De ware hel

Geroep. Geschreeuw. Het is weer zover, Ammi staat blèrend in de kamer, woorden naar hun hoofd gooien als 'jullie stukken ongedierte kom dat nest uit of je ligt zo onderaan de trap!' En 'waardeloze, leveloze lichamen zonder ziel kom hier voor een dreun zodat die verrekte hersentjes worden opgefrist, waardeloos wezen' en ga zo maar even door. Moeizaam verlaat ik mijn koude bed en kleed me in dunne kleren. Een lange broek die vol zit met scheuren, een t-shirt die net warm genoeg is als het een graad of 20 is, schoenen die te klein zijn (ik word gedwongen ze iedere dag de hele dag aan te houden) en een weeshuis waarin het s' winters ijskoud is en s' zomers s' snikheet. En dan heb je nog Ammi met haar geschreeuw. Van vroeg in de morgen tot laat in de avond. niet te vergeten de maaltijdemaaltijden. Die heb je s' ochtens en 's avonds. Je hebt een klein ontbijtbordje waar bij het ontbijt 1 broodje op ligt met een dun laagje boter, bij het avondeten krijg je datzelfde bordje met een portie die een 6 jarige makkelijk opkan. De borden worden eens per maand afgewassen door kinderhandjes. De rest van de dag zijn kinderen bezig met opruimen, koken voor Ammi, boodschappen halen... alles wat een kind juist niet hoort te doen in zijn of haar vrije tijd. 'S avonds om 11 uur kun je eindelijk slapen. Als je jezelf wassen wilt gaat dat van je slaaptijd af. Die tijd heb je hard nodig, want 's ochtens om 6 uur begin je weer met werken. De nachten zijn verre weg van leuk. de meeste hebben een bed dat niet breed en lang genoeg is voor ze, het tocht, ieder kwartier heeft er iemand wel een hoestbui, het is steenkoud of juist snikheet, de lakens zijn dun en plalkerig (alsof er limonade over is gevallen) iedere nacht doet je rug pijn... ik zal je de verschrikking genaamd 'toilet' wel besparen.