Hoofdstuk 17

Het bos dat zich voor hen uitstrekte was anders dan het bos dat Férimir had omringd, het voelde nog levendiger aan, het zou Sarit niet verbazen moest een van de bomen voor hen plots tot leven komen om hen te verbieden nog verder zijn domein in te trekken. Haar blik gleed even naar Dante die sinds ze uit de berg hadden weten te ontsnappen niet meer zichzelf bleek te zijn. Ze wou met hem praten maar hij liet haar niet toe. De enige waarmee hij af een toe enkele woorden uitwisselde was Alaïs. Ze hoopte maar dat hij zichzelf weer bijeen kon rapen voordat er een volgende aanval zou plaatsvinden. Er heerste over het algemeen een sombere stemming onder de leden de groep, ieders hart was gevuld met verdriet over het verlies van Lemira. Maar het was Tiron die het het zwaarst had, de eens zo vastberaden leider liep nu achteraan de groep, er lag een dofheid over zijn ogen waar eerst een glanzende waakzaamheid lag verscholen. Sarit wou dat ze hem moed zou kunnen inspreken, zijn pijn zou kunnen verzachten, maar ze wist dat ze daar niet toe in staat was. Dus zweeg ze en liep ze met een zwaar hart tussen de groep in, haar ogen waakzaam op de omgeving gericht, wachtend op de volgende aanval van de zwarte wezens.
“Stop,” zei Evan plots, die samen met Elyah aan de kop van de groep liep. “Kijk.” Hij wees naar de hemel boven hen waar een groot, zwart dier door de lucht aan het cirkelen was.
“Een draak,” fluisterde Elyah toen ook hij zijn ogen op de hemel richtte.
Sarit richtte haar blik omhoog en zag een majestueuze, zwarte draak dicht bij de wolken vliegen. Het witte dons stond in schril contrast met zijn scherpe, donkere schubben, alsof de draak de wolken zo zou kunnen doorsnijden en de elfen zou kunnen dopen met en zware regenval.
“Wees zeer stil en verberg je,” sprak Elyah zacht. “Als hij ons ziet en ruikt zal hij waarschijnlijk een aanval inzetten.”
Maar voor de elfen ook maar een stap hadden kunnen verzetten schoot het dier plotseling in een duikvlucht op hen af. Meriad ging voor de groep staan en spreidde zijn armen, hij sloot zijn ogen en een vreemd lied ontsnapte van tussen zijn lippen, maar de draak leek er immuun voor te zijn want er was geen enkele hapering in zijn duikvlucht. Een gemene glans lag in de zwarte ogen van het wezen dat steeds sneller op de elfen afvloog. Meriad zong de woorden steeds sneller en luider maar de draak liet de betekenis die in de woorden verschool aan hem voorbijgaan. Sarit zag nog net hoe angst zich meester maakte van Meriads ogen voor de scherpe nagel van de draak zijn voorpoot over zijn wang sneed waardoor Meriad tegen de grond aanviel. Rookwolken ontsnapten uit de neusgaten van de draak en hij staarde hen met een geïnteresseerde blik aan. Míreth deed een stap naar voor en stak haar hand op, met de bedoeling deze op de neus van de zwarte draak te leggen. Maar deze draak was geen tam exemplaar, opgevoed door de elfen. Deze was opgegroeid in het wild waardoor de kwaadaardigheid die in zijn natuur zat tot bloei was gekomen. Hij gnuifde even naar het vrouwelijke schepsel voor hem voor hij zich oprichtte en heldere vlammen de blauwe lucht liet vullen. Als het niet zo gevaarlijk zou zijn geweest zou je het prachtig kunnen vinden. Het kleurenspektakel deed Sarit onwillekeurig denken aan een zonsondergang. De elfen lieten zich angstvallig tegen de grond vallen om aan de vlammenzee te kunnen ontsnappen. Dante bleef echter staan en hief zijn armen, hij stuurde het vuur weg met zijn handen en staarde de draak met dichtgeknepen ogen aan. De meerderheid van de elfen krabbelden overeind en liepen toen het dichte bos in. Sarit deed een paar wankele stappen achteruit maar vluchtte niet naar de bomen, een gevoel van onveiligheid trok door haar heen toen ze naar het zwarte bos keek. Dante, Iwen, Elyah en Míreth bleven midden op het pad staan. Hun ogen gefixeerd op het zwarte dier dat boven hen uittorende. Een tweede straal van vlammen kwam uit zijn mond tevoorschijn maar Dante wist de vlammenzee naar de wolken te sturen. De zwarte ogen van de draak staarden hem kwaad aan. Stoomwolkjes zweefden uit zijn neusgaten en kringelden omhoog, losten op in de ijle lucht. Iwen hief zijn hand, ondertussen sussende woorden mompelend. Maar de draak bracht een woest gebrul uit en liet zijn staart over de grond zwiepen. Elyah, Míreth en Iwen rolden opzij, de staart op het nippertje ontwijkend. Dante werd echter hard geraakt. Hij schoof een paar meter over de grond en Sarit sloeg haar hand voor haar mond. Kreunend kwam de jongen weer overeind en ging weer voor de draak staan. Gouden draden schoten uit zijn vingers en hielden de draak stevig in hun greep. De draak brulde in woede en liet een vlammenzee richting Dante vliegen. Dante liet de draden los en bewoog zijn handen om de vlammen weg te sturen. Hij liet de vlammen door de lucht zweven, rond de draak heen. De zwarte oogjes volgden met nieuwsgierigheid de geeloranje vlammen tot ze oplosten in de lucht. De draak boog zijn hoofd en keek Dante onderzoekend aan. Sarit keek intussen om haar heen, op zoek naar water waarmee ze het vuur dat binnenin de draak woedde zou kunnen blussen. Maar het enige dat ze zag was een kleine plas waar lang niet voldoende water in lag om haar plan te verwezenlijken. Ze richtte haar ogen weer op Dante die zijn hand uitstrekte terwijl hij de angst die hij voelde probeerde weg te duwen. Zijn vingers raakten de vochtige snuit van de draak. Verschrikt bracht de draak zijn kop weer omhoog zodat hij imponerend op Dante neerkeek. Hij blies weer vlammen. Maar nu niet woedend. Het leek alsof hij met Dante wilde spelen. Om hem te testen. Dante stuurde de vlammen over de boomtoppen, probeerde er een kleine draak van te maken. De zwarte ogen keken aandachtig toe. Sarit staarde verbaasd naar het spektakel. Toen de vlammen weer waren opgelost blies de draak een nieuwe vlammenzee. Zo ging het nog een tijdje door. Sarit voelde aan hoe Dante’s kracht langzaam uit hem wegvloeide en hoopte dat de draak niet al te lang zou doorgaan met dit spelletje. De draak boog zijn hoofd weer en liet Dante toe hem te strelen. Hij stootte een genietend geluid uit. De zwarte ogen glansden met plezier. Toen duwde de draak zich weer af en spreidde zijn vleugels. Ze keken hem na tot hij uit het zicht was verdwenen.