APWBP Boek 1 Hoofdstuk 10 Deel 2

“Natuurlijk, professor. Ik ga het meteen halen!”
“Fijn, ik zal Foppe eens aan de tand gaan voelen.”

“Foppe, daar ben je”, zei ik, toen ik hem eindelijk gevonden had.
“Jazeker, uwe schoolhoofdigheid.” Hij maakte een zwierige buiging.
“Foppe, Vilder zei dat je vannacht leerlingen op de gang hebt betrapt.”
“Jazeker, uwe schoolhoofdigheid, van die kleine eerstejaartjes.”
“En heb je iets tegen hen gezegd?”
“Oh ja, ik zei dat ik Vilder moest roepen, voor hun eigen bestwil.” Foppes ogen twinkelden. “En dan smeekten ze om hen niet te verraden. Maar toen was er ééntje niet zo lief en dus moest ik Vilder wel roepen en dan zijn ze weggerend. En toen kwam die saaie Vilder.” Hij grijnsde.
“Met hoeveel waren ze?”
“Vier”, zei Foppe met een grijns. “Een meisje en drie jongens.”
“En waar zijn ze heen gerend?”
“Oh, naar een deur op het einde van de gang. Die meid deed hem open met een spreuk. Ik dacht nog, niet veel eerstejaars zijn zo slim.”
“Bedoel je de verboden gang op de derde verdieping, Foppe?”, vroeg ik dringend.
“Oh, ja, had ik nog niet bij stilgestaan”, zei de klopgeest, terwijl hij een scheet liet. “Zijn ze soms dood nu?”
“Nee”, zei ik met een zucht. “Maar volgende keer dat iemand die gang in ziet gaan, wil ik dat je meteen mij of één van de afdelingshoofden waarschuwt.”
“Oh, nou goed, uwe schoolhoofdigheid. Met veel plezier.” En met een stel luide scheten vloog hij weg.
“Foppe!”, riep ik hem na. Hij draaide zich om.
“Ja, uwe schoolhoofdigheid?”
“Weet je soms welke leerlingen het waren?”
“Oh, dat ventje van een Potter was erbij. En die rosse ook. En… even denken…” Hij maakte een aantal salto’s. “Oh ja, die meid zei iets van beetgenomen, en een naam, Malfidus geloof ik.”
“En hoe zagen die andere jongen en dat meisje eruit?”

Zo'n leuk personage om te beschrijven, die Foppe...