Hoofdstuk 5. [Fox]

Zijn idee zou moeten uit worden gekozen tot het slechtste idee ooit, want Fox was na nog gen uur compleet verdwaald. Hij had gedacht dat hij inmiddels de weg wel zou kennen. Nu blijkt het niet dus. Hij was verdwaald en hij had geen idee waar hij heen moest, natuurlijk had Fox het kunnen weten dat de wegen waren veranderd. Immers was alles veranderd, dus waarom zou het eiland niet met alles mee veranderen? Soms dacht Fox, had hij het gevoel dat het eiland mee veranderde met de bewakers – Elena en Peter nu. Aangezien ze nu in een soort “ruzie” zaten, ging het eiland met hen mee en werd het duisterder, verwoestend.
      ‘De kaart werkt niet. Het is gewoon wit.’
      ‘Waarom zou Pan nu je die kaart geven? Hij weet dat we hier zijn.’
      ‘Hij houd ons achterwege voor Henry, zodat hij een Lost Boy word.’
Fox fronste zijn wenkbrauwen nadat hij Henry’s naam had gehoord. Als dat zo was – dan snapte hij de reden ook wel waarom ze hen een blanke kaart hadden gegeven. Peter hield van spelletjes, iets wat nooit veranderd was blijkbaar. Maar die mannen stem, die had hij eerder gehoord. Lang geleden.
      ‘En hoe kan jij dat nu exact weten Hook. Want als ik me niet vergis, kom jíj van dit eiland vandaan.’ Fox gezicht veerde op. Natuurlijk, het was James. Zijn ogen vlogen naar zijn kompas die hevig ligt begon te geven. Hij zuchtte. Blijkbaar waren deze mensen het gene wat hij op dit moment het hardst nodig had. Fijn. Hoe moest hij nu een goede indruk geven. Er gewoon heen lopen doodleuk gaan zwaaien en; “Hallo, ik ben Fox en een Lost Boy ik wist exact waar de gene is waar jullie zoeken tot ik de weg kwijtraakte.” Hij kon Peter al horen lachen als hij dit ooit aan hem zou vertellen – als hij weer normaal was en alles weer was zoals het hoorde.
      ‘Ik denk dat de gene die ons nu afluistert er wat meer van af weet.’ Fox lichaam verstijfde toen hij hoorde dat hij betrapt werd. Maar hoe zou dat kunnen aangezien hij verstopt was. Had hij onbewust geniest of bewogen?
Een beetje angstig stond hij op en staarde recht in de ogen van zes mensen. Hij huiverde en keek terug. Niemand zei niets, tot zijn ogen recht in die van James keken. Plots kwamen er een aantal herinneringen tevoorschijn waar hij zelf niet meer aan had gehad. De ergste was nog de aller eerste kus met Elena toen in de winkel van James. ‘JIJ!’ Hij brulde. Fox wilde weg lopen, wensen dat hij nooit was weg gelopen van het kamp. ‘HOE DURF JIJ JE GEZICHT NOG AAN ME VERTONEN, JIJ,’ James greep hem bij zijn kraag en duwde hem tegen de dichtstbijzijnde boom. ‘James, wacht, het is niet mijn-’
      ‘Killian, zet hem neer. Nú.’ Een blondine kwam aangelopen. Fox was nog verbaasder toen James werkelijk naar haar luisterde. Als hij James kende, zou hij hem met alle plezier een kop kleiner willen maken. ‘NEE. HIJ IS EEN LOST BOY. HIJ IS..’
James drukte hem nog steviger tegen de boom. Hij voelde hoe zijn keel werd dicht geknepen. Uit eigen reactie gaf Fox hem een stevige trap in zijn buik, waardoor James hem losliet. ‘Sorry voor hem.’ De blondine hielp de piraat over eind en duwde hem wat naar achteren. ‘Waarom luisterde je ons af?’
      ‘Dat deed ik niet,’ verweerde Fox zich. ‘Ik raakte verdwaald, dacht dat de kompas me ergens anders naar toe leidde maar kwam jullie tegen.’
      ‘Je liegt,’ sprak James woedend. ‘Nee, hij liegt niet.’ zei de blondine. ‘Hij spreekt de waarheid. Als je een Lost Boy bent zoals we moeten geloven volgens Hook, waarom ben je niet op zíjn kamp.’
‘Daar zijn verschillende redenen voor.’ Antwoordde hij.
‘Hij is de beste vriend van Pan.’ Grijnsde James plots heel sneeky, ‘Hij is vast hier heen gestuurd om ons te spioneren.’
      Blondine keek hem onmiddellijk wantrouwig aan. ‘Is dat zo?’
      ‘Nee!’ zwoor Fox. ‘Ik bedoel… ja, ik wás zijn beste vriend. Totdat hier dingen veranderden. Tot Peter veranderde. Ik ben gisternacht weggeslopen van zijn kamp. Ik weet ook hoe je die kaart kan gebruiken.’ Fox knikte richting de kaart. Blondine leek te twijfelen en keek de hele tijd van James, naar de mensen achter haar alsof ze maar niet kon besluiten of ze hem kon vertrouwen en ze hem niet hoefde verbranden op de brandstapel, wat ze jaren geleden in Londen tegen heksen deden. Hij hoopte dat de blondine iets meer hersens bevatte dan die mensen die ooit die regel hadden ingesteld.