Sinaasappelsap over de vloer...

Het was maandag. Ochtend pauze. Roos zat een beetje weg te dromen in de kantine, met Alex naast zich die met haar gebruikelijke ADHD gedrag op haar stoel heen en weer stuiterde. Ze snapte niet hoe Alex zoveel energie had op maandagochtend! Zelf was ze altijd zo slaperig als wat.
Op een gegeven moment had ze genoeg van Alex drukke geratel over Eric en zijn ge-wel-dige vrienden. Ze stond op.
"Waar ga je heen?" vroeg Alexandra.
Roos haalde haar schouders op. "Even de benen strekken." Ze zette het dienblad waarop haar nog onaangeroerde schooleten stond, op de stapel en mikte haar eten, zonder aandacht aan de verontwaardigde kantinejuf te schenken, in de prullenbak. Het enige wat ze hield was het flesje sinaasappelsap.
Ze opende het flesje en zette het aan haar mond. Bijna morste ze wat op haar schooluniform toen Amy in volle vaart tegen haar aanliep. "O sorry Roos!" riep Amy geschrokken. "Heb jij Alex gezien? Ik moet huiswerk van haar overschrijven van engels anders ben ik dood! Ik ben het al zo vaak vergeten te maken bij mevrouw Moore. Altijd is ze aardig en zegt ze dat ik het dan de volgende keer moet maken, maar ja... Die aardigheid houd natuurlijk ook een keertje op!" ratelde Amy aan één stuk door.
Roos wees naar Alex die ze achter had gelaten. Iemand uit de klas was al naast haar gaan zitten.
"Dankje!" zei Amy opgelucht, en ze rende richting de twee meisjes.
Roos liep mopperend om de plas sinaasappelsap heen die ze op de grond had gemorst en gooide het nog maar bodemvolle flesje alsnog in de prullenbak.
Roos liep doelloos door de gangen. Ze wist eigenlijk niet waarnaar ze op weg was. Bijna botste ze tegen het schoonmaakkarretje aan van de schoonmaaksters van de school. Ze moest wel op blijven letten waar ze liep!
Opeens hoorde ze iemand zachtjes huilen. Het kwam vanuit de jongenswc. Roos klopte op de deur. "Is alles oke daar?" vroeg ze. Het huilen stopte. Had ze het zich verbeeld?
"Hallo?" vroeg Roos onzeker.
Het bleef stil. Roos haalde haar schouders op en wilde al weglopen. Het ging haar toch niks aan als daar iemand huilde?
"Roos?" klonk daar ineens een stem vanuit de wc 's.
Roos bevroor. Die stem kende ze! Zonder te aarzelen of ze wel in de jóngenswc naar binnen zou gaan (stel dat iemand het zou zien! Dan had Avery natuurlijk weer iets leuks om over te praten!), stormde ze al naar binnen. De deur vloog bijna uit zijn scharnieren door het geweld waarmee Roos naar binnen struikelde.
"O my god!" stootte Roos uit.