A ranger's apprentice tale 14

Een hele tijd had Lilliane de jaagster vanuit de verte gezien. Tegenwoordig zat ze vaak bij de smidse te kijken hoe hij met zorg zijn wapens maakte. Soms zat ze ook bij de houtsnijder en dan zat ze vaak in een hoekje speelgoed te snijden voor de jongsten. Een van de keren dat ze daar zat had iemand een boog gevraagd, het was een gemiddelde scherpschutter en de leider van de boogschutters van het kasteel. Ooit had ze hem eens uitgehoord over de techniek van het schieten. De man, Gerridian, die blij was om zijn publiek had haar alles uitgelegd en de geïnteresseerd Lilliane had alles opgeslagen. Ze had aandachtig toegekeken terwijl de houtsnijder het grote geval maakte en had het heft in eigen handen genomen, ergens eenzaam in had bos had ze de vorm iets kleiner nagemaakt. Daarna had ze eerst een tijdje geoefend op een boom en elke avond verstopte ze de boog op dezelfde plek.
Weeral een jaartje ging voorbij en Lilliane ving niet echt iets op haar jacht. Het groter wild mocht niet dus moest ze op kleine dingen blijven schieten. Een keer was ze bijna betrapt door de jageres die toen nog een flink verband rond haar been had. Plots viel haar een struikje bessen op, die ze herkende als bosbessen. Impulsief liep ze naar het bosje. Toen plots een paardenhoofd het struikje op at. Lilliane keek recht in de ogen van het paard dat haar aan het uitlachen was, zo leek het toch. Het meisje keek omhoog en zag daar de jageres, die toch wat verbaast leek. Als verlamt keek ze naar haar.