Ugh, waarom moet er altijd iets slechts zijn. Waarom niet alleen schattige konijntjes?

Ik zie hoe Ingrid tegen een rots word gesmeten en ze blijft bewusteloos liggen. 'F*ck, dit is niet goed.' Mompel ik in mezelf. Ik stel mezelf op tussen haar en de hydra. Hoe pak ik dit aan? Ik bedoel, ik kan niet gewoon een kop afhakken want dan komen er nog weer 2 in de plaats. Mijn enige kans is de borst van de hydra doorboren maar zo makkelijk gaat dat natuurlijk niet. 1 Van zijn koppen haalt naar me uit, ik kan er niets aan doen en ik hak hem er af. Ik heb gelijk al spijt als ik er 2 weer zie groeien maar ik moet Ingrid kosten wat het kost beschermen. 'Kom dan rotbeest.' Mijn plan lukt en ik leid hem weg bij Ingrid. De hydra tilt zijn koppen op om aan te vallen en zijn borst is even onbeschermd. Het is nu of nooit. Met een woeste strijd kreet bespring ik het beest en plant mijn zwaard tot zijn gevest in zijn borst. De hydra krijst woedend maar dat veranderd in gegorchel en dan niets meer. Hij valt levenloos neer. De grond dreunt door zijn gewicht. Ik trek mijn zwaard uit zijn borst. Dan ren ik naar Ingrid. 'Ingrid, alsjeblieft doe je ogen open.' Smeek ik haar. Haar gezicht is wit geworden en ze heeft een snee op haar voorhoofd waar een straaltje bloed uit loopt. Ik til haar van de grond en ze kreunt even zacht maar voor de rest blijft het stil. Ze is verrassend licht.

Met moeite kom ik door het dichte struikgewas. Dan kreunt Ingrid nog een keer en langzaam opent ze haar ogen. Er verschijnt een klein glimlachje om haar lippen. 'Ik wist het wel.' Fluistert ze zacht. 'Wat?' Ik kijk haar nieuwsgierig aan. 'Dat je niet bij de vijand hoort.' Mompelt ze en dan raakt ze weer buiten bewustzijn. Ik verstijf. Ze dacht dat ik bij de vijand hoorde? Dan ben ik bij de andere. Sera haar ogen worden groot en ze kijkt me woest aan. 'Wat heb je met haar gedaan?!'

POV: Ingrid
Barstende koppijn, dat is het eerste wat ik voel. 'Ugh, wat heb ik een hekel aan dit.' Zeg ik schor. Ik hoor iemand opgelucht lachen. Ik herken die lach maar mijn hersenen doen er langzaam over om na te denken, het lijkt wel of mijn gedachtes van stroop zijn. Dan schiet het me te binnen. 'Hey, zus.' Ik probeer te grijnzen maar volgens mij lukt het niet helemaal. 'Ingrid.' Ze kijkt me indringend aan. 'Wat?' Vraag ik fronsend. 'Wat is er in het bos gebeurt?' Ik moet diep nadenken, langzaam herinner ik het me weer. 'Sera, Eric is niet slecht, hij heeft me beschermd tegen die Hydra.' Zeg ik terwijl er een lachje om mijn lippen speelt. Ze zucht. 'Goed, misschien had ik het bij het verkeerde eind.' Ik grijns. 'Maar.' Ze wijst waarschuwend met haar vinger. 'Dat betekent nog niet dat we opeens best friends worden hoor.' Ik schiet in de lach. 'Kom, help me overeind.' Zeg ik grijnzend.

Als we weer bij de anderen zijn komt Eric naar me toe gerent. 'Hoe gaat het?' Hij kijkt me bezorgt aan. Een warm gevoel verspreid zich in mijn maag. 'Goed hoor.' Zeg ik zacht. 'Sorry Ingrid, maar we moeten echt verder.' Zegt Amy verontschuldigend. Ik knik. 'No problemo.' Zeg ik dapper.
'Hey, wat is er met Tessa?' Vraag ik na een tijdje aan Jake. 'Hoezo?' Hij kijkt me vragend aan. 'Nou, het lijkt wel of ze me ontwijkt.' Zeg ik mismoedig. Had ik wat verkeerd gedaan? 'Ze voelt zich schuldig omdat ze jullie alleen heeft gelaten.' Verklaart Jake. 'Wat? Maar dat was helemaal niet haar schuld.' Zeg ik verontwaardigd. Jake grinnikt. 'Ik weet het, maar ze wil graag iedereen helpen en beschermen, zelfs al gaat het ten koste van haar zelf.' Legt hij uit. Gedecideerd loop ik naar Tessa. 'Hey, Tessa. Waarom voel je je schuldig, het was niet jou schuld?' Ik kijk haar vragend aan. 'Het is gewoon, dat als ik er nog was geweest dit niet was gebeurt.' Zegt ze beschaamd. Ik kijk haar spottend aan. 'Het enige wat er had kunnen gebeuren was dat we allemaal in worstjes waren veranderd door dat ding.' Zeg ik sceptisch. Ze lacht voorzichtig. 'Echt?' Ik knik heftig. 'Echt.' Dan slaat ze haar arm om mijn schouders. 'Nou, op naar Kronos dan maar.'