The Last 24 Hours - Story Finale - Part 1

Fabian

Ik zat op de hoogste berg die naast Lilly’s City lag en staarde naar de verwoeste stad.
Op deze berg had ik gestaan toen ik moest toekijken hoe het ijsleger een wanhopige aanval deed op Cornelius’ City.
Ik had nog iets minder van 23 uur op deze planeet en daarna zou ik voorgoed terug moeten naar de sterrenhemel om daar mijn rol als Opperster de vervullen.
Sinds Nivada zichzelf opgeofferd had voor mij, was ik de nieuwe Opperster geworden.
‘Nivada’ zuchtte ik.
Een traan rolde over mijn wang en mijn ademhaling bleef af en toe hangen als ik dacht aan alle dierbare die ik kwijt was geraakt.
Liam, Sebastian, Joey, Nivada, Geronimo, Lilly, deze personen waren mij het dierbaarste geweest.
Om maar niet te zwijgen over alle andere overleden personen.
Ik was alweer 15 jaar op deze planeet en even leek het alsof er niets was veranderd.
Ik zat helemaal alleen op een planeet die ik bijna niet meer terug herkende.
Plotseling hoorde ik voetstappen achter me en toen ik me omdraaide zag ik het betraande gezicht van Vera.
‘Ze hebben Lilly begraven naast Liam’ zei ze zachtjes.
‘Melodie en Tanja konden het verdriet niet aan, dus tot hun grote spijt wilden ze er niet bij zijn’.
‘Net zoals deze lafaard hier’ zei ik over mezelf.
‘Fabian’ zuchtte Vera en ze plofte naast me neer. ‘Niemand neemt jou ook maar iets kwalijk. Margaery wilde mij vermoorden en iedereen snapt waarom je op deze manier gehandeld hebt’.
‘Maar hoe kan de planeet nog steeds hetzelfde zijn, nadat de Bokkenrijders en Margaery uit het verleden verdwenen zijn?’ vroeg ik.
‘Robyn legde uit dat de Opperster het verleden beschermd had, tegelijkertijd toen ze de vloek uitsprak over Hugo. Wij konden niets anders veranderen aan het verleden dan alleen maar alle Bokkenrijders uitwissen. Niemand kan een verklaring bedenken waarom Lilly wel het slachtoffer is van een gebeurtenis uit het verleden. Ik vrees dat we daar ook nooit achter zullen komen. Heel misschien komt het wel doordat Lilly zelf ook in het verleden was, ik heb geen idee’.
Ik bleef even stil en keek plotseling in de ogen van de personen die alles hadden overleefd.
Ze stonden rondom de ingang van de bunker en staarde hoopvol mijn richting op.
‘Je vrienden hebben je nodig Fabian’ zuchtte Vera. ‘Voor de allerlaatste keer’.
‘We hebben een oorlog te winnen’ zei ik zuchtend.
Ik stond op en omhelsde Vera.
‘Als ik jou toch niet had’ fluisterde ik.
Ik tilde Vera op en vloog samen met haar naar alle andere.
Toen we neerkwamen zette ik Vera naast mij neer en keek ik iedereen langzaam aan.
‘Wij hebben nog steeds een oorlog te winnen’ zei ik. ‘Laten we naar de bunker gaan om daar de plannen te overleggen’.
Iedereen knikte en volgde mij de bunker in, net zoals ze mij zouden volgen naar ons laatste gevecht.

In de bunker bleef het even een tijdje stil en ik liet mijn ogen glijden over alle personen die het tot nu toe hadden overleefd.
Als ik het aantal van nu met het aantal van een paar dagen geleden vergeleek, dan waren er al veel van ons heen gegaan.
‘Deze planeet heeft nog nooit zo’n grote bedreiging gehad’ begon ik. ‘En deze bedreiging kan het einde van deze planeet betekenen. De witte sterren en ik hebben nog maar 22 uur om de rode sterren voor eens en voor altijd te verslaan. Na deze 22 uur is er helaas niets meer wat wij voor jullie kunnen doen’.
Het bleef wederom stil en Robyn knikte bemoedigend naar mij.
‘We zijn al veel van onze dierbare verloren, waardoor het extra moeilijk is om toch door te gaan. Maar houd goed in gedachte, wij doen dit niet voor onszelf, maar voor de ondergedoken vrouwen en kinderen die zitten te wachten totdat hun mannen en vaders thuis komen, die waarschijnlijk niet meer terug zullen keren.
Na deze oorlog zal er een moeilijke tijd aanbreken voor de overlevenden op deze planeet, en die zullen een aantal van ons nodig hebben.
Mochten het er een aantal van ons overleven, dan zullen zij ten allen tijde goed voor de mensen moeten zorgen, waarbij ik van bovenaf toe zal kijken en beschermen waar nodig en in hoeverre dat in mijn krachten zal liggen’.
Op dat moment werd mijn speech doorbroken door een hoop geschreeuw van boven af waarbij er een rode ster Lilly’s City binnen kwam gevlogen.
De rode ster schoot de bunker via het gat in het plafond naar binnen en wende zich vervolgens naar mij.
‘Youval daagt jullie uit voor een alles beslissend gevecht, morgen, twee uur voordat de zon onder gaat. Mochten jullie niet komen opdagen, dan zullen wij elke vrouw, man, kind of bejaarde uitmoorden die op deze planeet leeft’.
Iedereen staarde naar mij en ik keek de rode ster met samengeknepen ogen aan.
‘Vertel Youval dat ik in ga op zijn uitdaging’.
De rode ster grijnsde en schoot vervolgens weer de lucht in.
Iedereen staarde mij opnieuw aan en na een lange stilte zuchtte ik diep.
‘Willen jullie mij bijstaan?’ vroeg ik. ‘Voor de allerlaatste keer?’
‘Natuurlijk’ antwoordde Amira.
‘Uiteraard’ zei Sarah.
‘Tot het einde’ zei Vera.
‘Dank je’ zei ik met een glimlach. ‘Ik stel voor dat iedereen nu rust neemt, zodat we allemaal fit het laatste gevecht in kunnen gaan. Ook al zijn het kostbare uren voor mij hier op de planeet, er is nu niets meer wat we kunnen doen dan afwachten’.
Iedereen stemde mee in en ik genoot van mijn laatste nachtrust, hier op de planeet.

