iemand de moeite wil nemen om het ijs te doen smelten, laag voor laag. Dat iemand daadwerkelijk de moeite wil nemen om die torenhoge muren af te breken, steen voor steen.
"Niall?", dring ik aan.
Terwijl ik zijn handen langzaamaan opwarm met de mijne, lijkt de warmte door zijn huid te dringen en zich een weg te banen door zijn aders naar zijn ommuurde hart.
"I'm so sorry, Jenah. Please don't quit your job because I'm a monster..", smeekt hij haast. Hij zegt het op een toon die zoveel medelijden opwekt dat ik niets anders kan dan op hem inpraten.
"I won't quit my job, Niall. I promise.", zeg ik vlug, wat hem enigszins lijkt te kalmeren.
"You know, I never wanted to be the person I am now.. I always feared people with no heart or feelings. But I guess that means that I now fear myself. I hate what I've become..", zegt hij, begeleid door honderden tranen.
Iedereen verdient een tweede kans, zelfs Lord Voldemort. Daarom sla ik mijn armen stevig om zijn hals. Hij knijpt me haast fijn in onze omhelzing, maar hij lijkt er wel steun en moed uit te putten, want hij gaat meteen verder met zijn verhaal.
"I want you to know that I wasn't always like this.. I was a nice kid, untill she broke me.." Aha. Mijn gelijk wordt bewezen. Het gaat inderdaad om een dame die Nialls hart ingekapseld heeft in lagen ondoordringbaar ijs. Eigenlijk is het bij iedereen hetzelfde liedje. Het gaat altijd om liefde. Liefde is tegelijkertijd het beste en het verschrikkelijkste wat ooit geschapen is, het is een zonde waaraan iedereen zich verliest.
"Niall, if you need someone to talk to about her..", begin ik.
"That's so nice of you, Jenah. I've been such a prick to you and you're still willing to help me out.. I can never thank you enough.", zegt hij, oprecht glimlachend. "And I appreciate the fact that you're willing to listen to me, but I don't want to waiste another word on her. She ruined my life past and my present, but she can't ruin my future. I won't let her. From now on, I will not waiste another second thinking or talking about you-know-who.", zegt hij vastberaden.
"That's very wise of you.", glimlach ik.
"Jenah, please take the rest of the year to celebrate the holidays with your family. I can handle it on my own.", verzekert hij me.
"Really?", vraag ik enthousiast.
Een ongeziene vreugde overspoelt me en doet me breeduit grijnzen. Uiteindelijk kan ik onze familietraditie toch nog in eren houden door aanwezig te zijn op het jaarlijkse Kerstfeestje. Dat is het beste nieuws dat ik in tijden gehoord heb. Maar dan bedenk ik me. Er is namelijk nog een tweede traditie bij de familie Haynes. Elke Kerst moet je een goede daad verrichten voor iemand die niet van dezelfde privliges geniet rond deze periode. Meestal doneerde ik kleding aan grote gezinnen die het niet zo breed hadden of hielp ik met het bereiden van een feestmaal voor daklozen, maar nu besef ik dat er nog een andere soort bestaat van 'arm' zijn. Niall hoort zonder twijfel bij de rijkste mannen van Groot-Brittannië en toch is hij op een bepaalde manier arm. Hij heeft geen familie hier in Engeland om Kerst met hem te vieren. Persoonlijk zou ik liever arm zijn en gelukkig met mijn familie om me heen dan rijk en ongelukkig, zonder familie en vrienden.
"No.", zeg ik dan.
"What, no?", vraagt Niall geschrokken.
"I'm walking out that door unless you are coming with me.", zeg ik en ik sla demonstratief mijn armen voor mijn borst.
"What do you mean?", vraagt Niall versuft.
"You worked very hard in 2014, Niall. You deserve some time off. You are coming with me to celebrate a proper Christmas with me and my family. You can go visit your parents in Ireland on New Year's Eve and we'll both be here at the office on January 2nd to work our butts off in 2015.", zeg ik op een toon die duidelijk maakt dat ik geen tegenspraak zal dulden.
"Thank you for the offer, but I've got so much work to do..", begint Niall lichtjes weerwerk te bieden.
"Oh no, Horan. You-", zeg ik en mijn vinger priemt beschuldigend zijn richting uit. "Are coming with me."
Niall lijkt wat van zijn stuk gebracht door mijn vastberaden toon, maar langzaam spreidt een stralende glimlach zich uit over zijn gelaat.
"I don't want to bother your family.", zegt hij nog.
"They'll love you.", zeg ik zuchtend. "They'll insist that you come every year.", lach ik nog.
