- 11 -

De dag van het schoolreisje brak aan in totale duisternis, zoals te verwachten viel rond die tijd van het jaar om zeven uur ’s ochtends. Percy maakte Lucy wakker, liet haar kleren uitkiezen, kamde haar haar en zorgde dat ze een broodje at in plaats van de overdreven zoete ontbijtgranen die ze alleen in het weekend mocht, en sprintte toen weer terug naar boven omdat hij op slag weer besefte dat hij zelf nog in T-shirt en gestippelde pyjamabroek rondliep. Hij was zelf mogelijk nog nerveuzer dan Lucy.
      Toen ze hun hele ochtendroutine achter de rug hadden en twee keer hadden gecontroleerd dat niemand nog in pyjama rondliep, stapten Percy en Lucy net als iedere ochtend in hun openhaard en reisden naar Lucy’s school. Het enige verschil met een de doorsnee ochtend was dat Percy dit keer niet wachtte tot Lucy de aula had verlaten en weer vertrok, maar zich door Lucy naar haar klaslokaal liet leiden.
      Oliver stond naast de ingang van het lokaal te praten met een blonde man, die vermoedelijk de andere ouder was die zich als vrijwilliger had aangemeld. Lucy meldde dat ze op zoek ging naar Betty en verdween het lokaal in, waarmee ze Percy aan zijn lot overliet.
      “Goedemorgen,” groette Oliver. Hij zag er verbijsterend wakker uit, wat simpelweg niet eerlijk was. Percy zelf had de indruk dat hij een extra kop koffie had moeten drinken.
      “Hoi,” antwoordde Percy, waarbij hij een gaap moest onderdrukken. “Sorry.”
      Oliver grijnsde. “Geen ochtendmens?”
      “Nee, niet echt.”
      “De kinderen hebben al een hele lijst liedjes die ze op de heenreis willen zingen, dus bereid je voor.”
      De blonde man, die nog geen woord had gezegd, gaf Oliver een vriendelijke por. Oliver leek even te schrikken. “Oh, sorry. Percy, dit is Wesley, vader van Thomas. Wes, dit is Percy, vader van-”
      “Lucy,” vulde Wesley aan, tot Percy’s verbazing. “Alsof ik dat nu nog steeds niet weet, Ol.”
      Percy was zo afgeleid door het feit dat het leek alsof Oliver bloosde, dat hij bijna de hand miste die Wesley naar hem uitstak. Hij hervatte zich redelijk op tijd, maar toch was er al iets in Wesleys grijns geslopen dat hij niet goed thuis kon brengen. Hij had het ongemakkelijke gevoel dat er om hem werd gelachen en hij niet wist waarom.
      “Leuk je eindelijk te ontmoeten, Percy,” zei Wesley.
      Percy wist dat hij eigenlijk duidelijk zou moeten maken dat het sentiment wederzijds was - al was hij zich er nog niet volkomen zeker van dat hij dat kon zeggen zonder te liegen - maar hij kon zich niet helpen. “Eindelijk? Mis ik iets?”
      Wesley schudde onschuldig zijn hoofd, al vertelden zijn ogen een ander verhaal. Hij leek niet onsympathiek, maar wel alsof hij een grap kende die hij niet van plan was te delen. De manier waarop hij antwoordde droeg alleen maar bij aan die indruk. “Ik zou niet weten wat.”
      Voordat Percy door kon vragen, klapte Oliver opeens luid in zijn handen. “Merlin, de tijd vliegt. We hebben een strak schema vandaag, dus zullen we de kinderen de bus in loodsen?”
      Om een of andere reden leek Wesley dit grappig te vinden.

Dus Wes en Helena's zoon heet Thomas. Dit is een heel onzinnig detail, maar mag ik jullie even wijzen op deze zinnen uit het allereerste hoofdstuk?

“De ijsbeer heeft een paarse zonnebril, maar Betty vond dat raar en meester Ollie zegt dat ijsberen normaal geen zonnebrillen hebben. Ook geen groene. Thomas heeft het gevraagd.”

Ik laat de headcanons over hoeveel pech/geluk Oliver heeft dat hij een mini-Wesley in zijn klas heeft verder aan jullie over.