A ranger/traitor 252

Halt kreeg gelijk, zelfs met een heldere hemel en een bijna volle maan was het zoeken naar sporen geen pretje. En terwijl hij dan probeerde te bepalen of de sporen die hij had gevonden, van de persoon waren die ze zochten, greep Miko toch naar een aantal van de sterkere Skandische krachtermen. De zon was net aan de horizon verschenen toen Miko Halt trof op de afgesproken plek. Het was duidelijk dat de oude jager niets bruikbaars had gevonden en Miko evenmin.
“We hebben het in ieder geval geprobeerd”, zei Halt.
“Misschien heb ik iets over het hoofd gezien”, zei Miko aarzelend. Want de andere mogelijkheid was, dat Halt iets gemist had en dat was te gek voor woorden.
“Ik heb van het begin gezegd, dat de kans dat we iets zouden vinden heel klein was”, zei Halt vriendelijk. “We gaan terug om Sean verslag uit te brengen.” Met een bezwaard gemoed reed Miko terug. Als Will hier was geweest om met Halt naar sporen te zoeken, zou hij dan wel iets gevonden hebben?
“Ik heb zin in koffie”, de woorden waren eruit voor hij er erg in had. Halt trok een wenkbrauw op maar zei niets. Miko had geen idee waar het plots vandaan gekomen was, maar het leek alsof er rond de oude jager een aroma van koffie hing. Wat uiteraard Miko’s verbeelding was, want Halt had de laatste uren naar sporen zitten zoeken en niet ergens rustig koffie kunnen drinken.
Ondertussen waren ze weer op het kasteel aangekomen. Sean kwam meteen op hen toegelopen.
“Niets”, zei Halt voor Sean de kans kreeg iets te vragen. Sean sloeg zijn ogen ten hemel.
“Alsof hij in rook is opgegaan. Nolen heeft de kerkers afgezocht om erachter te komen hoe hij daaruit geraakt is, maar geen enkele aanwijzing gevonden en Edan heeft proberen te achterhalen hoe hij daarna het kasteel uitkwam, met hetzelfde resultaat.” Sean liet zijn stem dalen.
“Jij bent hier opgegroeid, heb jij enig idee hoe hij hier in zijn eentje is buitengeraakt?”
“Niet het minste”, zei Halt. Sean slaakte een zucht.
“Hoe gevaarlijk is die jongen precies? Als er iemand gewond raakt, of erger, omdat wij hem hebben laten ontsnappen…”
“Hij is niet gevaarlijk”, zei Halt.
“Niet? Hij weet zonder meer te verdwijnen, dat zou ik niet niets noemen.”
“Misschien niet, maar dat wil niet zeggen dat hij iemand kwaad doet.” Sean schudde zijn hoofd.
“Dat hoop ik van harte, maar waarom is hij er dan vandoor gegaan?”
“Waarschijnlijk wist hij dat de Skandiërs maar één straf kennen voor mensen die hun vrienden kwaad gedaan hebben.”
Sean keek de binnenplaats rond alsof hij hoopte nog ergens een aanwijzing te vinden.
“Laten we maar terug gaan naar het feest. De gasten hoeven niet te weten dat er iets aan de hand is.”
“Laten we dat doen”, zei Halt. “En ik kan me voorbereiden om dit aan Gilan te vertellen. Hij zal het verschrikkelijk vinden om te horen dat die bedrieger is kunnen ontsnappen.” Hoewel de toon waarop Halt dat zei oprecht klonk, was Miko er niet zo zeker van dat Gilan dat echt wel zo erg zou vinden. En rekening houdend met Halts vorige opmerkingen over wat de jongen in Skandia te wachten had gestaan…
Miko bleef stokstijf staan. Was het mogelijk dat Halt…
Met hulp van iemand die deze plek kende was verdwijnen een stuk eenvoudiger. Had Halt hem gezegd een bepaalde richting op te gaan om vervolgens Miko de andere kant op te sturen, terwijl hij zelf rustig een kopje koffie dronk? Goed wetende dat er verder niemand was die kans maakte een ‘leerling-jager’ op te sporen. Als hij ervan overtuigd was dat die jongen niemand nog kwaad zou berokkenen en in Skandia hem alleen de dood wachtte, iets dat Gilan ondanks alles zeer zeker pijn zou doen, waarom zou hij het dan niet doen?
Halt keek om.
“Is er iets, Miko?” Miko aarzelde een ogenblik.
“Nee, er is niets.” Het kon de lichtinval zijn, maar Miko dacht dat hij Halt zag glimlachen.