A ranger's apprentice tale 13

Will stapte geruisloos de woonst van Halt binnen en knikte gewoon eventjes gedag wat helemaal niet zijn normale doen was. Halt keek naar de rug van zijn vroegere leerling en zuchtte. De glans uit zijn ogen was verdwenen, zijn haar was warriger dan anders en hij keek eens afkeurend naar de gekreukte mantel. Voor nu zou Halt het door de vingers zien maar als dit zo bleef duren zou hij ertussen komen. “Wat is er?,” Vroeg hij dan maar. Will haalde zijn schouders op en Halt maakte daaruit op dat hij gewoon iemand in de buurt nodig had. Hij legde zijn hand op Will’s schouder en kneep er zachtjes in. Nu liet zijn leerling zichzelf eindelijk een beetje los. Zijn schouders gingen helemaal naar beneden maar hij huilde niet. Net zoals toen ze het hem vertelde, hij huilde niet. Terwijl ze zo een kwartier zaten bedacht Halt zich dat er nog nooit een vrouwelijke jager was geweest. Hij besefte dat Will aandacht nodig had, iemand van wij hij hield in zijn buurt.

En paar gangen verder kwam Lilliane op adem. Eens ze een beetje bekomen was ging ze het weeshuis weer binnen. Haar mede-wezen keken haar verbaast aan toen ze haar terug zagen. Met hangende schouders liep ze naar de slaapzaal en ging op haar bed liggen. Ze zuchtte Dit was de eerste keer dat ze de jager had gezien na wat er gebeurd was en ze was geschrokken. Ze had nog nooit iemand zo lusteloos en verloren gezien. Pas tegen het avond eten kwam ze naar beneden. Ongerust vroeg Lydia wat er gebeurd was. Ze vertelde haar dat ze er niet over wou praten door te schudden met haar hoofd.