The orphan girl hoofdstuk 32

Het gezelschap rende onmiddellijk verder. De eerste Wargs haalden hen al in maar werden snel afgeslagen.
“In de bomen! Vlug!” Dat liet Helena zich geen twee keer zeggen en met een aanloopje klom ze in een van de eerste bomen. Eens ze erin zat, keek ze of alle dwergen veilig en wel in de bomen zaten. Tot haar grote schrik bemerkte ze Bilbo, die nog zat te sukkelen met zijn zwaard, op. Ze liet zich weer een paar takken vallen en trok een verbaasde Bilbo omhoog. Ze klom telkens hoger en hoger met Bilbo in haar kielzog. Bij een stevige tak bleef ze staan, schudde haar boog van haar rug, greep en pijl en spande de pees al. Toen kreeg ze de witte ork uit haar verleden in het oog. Van verbazing ontspande ze de pees weer maar ze kwam snel terug bij zinnen en schoot de pijl op hem af. De pijl raakte niet het hart van het monster maar hij schreeuwde het uit van pijn toen het recht door zijn oor vloog.
“Azog.” De haat naar dit wezen droop van Thorin’s stem als honing uit de bijenkassen in de Shire.
“Oakenshield, She-elf” Helena kreeg de rillingen van zijn stem maar dit keer liet ze zich niet verlammen van angst. De ork riep een paar dingen die het meisje niet verstond maar het leek erop dat het een sein om aan te vallen was. Met een aanloop stormden de wargs op de bomen af en sprongen omhoog. Helena trok nog juist op tijd haar been omhoog. Een tijdje sprongen de beesten tegen de bomen aan tot de eerste boom onder het gewicht van de wargs omviel. Ze sprong naar de dichtstbijzijnde boom en met een harde klap kwam ze aan. Iets warms sijpelde over haar wang. Toen ze het wegveegde zag ze tot haar grote schrik dat de vloeistof haar bloed was. Ze was nog niet bekomen of de boom viel al weer en ze sprong naar de volgende. Uiteindelijk was er nog een boom waar heel het gezelschap in zat terwijl de wargs onder hun hongerig naar boven keken.
“Helena!” Gandalf gooide een brandende dennenappel naar haar naast haar plukte Thorin een andere en met de ene staken ze de andere aan. Om daarna de eerste weg te gooien en de volgende aan te steken. Juichend keken ze toe hoe de Wargs zich terugtrokken. Maar ze hadden te vroeg gejuicht, de boom begon langzaam te vallen en bijna was de elf in de diepte gestort. Ze had nog net de tak waar ze eerst op stond te pakken gekregen. Azog keek haar en Thorin met zijn vreselijke blik vol met haat. De elf werd overspoeld door woede. Door die ork was ze gescheiden van haar familie. Ze probeerde recht te raken maar Thorin was haar voor. In een lange spurt die wel eeuwen leek te duren viel hij de ork aan. Hij was machteloos tegen het grote wezen. Ze staakte haar pogingen om recht te raken en keek machteloos toe hoe Thorin tot moes werd geslagen. Hij schreeuwde het uit van pijn en bleef toen stil liggen. De ork zij iets in de donkere taal die hij eerder had gesproken en een kleinere ork ging naar en hief zijn wapen. Toen kwam er eindelijk beweging in de groep. Bilbo liep naar voren terwijl Helena zich eindelijk op de tak wist te trekken. Zonder om te kijken trok ze Fili en Kili een tak verder omhoog en rende ze zelf richting het gevecht. Onderweg schoot ze een ork neer om daarna haar boog op haar schouder te zwieren en haar zwaard te trekken.