Hoofdstuk 14

'Weet jij soms wat Rho van plan is?' Ik besloot gebruik te maken van Yandri's onwetendheid, misschien niet de meest nobele manier... Maar ik vertrouwde hem - ongeveer. En als er een iemand was die me gerust kon stellen, was hij het.
Triest schudde hij zijn hoofd. En ik geloofde echt dat hij van niks afwist. 'Ze vroeg me enkel om je naar haar te brengen,' zei hij stil, turend naar Rho die in de andere kamer stond. 'Verder niks...'
Ik keek naar beneden en ging comfortabeler liggen. Ik legde daarbij m'n kop op de grond en keek naar de deur opening waar Rho was. Het was daar akelig stil, zo stil, dat je het geluid hoorde die mijn schubben maakte als de hand van Yandri eroverheen ging.
Ik viel door het gevoel in slaap en schrok later van knal weer wakker.
'Weg hier!' gilde Rho en nog voor ik goed en wel op m'n benen stond, voelde ik de aarde beven en ging ik terug neer. Yandri stond naast me, helemaal verstijfd, terwijl Rho net zo snel mogelijk naar de uitgang rende. Het huis trilde en het plafond viel naar beneden. Bijna werd Yandri geplet door een brokstuk, maar met mijn staart sloeg ik hem opzij waardoor hij hard tegen de muur terecht kwam. Hij kreunde van de pijn, maar leefde nog.
'Komaan, Yandri!' schreeuwde ik. Ik wikkelde m'n staart om zijn middel en trok hem mee naar de uitgang, maar net voordat ik naar buiten kon stormen, stortte die in. We zaten vast in een gebouw dat langzaam instortte... Kon het nog erger?
Yandri schreeuwde het uit en met het geluid van vallende stenen om ons heen deed mijn oren niet veel goeds. Ik kon proberen er boven uit te vliegen. Of misschien er door heen rammen. Maar ik moest nu echt snel iets bedenken anders zaten we hier goed ingebouwde. Ik ramde met m'n vleugel tegen een muur dat nog soort van overeind stond het brak meteen door en rende met Yandri aan de staart mee naar buiten. Ik weet niet hoe het mogelijk was maar viel daarna meteen aantal meter naar beneden omdat er een klif naast het huis stond Ik moest snel m'n vleugels weer inschakelen om in balans te houden. En Yandri die nog steeds aan m'n staart hing schreeuwde nog harder dan m'n oren aankonden. Ik wierp hem op m'n rug en zei dat hij stevig vast moest houden. Ik vloog vrijwel direct een beetje naar beneden om snelheid te maken en ging toen weer om hoog om Rho te zoeken.
Rho rende een eindje verder op en lande naast haar. Rho sprong ook op m'n rug. En ze zei dat we zo snel mogelijk in de lucht moesten gaan. En toen vloog ik de lucht in met twee wezens op m'n rug.
'Wat is er gebeurd?' tierde Yandri hysterisch. Dat was een vraag ik die me ook stelde, dus ik bromde instemmend.
'Een bom, denk ik,' zei Rho, diep in gedachten verzonken.
'Maar hoe hebben ze ons dan gevonden?' vroeg Yandri, hij klonk al iets kalmer, maar ik kon de paniek die in zijn maag borrelde voelen.
Dat weet ik niet, maar daar komen we snel genoeg achter.' Zei Rho, nog steeds diep in gedachten verzonken.
Ik wilde even niks zeggen. Ik wist ook niet wat ik er van moest zeggen. Als ik alleen was zou ik nu gaan huilen van alles om mij heen. Maar nee.
Ik moest gewoon wachten op instructies van Rho. En ze zei al snel dat we hier moesten landen. Ze gaf me een klapje als teken dat ik moest landen. En ik lande op een rustige manier. Wat beter ging dan de eerste keer.
'Wow, ons draakje leert ook nog bij,' snauwde Rho, die duidelijk niet in een goede bui was. Ze sprong van m'n rug en klopte even tegen m'n zij.
Yandri zat nog steeds op m'n rug en ik voelde hem letterlijk trillen. 'Spring er maar af,' probeerde ik hem zo ver te krijgen. 'Ik vang je wel op als het misloopt,' stelde ik hem gerust. Een beetje aarzelend liet Yandri zich van m'n rug glijden en landde hij op z'n billen. Zo te zien was het niet meteen een aangename landing.
'Genoeg speeltijd gehad,' siste Rho. 'Nu is het tijd voor het echte werk!'
'Echte werk?' vroeg ik aarzelend. Ook Yandri keek Rho een beetje wantrouwig aan.
'Ze hebben ons gevonden,' zei Rho fel en woedend. 'Of wel vluchten we, zoals we al heel de tijd doen, ofwel vechten we, zoals we zouden moeten doen!'
'Ik denk dat ik voor het vluchten ga,' hoorde ik Yandri stilletjes zeggen.
'Ik wil niet vechten,' zei ik op m'n hoede, ik maakte liever geen woede-uitbarsting van Rho mee... 'Misschien kunnen we... Praten?'
Rho lachte een beetje hysterisch. 'Wij gaan vechten,' zei ze zelfzeker.
En toen was het mijn beurt om te verrassen.
Ik had al heel m'n leven moeten gehoorzamen, nu was het genoeg!