December Endings | Epilogue
Horlinson
Met de resten van een vage glimlach op mijn gezicht, zet ik het laatste, definitieve punt in mijn notitieboekje. Tevreden klap ik het versleten boekje dicht en leun ik met mijn hoofd tegen het raam achter me. De koelte van het glas geeft me de mogelijkheid om mijn gedachten weer op een rijtje te zetten. Een vermoeide, maar zelfvoldane zucht rolt over mijn lippen en ik vestig mijn blik op de eindeloze tunnel buiten. De metro raast door de verzwelgende duisternis met dezelfde snelheid als mijn gedachten.
Mijn blik glijdt naar de jongen die voor me zit. Hij heeft een keurig pak aan, maar de manier waarop hij het draagt is allesbehalve keurig. Zijn das hangt losjes over zijn schouder en zijn hemd staat wat open. Zijn bruine haar zit warrig, maar het staat hem wel. Wanneer zijn heldere ogen zich in de mijne haken, ontstaat er een nieuwe glimlach op mijn gezicht. Wat zou ik graag rondkijken in de bibliotheek van zijn gedachten. Dan zou ik uren kunnen ronddartelen tussen de boeken, like a kid in a candystore.
Tot nu toe kon ik alleen maar gissen naar de inhoud van die boeken. Ergens was het niet netjes om vooroordelen te koesteren jegens mijn toevallige medereizigers en om een heel verhaal te verzinnen rond enkele vermoedens. Misschien komt het ideaalbeeld dat ik van hen maak helemaal niet overeen met de persoon die ze werkelijk zijn. Het zou wel heel oneerbiedig zijn als ik hen onbewust een persoonlijkheid aanmeet die in niets hun eigen normen en waarden volgt. Toch is dat wat ik onophoudelijk doe. Dat is wat iedereen onophoudelijk doet. Bewust of onbewust.
Als ik in de metro zit, bijvoorbeeld, kan ik het niet laten om deze wonderbaarlijke creaties te bestuderen die zich mijn medemensen noemen. Aan hun uiterlijk plak ik dan enkele karaktertrekken, waarna er zich een heus verhaal ontpopt in mijn hersenen.
Ik vraag me steeds af waar deze mensen vandaan komen en wat hun eindbestemming is. Dan bedoel ik zowel aan welk station ze zullen afstappen als wat ze in hun leven willen bereiken.
Iedereen heeft een verhaal om te vertellen. Zelfs die nietszeggende voorbijgangers in een drukke stad en de onbekende reizigers op een metro, trein of bus.Allemaal hebben ze hun eigen verhaal om te vertellen, maar niet altijd hebben ze iemand die ernaar wil luisteren.
Bedankt om je samen met mij te verdiepen in de verhalen van vijf toevallige voorbijgangers, want dat is namelijk wat de jongens waren: vijf onbekenden met elk hun eigen verhaal. Een verhaal dat het recht heeft om verteld te worden.
Dedicated to the ones we worship.
Met de resten van een vage glimlach op mijn gezicht, zet ik het laatste, definitieve punt in mijn notitieboekje. Tevreden klap ik het versleten boekje dicht en leun ik met mijn hoofd tegen het raam achter me. De koelte van het glas geeft me de mogelijkheid om mijn gedachten weer op een rijtje te zetten. Een vermoeide, maar zelfvoldane zucht rolt over mijn lippen en ik vestig mijn blik op de eindeloze tunnel buiten. De metro raast door de verzwelgende duisternis met dezelfde snelheid als mijn gedachten.
Mijn blik glijdt naar de jongen die voor me zit. Hij heeft een keurig pak aan, maar de manier waarop hij het draagt is allesbehalve keurig. Zijn das hangt losjes over zijn schouder en zijn hemd staat wat open. Zijn bruine haar zit warrig, maar het staat hem wel. Wanneer zijn heldere ogen zich in de mijne haken, ontstaat er een nieuwe glimlach op mijn gezicht. Wat zou ik graag rondkijken in de bibliotheek van zijn gedachten. Dan zou ik uren kunnen ronddartelen tussen de boeken, like a kid in a candystore.
Tot nu toe kon ik alleen maar gissen naar de inhoud van die boeken. Ergens was het niet netjes om vooroordelen te koesteren jegens mijn toevallige medereizigers en om een heel verhaal te verzinnen rond enkele vermoedens. Misschien komt het ideaalbeeld dat ik van hen maak helemaal niet overeen met de persoon die ze werkelijk zijn. Het zou wel heel oneerbiedig zijn als ik hen onbewust een persoonlijkheid aanmeet die in niets hun eigen normen en waarden volgt. Toch is dat wat ik onophoudelijk doe. Dat is wat iedereen onophoudelijk doet. Bewust of onbewust.
Als ik in de metro zit, bijvoorbeeld, kan ik het niet laten om deze wonderbaarlijke creaties te bestuderen die zich mijn medemensen noemen. Aan hun uiterlijk plak ik dan enkele karaktertrekken, waarna er zich een heus verhaal ontpopt in mijn hersenen.
Ik vraag me steeds af waar deze mensen vandaan komen en wat hun eindbestemming is. Dan bedoel ik zowel aan welk station ze zullen afstappen als wat ze in hun leven willen bereiken.
Iedereen heeft een verhaal om te vertellen. Zelfs die nietszeggende voorbijgangers in een drukke stad en de onbekende reizigers op een metro, trein of bus.Allemaal hebben ze hun eigen verhaal om te vertellen, maar niet altijd hebben ze iemand die ernaar wil luisteren.
Bedankt om je samen met mij te verdiepen in de verhalen van vijf toevallige voorbijgangers, want dat is namelijk wat de jongens waren: vijf onbekenden met elk hun eigen verhaal. Een verhaal dat het recht heeft om verteld te worden.
Dedicated to the ones we worship.
Reageer (12)
Prachtig. Sprakeloos. Je hebt echt talent! <3
7 jaar geledenwow..
9 jaar geleden1 woord: WAUW.
9 jaar geledenIk ga deze kortverhalen toch missen hoor!
En dit stukje is fenomenaal mooi, echt waar!
Prachtig!
9 jaar geledenGeen andere woorden voor.
Dit is misschien wel het mooiste wat ik ooit las...
9 jaar geleden