Hoofdstuk 18

Mackenzie

Ik had een lichte hersenschudding en moest vanavond om het half uur wakker gemaakt worden.
'Dit is echt geweldig,' mompelde ik. Maxim gaf me een triest glimlachje. 'Marlieke gaat zo boos worden als ik haar dit vertel.'
'Loïs, heeft het haar verteld zodra wij de deur uit waren,' zei Maxim zachtjes. 'Ze sms'te net.' Ik vloekte.
'Mijn zusje gaat zo in paniek raken en dan gaat ze mijn moeder bellen die in paniek raakt en die gaat mijn vader bellen en... Dit gaat zo geweldig worden,' mompelde ik.
'Wel in ieder geval heb je genoeg mensen om je wakker te maken 's nachts,' zei hij met een kleine grijns. 'Maar weet dat de dokter zei dat je niet te veel drukte om je heen moet hebben.' Ik zuchtte. 'Hé het gaat wel goed komen,' zei Maxim met een glimlachje en hij raakte korte even mijn hand aan om me gerust te stellen. 'Heb je nog last van je hoofd?'
'Nope, die pijnstillers werken behoorlijk goed,' zei ik met een grijns. Hij schudde zijn hoofd en reed onze straat in.

Maxim was een gentlemen, hij hielp me de auto uit en de trap op, hij kreeg het voor elkaar mijn hysterische familie te kalmeren en op een beleefde manier weg te sturen.
'Duizend maal dankjewel,' zei ik tegen hem toen hij me ook nog een kop thee kwam brengen.
'Wel, mijn zusje heeft dit allemaal veroorzaakt dus dit was het minste wat ik kon doen,' zei hij met een warme glimlach. 'Als je nog iets van me nodig hebt ik woon beneden.' Hij trok de deur achter zich dicht en Marlieke ging voorzichtig naast me op de bank zitten.
'Gaat ie weer een beetje?' Ik knik. 'Lang leve pijnstillers?' Ik knik weer. 'Liam belde overigens. Je had je tas beneden aan de trap laten liggen.' Ze gaf me mijn telefoon. 'Ik had nog niet terug gebeld. Had het een beetje druk met Skyler en Loïs en toen je moeder en Gerard en toen je vader...'
'Ik ga hem nu bellen,' onderbrak ik haar. Ze drukte een kusje op mijn wang en ik zocht Liam's nummer op.
'Hé schoonheid,' klonk Liam's stem. 'What's up?'
'Een hersenschudding,' zei ik direct. 'En een heleboel pijnstillers.'
'Wat?!'
'Ik liep tegen een deur aan, wel ik liep en de deur werd opengezwaaid en raakte mijn hoofd,' legde ik uit. 'En nu heb ik een lichte hersenschudding.'
'Ik kom er aan.'
'Nee, niet doen, ik heb echt een enorme bult op mijn voorhoofd!'
'Ik ben er over vijf minuutjes,' zei hij.
'Liam, nee...'
'Komt hij er aan?' vroeg Marlieke. Ik knikte en direct pakte ze mijn telefoon uit mijn handen.
'Hé Liam, dit is Marlieke. Kenz mag nu niet te veel mensen om haar heen hebben en moet nu eigenlijk gaan slapen.' Ze gaf me een veel betekende blik. 'Dus het is waarschijnlijk handiger als je morgen ochtend langskomt.' Ze was even stil en ik besefte dat ze wachtte tot Liam iets ging zeggen. Toen het besef dat hij dat niet ging doen tot haar door drong praatte ze snel verder. 'Wel weet dat ik haar om de twee uur wakker moet maken dus waarschijnlijk heeft ze morgen een geweldig humeur en lig ik in mijn bed.' Ik nam een slok van mijn thee en wachtte rustig tot Marlieke klaar was met charmante dingen tegen mijn vriendje zeggen. 'Oké, dag Liam.' Ze gooide mijn telefoon naar me toe. 'Hij komt morgen.'