A ranger's apprentice tale 11

Een Zilvergrijze baard stak onder de kap uit. Trillend en betrapt keek ze Halt aan.
“Dit is niet je eerste keer hé?” Lilly had geen flauw idee hoe hij het wist. Ze sloeg betrapt haar ogen neer.
“En dit doe je niet alleen hé?” Even aarzelde ze maar dit keer wist ze wel wat te zeggen. “Nee ik doe dit alleen.”
“Liegen siert je meestal niet. Kom mee naar mijn bureau, voor meneer Buick binnenkomt. O en ik zou eerst die niet opgegeten koekjes wegleggen of ik word in jou plaats vermoord.” Na de koekjes terug te leggen liep ze met gebogen hoofd achter Halt de keuken uit. Buiten de keuken wachtten normaal gezien haar medeplichtigen. Toen ze eerst Halt uit de keuken zagen komen keken ze haar raar aan. Zo discreet mogelijk maakte ze het afgesproken teken voor mislukt en zo discreet mogelijk maakten teken dat ze het begrepen hadden. Halt stopte eventjes en keek hem aan. Haar drie kamergenoten keken zo verbaast mogelijk terug. Uiteindelijk draaide hij zich om en ging hij verder. opgelucht haalden haar leeftijdsgenoten adem. Juist toen Halt zich weer eens omdraaide om te kijken. Snel maakten ze dat ze wegkwamen en Halt liep weer verder met Lilliane in zijn kielzog. Ze kwamen bij het bureau van de Baron aan. Lilly kreeg een ongemakkelijk gevoel in haar maag.
“Wacht hier.” Halt liep naar binnen en Lilliane liep zenuwachtig heen en weer op de gang. Pas na iets wat uren leek te duren deed Halt de deur open en wenkte haar.