Die nacht had ik de meest angstaanjagende en mooie droom tegelijkertijd.
Het begon met het gezicht van de voormalige Opperster die verschillende woorden naar mij sprak.
‘Je bent er bijna Fabian’ fluisterde ze. ‘Onthoud goed voor wie je dit allemaal doet’.
Daarna kreeg ik fracties van beelden te zien waarin ik mijn dierbare zag die ik helaas was kwijtgeraakt gedurende de jaren hier op de planeet.
‘We zullen op je neerkijken Fabian’ hoorde ik de stem van Nivada door de beelden heen. ‘Voor eeuwig en altijd’.
Daarna schoot ik wakker en keek ik in de ogen van Vera.
‘Hoe lang heb ik geslapen?’ vroeg ik direct gestrest.
‘Wel een paar uur’ zei Vera. ‘Over ongeveer een paar uur zullen de rode sterren hier zijn’.
‘Dan wordt het tijd dat we ons klaar gaan maken’ zei ik.
Ik stapte uit bed en plotseling zag ik dat al mijn vrienden al klaar voor de laatste strijd stonden.
‘De laatste kinderen die nog aanwezig waren in de stad zijn overgebracht naar veilige gebieden’ zei ijskoningin Amira.
‘De witte sterren hebben zich allemaal hier verzameld’ zei Robyn. ‘Er staan er een paar op de uitkijk’.
‘Dan wordt het tijd dat we naar boven gaan’ zei ik.

‘Terwijl jullie in het verleden waren werd er een bepaald lied vaak gezongen als teken van moed en als teken van hoop’ begon Ingrid ineens.
Iedereen draaide zich om en staarde de leidster van district 4 aan.

‘Volg ons, volg ons, volg onze weg naar de gevallen ster.
Volg hem, tot in de dood, sta daar met hem, zij aan zij.
Volg de ster, volg de ster, volg hem tot het oneindige eind.
Volg hem, tot in de dood, sta daar met hem, zij aan zij’.

Ingrid zong het lied in eerste instantie alleen, totdat langzamerhand steeds meer wachters en vrienden van mij het mee begonnen te zingen.
Het lied had een magische werking waardoor ik me sterker voelde.
Het gevoel gierde door mijn lijf en langzaam borrelde er een enorme kracht in me op.
Ik begon langzaam de bunker uit te lopen en gedurende mijn tocht door de bunkers begonnen steeds meer mensen het lied mee te zingen.
Iedereen liep achter mij aan, richting de allerlaatste strijd die wij samen zouden strijden.

Toen we boven aankwamen, stond Sergio daar te wachten met zijn wolven die nog in leven waren, waarachter ongeveer 20 witte sterren stonden.
Ook zij sloten aan bij de stoet richting het open stuk land waar het beste het gevecht kon plaatsvinden.
Dicht achter mij liepen Vera, Melodie, Tanja, Jersey, Robyn, Yvette en Colix.
De legers van de vuurdistricten, ijsrijk en element-loze steden waren in aantal flink terug gedrongen, maar met de witte sterren erbij wist ik zeker dat we dit gevecht zouden winnen.
En daar stonden we dan, het leek wel alsof we uren stonden te turen in de verte totdat we een teken zagen van de rode sterren.
In een windvlaag die op ons af kwam leek het net alsof ik honderden vrouwenstemmen samen hoorde zingen, maar toen ik naar de horizon staarde, zag ik helemaal niets.
Tot het moment dat een zwarte streep langzaam op ons af kwam, waarin ik al snel honderden vrouwen van alle twee de elementen herkende.
De melodie van het lied wat zojuist gezongen was door mijn vrienden en de wachters herkende ik al snel en langzaam kwam het geluid van een hoog vrouwen koor op ons af.
Ze zongen hetzelfde lied, met precies dezelfde tekst.

‘Volg ons, volg ons, volg onze weg naar de gevallen ster.
Volg hem, tot in de dood, sta daar met hem, zij aan zij.
Volg de ster, volg de ster, volg hem tot het oneindige eind.
Volg hem, tot in de dood, sta daar met hem, zij aan zij’.

De vrouwen sloten zich bij ons leger aan, waarbij verschillende vrouwen hun partners die in het leger van ons zaten in de armen vlogen.
Andere zagen er verslagen uit toen ze erachter kwamen dat hun partners het waarschijnlijk niet overleefd hadden.
Op dat moment kwamen 4 witte sterren onze kant opgevlogen.
‘Ze komen eraan’ zei de voorste. ‘De rode sterren zijn dichtbij’.
Het werd muisstil en de witte sterren sloten zich aan bij de andere sterren.
Een lange tijd staarde we naar de horizon, totdat we de rode vloed al ver van te voren aan zagen komen.
‘LANG LEVEN DE GEVALLEN STER!’ riep iemand achter mij.
‘LANG LEVEN DE GEVALLEN STER!’ riep iedereen vervolgens.
En met die laatste woorden, wachtten we totdat de rode sterren bij ons zouden zijn.