Hoofdstuk 6. [Eleanor]

PAST

‘We moeten dit niet doen Fox.’ zei ik – met niet te veel zekerheid. Ik staarde voor me uit naar thuis, mijn Neverland en ik beschermde het met heel mijn leven, letterlijk en figuurlijk. Fox stond voor me zijn ogen twinkelden elke keer wanneer er iets spannends of opwindend zou gaan gebeuren.
      ‘Maar je wil toch naar je vader? Je vertelde me laatst zelfs dat je hem miste en het niet tegen Peter durfde te zeggen aangezien ze vijanden zijn.’
‘Dat is ook het gene waar ik me zorgen over maak.’ Laat ik hem weten. Eerlijk waar, ik was niet iemand die snel bang te maken was. Ik was geboren voor het avontuurlijke leven. Alleen om achter Peters rug mijn vader te gaan bezoeken die ons hoofd er af wou hebben? Leek me niet zo’n goed idee. Waarom had ik het ook al weer aan Fox gevraagd? Juist. Die jongen was mijn beste vriend, geweldig.
      ‘Je bent zijn dochter El, hij vermoord je heus niet.’ Bezwoer hij me. ‘En als hij ons vermoord – mag jij me daarna vermoorden aangezien ik dan koppig was om te luisteren.’
      ‘Daar zal Lily blij mee zijn.’ Het was grappig om te zien hoe zijn gezicht langzaam verschoot. ‘Hoe zit het nu tussen jullie?’ Ja, ik probeerde hem op andere gedachten te brengen. Fox en Lily hadden al een aantal afspraken achter de rug nadat Fox wist dat het tussen ons nooit wat zou gaan worden. En eerlijk, ik had hem nog nooit zo opgewekt meegemaakt de afgelopen dagen. Of maanden, of jaren. In Neverland was er geen tijd dus hoefde ik me er geen zorgen over te maken en het gewon laten varen. Varen, het schip van mijn vader… laat maar zitten niemand hier snapte mijn gevoel voor humeur.
      ‘Probeer je me van gedachten te veranderen?’ Ik voelde me betrapt. ‘Nee, niet echt nee. Ben je klaar?’
      ‘Ben jij klaar?’ verbeterde hij me. Ik rolde met mijn ogen en duwde hem met plezier van de berg af. ‘Eleanor als ik dit niet haal vermoord ik je!’ Grinnikend sprong ik hem achterna en ving hem net op tijd op voor hij de grond raakte. ‘Ik haat je echt elke keer meer als je dit doet.’
      ‘Het was jou idee.’
      ‘Weet je waar je vader is?’ vroeg Fox. Ik schudde mijn hoofd. ‘Eerlijk gezegd niet. Nadat hij verdween naar de aarde kwam hij weer terug en niemand – behalve zijn bemanning – heeft hem nog gezien dus ik vraag me af waar-’ Ik hield mijn mond toen ik zijn schip zag liggen. ‘Gevonden.’ zei Fox.
We landen op het voordek. Als je een nog grotere afleiding wou hebben en je geen idee had; beland dan op het voordek, het wekt een heleboel kwade piraten op. Als Smee niet had gezien dat ik het was, waren Fox en ik nu… nee we zouden niet dood zijn. Ach, waar het om ging was dat Smee hen tegen had gehouden. ‘Jij! Wat doe je hier?’
‘Ik ben hier om mijn vader te bezoeken. Niemand heeft hem nog gezien en ik maak me zorgen.’
      ‘Je maakt je zorgen omdat hij niet op je vriendje jaagt?’
      ‘Zoiets. Het is niks voor hem.’ Ik moest toegeven dat het belachelijk was. Vader jaagt altijd op Peter sinds hij zijn hand er had afgehakt in de groten en had ook geen dag rust gehad om niet op hem te jagen. Was het daarom echt zo vreemd om het niet vreemd te vinden? ‘Hij is in zijn verblijf, net als de laatste dagen.’ Zuchtte Smee. ‘Doe er wat aan meisje, we zien hem liever anders dan nu, de mannen vervelen zich.’
      ‘Fox,’ Ik draaide me om naar hem. ‘het is het beste als jij hier blijft. Ga... ga maar vissen met Smee of iets dergelijks.’ Fox trok zijn neus op. ‘Nah, ik bewaak de deur wel… voor als er iets… gebeurd.’ Ik schudde mijn hoofd en liep langzaam richting de deur van zijn verblijf; eeuwen geleden had ik hier vastgezeten toen vader er achter was gekomen dat ik de beschermer was van Neverland en hij een beetje doordraaide. (In het echt was het veel erger geweest maar ik laat liever alle details achterwege.) Een paar keer klopte ik. ‘Pap? Ik ben het Eleanor… alles goed? Mag ik misschien, eh binnen komen?’ Ik hoorde geen geluid en nam diep adem.
      Dan maar op de Eleanor manier.
Aangezien de deur van binnen uit was dichtgemaakt via een slot, moest ik mijn magie gebruiken. Ik hief mijn hand omhoog en liet hem weer zakken. De deur sprong met een poef open. De deur sloot ik achter me dicht, de rest hoefde niet mee te genieten. ‘Zei ik dat je binnen mocht komen?’
      Vader zat aan de tafel voor zich uit te staren. Ik schrok. Hij was… anders. Zijn haar was niet meer grijsachtig en was nu zwart en kort en zat in model. Het was niet meer de vader die ik kende. ‘Ik had geen antwoord nodig.’ Zei ik. Binnen een seconden zat ik voor hem in de stoel. Misschien denk je nu; goh wat on ver ontwaarde lijk van haar, het is Capitain Hook. Maar ik ken mijn vader beter dan iedereen en zoals Fox al had gezegd, zou hij me niks aan doen.
      ‘Je bent veranderd.’ begon ik. Vader keek me aan recht in de ogen. ‘Jij ook.’