H 27 Lazulis Part 2

Lazulis zat in de herberg en keek vanuit zijn tafel toe hoe het meisje of eerder dame tussen de tafels bewoog en de vuile borden op haar armen liet balanceren. de bediende liep langs Lazulis en bleef kort staan, waarna ze hoofdschuddend achter de toog verdween en evenlater met twee dampende borden vol eten terug kwam.
'Vrouwmens nog meer bier,' riep een stevige man, met wijduitstaande tanden. De vrouw liep naar de toog en tapte nog een beker uit de ton en zette het op tafel.
Met een hand veegde ze de overtollig zweet van haar voorhoofd.
Lazulis dronk zelf zijn mede op en zette het op tafel en haalde uit zijn zak twee muntstukken.
Voordat hij opstond keek de vrouw recht in de ogen van Lazulis. Ze leken te glinsteren.
'Dala, ik ga de was halen in het dorp, neem jij het over,' riep ze en de dame achter de toog stak haar duim op. Lazulis liep de herberg uit en pakte zijn paard, als de dame de deur door kwam en bleef staan.
'Ik zag je naar me kijken, is er iets?' vroeg ze en Lazulis schudde zijn hoofd. Hij had geen kans gehad om haar beter te bekijken, maar ze was volslank en haar bruine krullen vielen over haar schouders naar beneden.
Ze droeg een lange bruine jurk met een witte schort voor. Haar heldere ogen waren ongewoon in deze streek.
Nu keek Lazulis naar de dame en haar adem stokte even.
'Nee maar, wat een heldere ogen hebt u,' zei ze wat elegant. 'Ik ben Diana,' stelde ze zich voor en Lazulis keek wat ongemakkelijk naar de vrouw. Hj wilde zijn naam
zeggen, maar iets hield hem tegen.
'Ik ben Lazulis,' sprak hij en Diana kwam wat dichterbij. Hij zag dat ze het koud had. Lazulis gespte zijn mantel los en gaf die aan haar en liep naar zijn paard en steeg op.
Zonder iets te zeggen reed hij weg.
Lazulis voelde iets branden vanbinnen, iets wat hij nog nooit gevoeld had. Hij reed verder naar Evrest, maar zijn verlangen om om te keren werd steeds groter. Lazulis schudde zijn hoofd en reed het pad af, opweg naar de stad.
Iets aan het pad veranderde halverwege en de bomen waren minder op elkaar geplaatst, hij zag afgebrokkelde stukken steen liggen en pilaren die omhoog uit de grond staken.
Verderop rees een enome grot waar meerdere tempelachtige pilaren overeind stonden.
Lazulis steeg van zijn paard af en liep naar de enorme grot. Een ongewoon gevoel steeg in zijn lichaam en in het midden van de grot trok hem aan.
Het had een blauwe glinsterende gloed en naarmate hij steeds dichterbij kwam, werd zijn lichaam ook steeds warmer en tintelde het rondom zijn hart. Lazulis schrok ineens van de patronen op de stenen en tot zijn besef waren de stenen versierd met tekeningen van een soort gevecht. Een man te paard spoorde zijn leger aan tegen een enorme draak.
Een heldere steen schitterde en joeg de draak weg. En de stad Paran, waarbij hij de verschillende huizen en kasteel herkende. Zelfs de afbeeldingen die in zijn boeken waren getekend, wist hij te herkennen.
Totdat hij bij de tafel kwam en naar voren keek. Recht voor hem was de hele muur geschilderd...

...Het was een hoefijzer met als uiteinde twee drakenkoppen en achter het symbool...

..Het land Pawei...

Lazulis ogen begonnen waterig te worden en hij voelde hoe hij vocht tegen de tranen. Dit was geen grot dit was een tempel. Waarschijnlijk had hij de grootste ontdekking gedaan van Pawei.
Hij had de tempel van de opperdraak gevonden en ik het midden van de steen lag hij...

..De lapis Lazuli...

Lazulis pakte de steen op en voelde hoe de steen begon te verlichten. De aantrekkingkracht naar zijn borst werd groot en de steen nestelde zich op de plek waar zijn hart zat.
Naar adem happend keek hij naar de steen en zag hoe de blauwe kleur glinsterde. Lazulis orf wel een steen, maar niet die van Paran. Hij was de erfgenaam van een steen die al driehonderd jaar geen erfgenaam heeft gehad, de Lapis Lazuli.
Lazulis zakte door zijn benen.
'Ik dank u o grote leider,' bad hij en keek naar het symbool op de muur.
Hij kroop overeind en rende de grot uit naar zijn paard. Vol trots reed hij terug naar de herberg. Hij moest Diana vertellen wat hij zojuist meegemaakt had.
Hij reed terug naar de herberg en sprong van zijn paard af. Hij kende haar niet maar de trots die hij in zijn lichaam had vertelde al genoeg.
Hij zwaaide de deur open en vroeg naar Diana, waarbij het meisje met de bruine krullen opkeek.
'Ga met mij mee naar Paran, ik wil je aan mijn ouders voorstellen,' sprak hij vol vreugde uit en Diana knikte vriendelijk. Ze had altijd al naar Paran willen gaan en deze jongeman bood haar de mogelijkheid aan.
Diana pakte haar spullen en vertrok samen met Lazulis naar Paran...