142.
‘Audrey eindelijk ben je daar!’ Ik stapte nog net maar binnen en werd nu al omhelsd. Ik keek wie mij omhelsde maar herkende de persoon niet. Hij liet mij los en ik keek hem serieus aan. Ik liep naar de woonkamer en daar zaten mijn ouders. Ik ging zitten en Tom kwam naast mij zitten. ‘Zo Tom ga je even mee roken?’ De onbekende jongen seinde naar Tom. Hij knikte even en ik snapte er helemaal niet van. Ze liepen weg en het was ik en mijn ouders.
‘Wie is deze jongen en wat wil hij?’ Twijfelend keken mijn ouders mij aan. ‘Het is je neefje.’ Ongeloofwaardig keek ik hen aan. ‘Waarom krijg ik dan een mail van ene Bryant dat hij mijn “lang verloren broer” is?’ Geschrokken keken mijn ouders elkaar aan. ‘Nee, dit kunnen jullie niet goed maken met een paar schoenen en uit eten. Ik wil de waarheid!’ Ik voelde dat dit niet goed zat. ‘Ken je tante Chanise nog?’ Ik knikte. ‘Ze kon haar zoon niet goed opvoeden, omdat ze aan de drugs zat. Toen namen wij Bryant in huis, toen ze overleed werd er ons gevraagd of wij hem onder onze hoede wilde nemen. Dat hebben we gedaan. Hij kon de dood van zijn moeder niet aan, hij vertrok toen hij 16 was. We hebben het gezocht en niemand kon hem vinden, tot hij nu opdook.’
Tom point of view
Binnen zag ik Audrey druk in gesprek met haar ouders. Misschien was het wel goed dat ik met hem hier buiten zat, ze keek niet echt vrolijk. ‘Zo Bryant is het niet?’ Hij knikte en keek mij vragend aan. Ik stelde mij voor. ‘Ik ben Tom, de vriend van Audrey. We wonen samen en ze liet het mailtje aan mij lezen, omdat ze dacht dat het een fan was.’ Hij knikte even. Hij stak nog een sigaret op, nog zo’n kettingroker als dat Audrey zelf ook was. Twijfelend keek ik hem aan, moest ik verder in gaan op het gesprek of het zo houden? Ik ging voor het eerste.
Reageer (1)
Waarom geloof ik die Bryant niet helemaal?
9 jaar geledenSnel weer verder