The orphan girl hoofdstuk 30

Helena klopte het stof van haar broek en keek eens rond. Zachtjes floot ze tussen haar tanden.
“Waar gaan we hier de dwergen vinden? Wat leeft hier trouwens?” Gandalf kreunde even toen hij recht stond. “We zijn in het rijk van de aardmannen en ik weet waar ze ongeveer zitten. Volg mij.” De tovenaar stapte over de houten bruggetjes en Helena volgde. Na een minuutje wandelen was Helena minder alert. Ze volgde gewoon de tovenaar. Daardoor schrok ze zich een ongeluk toen Gandalf stopte. Ze keek op en zag de dwergen, omsingeld door lelijke beesten waarvan ze veronderstelde dat het aardmannen waren. Een uitdrukking van afgrijzen verscheen op haar gezicht toen er een vieze grote aardman met een gigantische vetkwab als baard.
“Wacht hier.” Gandalf stond recht en ging op een paar meter afstand van de gebeurtenissen op het pad staan. Hij greep zijn staf met bijde handen en liet hem op de houten planken neerkomen. Een felle lichtflits verblinde het toekijkende meisje. Toen ze eindelijk weer kon zien zag ze dat iedereen neerlag. Zonder dat gandalf het haar beval ging het meisje achter de tovenaar aan.
“Vecht! Pak jullie wapens!” Een paar dwergen kwamen omhoog en renden naar de wapens. Toen Helena de plek had bereikt hielp ze snel een dwerg, ze kon niet zien dewelke onder een aardman vandaan en gaf hem een dolk. De dwerg rende ook naar de wapens, in het voorbijgaan een aardman neerstekend. Helena volgde snel en met alle dwergen renden ze weg. Van voor en vanachter liepen de sterksten. In het midden liepen de minder geharde strijders, maar daarom niet minder beangstigend. Helena was onder hen en vocht zo hard als ze kon. Ze kreeg een prachtige demonstratie van de gevechtskunsten van dwergen. Zelf haalde ze alles uit haar en redde een keer het leven van Ori en een keer dat van Kili door een achterbakse aardman neer te steken.
“Pas op!” Helena draaide zich om en stond oog in oog met een aardman die haar in de rug wou aanvallen. Ze pakte Caranor met beide handen vast en weerde de aanval af. maar helaas bekwam het schepsel snel van de slag en stak weer toe. De ene na de andere aanval wist Helena af te weren tot ze er genoeg van had. Met een snelle houw rolde de kop van de aardman over de grond en verdween het in de diepte. Veel tijd om te bekomen had ze niet want een volgende tegenstander bood zich al aan. Ze kreunde eens en maakte er meteen korte metten mee. De kop van haar nieuwe tegenstander volgde de andere het ravijn in. Ze stond nog geen seconde stil of Bofur sleurde haar mee.
“Geen tijd voor pauzes!” Helena zuchtte en rende achter de rest aan. Ze sloeg nog een aardman neer en botste tegen Thorin's rug. Wankelend deinsde ze achteruit terwijl ze haar bloedende neus toekneep. Daar stond de aarmannenkoning voor het gezelschap.
“Perfecte timing, echt het laatste dat ik nu nodig had,” mompelde de elf en voor haar hoorde ze het instemmend gesnuif van Thorin.