"I would quite like that.", glimlacht Niall plots verlegen en voor ik het weet hebben zijn zachte lippen hun weg naar de mijne gevonden. Het wordt een tedere, liefdevolle kus die ik nooit van Niall verwacht heb. Dat hij op welk gebied dan ook teder kan zijn, is toch nog nieuw voor me.
"This may sound odd, but I've wanted to do this for a long time.", grijnst hij. "Are you sure there's enough food to provide me too?" Typisch voor een jongen om van de hak op de tak over te springen van liefde naar voedsel.
"Oh, I'm sure about that. My mother and grandmother always make enough to feed an entire army.", lach ik.
"You had me at the kiss.", glimlacht hij lief, vooraleer hij zijn lippen voor de tweede keer die dag op de mijne drukt.
"Mr Horan?", zeg ik verbaasd.
"Call me Niall, please.", zegt hij op fluistertoon.
Ik sta zo met stomheid geslagen door zijn plotse stemmingswisselingen dat ik even geen woord kan uitbrengen. Met open mond staar ik hem ongegeneerd aan terwijl hij beschaamd zijn blik op zijn gepoetste schoenen richt. Hij heeft zijn handen in elkaar geslagen om het trillen te voorkomen, maar het helpt niet bepaald.
Ik besluit om hem niet langer te tergen en de stilte te doorbreken.
"Niall, what's wrong?" Mijn vraag zorgt ervoor dat hij opkijkt. Zijn marineblauwe ogen zijn nog steeds gevuld met tranen.
Hij opent zijn mond om de waterval aan woorden de vrije loop te laten, maar daarna klapt hij zijn mond weer dicht als een vis op het droge.
Over Nialls schouder zie ik dat ons gesprek de volle aandacht verkregen heeft. Iedereen lijkt gestopt te zijn met zijn werk, want een huilende Niall Horan maak je niet elke dag mee.
Een rilling trekt door Nialls lichaam. Hij moet die haatdragende blikken van zijn werknemers op zijn rug voelen branden. Het plezierige gegrinnik van de mensen om hem heen bij het zien van zijn tranen kan hem ook onmogelijk ontgaan zijn. Dat soort galgenhumor maakt me misselijk. Ineens overspoelt een vloedgolf van medelijden me. Hoe Niall daar zo staat lijkt hij meer op een geslagen hond dan op een tirannieke baas. Hangende schouders, vuisten gebald, hoofd gebogen, bevend en zachtjes snikkend. Ik zet een stap opzij en laat hem binnen in mijn kantoor.
Hij blijft maar naar zijn in elkaar gevouwen handen staren. Pas wanneer ik met mijn handen de zijne omklem, dwing ik hem om in mijn ogen te kijken. Ik schrik ervan hoe ijzig koud zijn handen zijn. Als ik erover nadenk, is dat nog niet zo vreemd. Deze kilte omvat zijn gehele persoonlijkheid, zijn gehele bewustzijn. Hoe hij zijn minderen behandelt, wordt weerspiegeld in de temperatuur van zijn handen. Dat alles wordt veroorzaakt door zijn hart dat ooit gebroken is en verandert is in ijs.
Vele mensen kampen de laatste tijd met dat probleem, want dat is wat de eenentwintigste eeuw van de moderne maatschappij maakt. Weinigen onder ons kunnen echter genieten van het privilege om iemand te hebben die bereidwillig is om de tijd te nemen dat harde ijs te laten ontdooien. Niemand kijkt nog op van een gebroken persoon, want wie is dat in deze eeuw niet?
Ik weet hoe fijn het kan voelen om te weten dat iemand de moeite wil nemen om het ijs te doen smelten, laag voor laag. Dat iemand daadwerkelijk de moeite wil nemen om die torenhoge muren af te breken, steen voor steen.
"Niall?", dring ik aan.
Terwijl ik zijn handen langzaamaan opwarm met de mijne, lijkt de warmte door zijn huid te dringen en zich een weg te banen door zijn aders naar zijn ommuurde hart.
"I'm so sorry, Jenah. Please don't quit your job because I'm a monster..", smeekt hij haast. Hij zegt het op een toon die zoveel medelijden opwekt dat ik niets anders kan dan op hem inpraten.
"I won't quit my job, Niall. I promise.", zeg ik vlug, wat hem enigszins lijkt te kalmeren.
"You know, I never wanted to be the person I am now.. I always feared people with no heart or feelings. But I guess that means that I now fear myself. I hate what I've become..", zegt hij, begeleid door honderden tranen.
Iedereen verdient een tweede kans, zelfs Lord Voldemort. Daarom sla ik mijn armen stevig om zijn hals. Hij knijpt me haast fijn in onze omhelzing, maar hij lijkt er wel steun en moed uit te putten, want hij gaat meteen verder met zijn verhaal.
