Lass Mich loss
Bill pov: OMG!! Snel loop ik naar haar toe..Wat heb ik gedaan!! 'Tom help eens!!' Ik krijg tranen in m'n ogen. Voorzichtig pak ik haar op..ze kreunt van de pijn. Tom opent de deur van de slaapkamer. Ik leg haar neer op bed. Haar gezicht verkrampt van de pijn, haar kleren en haren kletsnat, bibberend van de kou...
'Draai je om dan kan ik naar je rug kijken' zeg ik tegen het meisje. 'Nee, laat me met rust!' schreeuwt ze tegen me. Ik fluister tegen Tom: 'Laat ze even met rust, kom we gaan de EHBO-koffer halen.'
Meisje pov: Ik hoor ze fluisteren maar weet niet wat ze zeggen, ik versta zo weinig Duits. 'Auww mijn rug' kerm ik hardop. Waarom doen ze me dit aan! Wat deed ik verkeerd! Er rolt een traan over mijn wang. Ik probeer me om te draaien want het doet te pijn om op mijn rug te liggen. Wanneer ik me heb omgedraait hoor ik de jongens terug binnenkomen. Snel wil ik me omdraaien maar het lukt niet, het doet teveel pijn.
Ik voel een hand op mijn rug. Het doet pijn. 'Laat me even kijken' zegt Bill. Ik weer me door naar links te draaien. Ookal doet het pijn, ik wil niet dat hij me verzorgt. 'Tom hou haar vast, het moet verzorgt worden'. Wat nu? Neen, waarom houd Tom mij vast?! 'Neen,..LAAT ME LOS!!'
verteller pov: Bill gaat op haar zitten zodat ze niet meer kan bewegen. Met moeite doet hij haar natte t-shirt uit. De wonde is fel. Tom en Bill kijken elkaar aan. Voorzicht begint Bill de wonde te verzorgen. Het meisje schreeuwt van de pijn. Ze probeert zich los te wringen maar zonder resultaat.
Na een tijdje beweegt het meisje niet meer. Haar wangen nat van het huilen, moe van de inspanning, van de pijn. Tom laat haar los, Bill gaat van haar af en hurkt naast haar neer. Met zijn hand gaat hij over haar hoofd en langs haar gezicht. 'Stil maar het komt allemaal goed.'
De volgende ochtend meisje pov:
Een zonnestraaltje schijnt door de gordijnen heen en verwarmt m'n gezicht. Ik lig nog steeds op m'n buik maar heb minder pijn dan gisteren dus draai ik me om. De kamer is zwart en wit gestreept en enkele grote rode verfspatten. Ik vind het wel mooi. Ik probeer op te staan. Met moeite lukt het. Ik grijp naar m'n tas. Daaruit haal ik mijn kaft met alle artikels die ik heb bewaard van Tokio Hotel. Ik bekijk het..de woede borrelt op...ik smijt de kaft zo ver als ik kan de kamer in..Het kan me niets meer schelen!! Ik begin te huilen en doe m'n handen voor m'n gezicht. Dan pas merk ik dat ik andere kleren aanheb als gisteren. Wanneer Bill dan binnenkomt bekijk ik heb vreemd, boos, verdrietig tegelijk aan. Bill pov: Voorzichtig ga ik de kamer binnen want ik hoorde een slag en was ongerust. Ze is al wakker. Ze kijkt op. Weer tranen die over haar wangen rollen, ze kijkt verschrokken en boos tegelijk. Mocht ik haar niet omkleden gisteren?
Er zijn nog geen reacties.