"I want you to know that I wasn't always like this.. I was a nice kid, untill she broke me.." Aha. Mijn gelijk wordt bewezen. Het gaat inderdaad om een dame die Nialls hart ingekapseld heeft in lagen ondoordringbaar ijs. Eigenlijk is het bij iedereen hetzelfde liedje. Het gaat altijd om liefde. Liefde is tegelijkertijd het beste en het verschrikkelijkste wat ooit geschapen is, het is een zonde waaraan iedereen zich verliest.
"Niall, if you need someone to talk to about her..", begin ik.
"That's so nice of you, Jenah. I've been such a prick to you and you're still willing to help me out.. I can never thank you enough.", zegt hij, oprecht glimlachend. "And I appreciate the fact that you're willing to listen to me, but I don't want to waiste another word on her. She ruined my life past and my present, but she can't ruin my future. I won't let her. From now on, I will not waiste another second thinking or talking about you-know-who.", zegt hij vastberaden.
"That's very wise of you.", glimlach ik.
"Jenah, please take the rest of the year to celebrate the holidays with your family. I can handle it on my own.", verzekert hij me.
"Really?", vraag ik enthousiast.
Een ongeziene vreugde overspoelt me en doet me breeduit grijnzen. Uiteindelijk kan ik onze familietraditie toch nog in eren houden door aanwezig te zijn op het jaarlijkse Kerstfeestje. Dat is het beste nieuws dat ik in tijden gehoord heb. Maar dan bedenk ik me. Er is namelijk nog een tweede traditie bij de familie Haynes. Elke Kerst moet je een goede daad verrichten voor iemand die niet van dezelfde privliges geniet rond deze periode. Meestal doneerde ik kleding aan grote gezinnen die het niet zo breed hadden of hielp ik met het bereiden van een feestmaal voor daklozen, maar nu besef ik dat er nog een andere soort bestaat van 'arm' zijn. Niall hoort zonder twijfel bij de rijkste mannen van Groot-Brittannië en toch is hij op een bepaalde manier arm. Hij heeft geen familie hier in Engeland om Kerst met hem te vieren. Persoonlijk zou ik liever arm zijn en gelukkig met mijn familie om me heen dan rijk en ongelukkig, zonder familie en vrienden.
"No.", zeg ik dan.
"What, no?", vraagt Niall geschrokken.
"I'm walking out that door unless you are coming with me.", zeg ik en ik sla demonstratief mijn armen voor mijn borst.
"What do you mean?", vraagt Niall versuft.
"You worked very hard in 2014, Niall. You deserve some time off. You are coming with me to celebrate a proper Christmas with me and my family. You can go visit your parents in Ireland on New Year's Eve and we'll both be here at the office on January 2nd to work our butts off in 2015.", zeg ik op een toon die duidelijk maakt dat ik geen tegenspraak zal dulden.
"Thank you for the offer, but I've got so much work to do..", begint Niall lichtjes weerwerk te bieden.
"Oh no, Horan. You-", zeg ik en mijn vinger priemt beschuldigend zijn richting uit. "Are coming with me."
Niall lijkt wat van zijn stuk gebracht door mijn vastberaden toon, maar langzaam spreidt een stralende glimlach zich uit over zijn gelaat.
"I don't want to bother your family.", zegt hij nog.
"They'll love you.", zeg ik zuchtend. "They'll insist that you come every year.", lach ik nog.
"I would quite like that.", glimlacht Niall plots verlegen en voor ik het weet hebben zijn zachte lippen hun weg naar de mijne gevonden. Het wordt een tedere, liefdevolle kus die ik nooit van Niall verwacht heb. Dat hij op welk gebied dan ook teder kan zijn, is toch nog nieuw voor me.
"This may sound odd, but I've wanted to do this for a long time.", grijnst hij. "Are you sure there's enough food to provide me too?" Typisch voor een jongen om van de hak op de tak over te springen van liefde naar voedsel.
"Oh, I'm sure about that. My mother and grandmother always make enough to feed an entire army.", lach ik.
"You had me at the kiss.", glimlacht hij lief, vooraleer hij zijn lippen voor de tweede keer die dag op de mijne drukt.
Reageer (10)
Dit is zo geweldig.
7 jaar geledenooohh <3
9 jaar geledenCuteeee!!! Happy new year!!
9 jaar geledenAhwww wat schattig en lief!
9 jaar geledenwauw. ik ben echt verliefd op jou schrijfkunsten.
9 jaar geledenen ik denk dat die van Liam mijn fav was,
alvast een gelukkig nieuw jaar : )
xx