W92

“Waar bleven jullie zolang?”, vroeg Faragonda bezorgd.
“Een stel feeksen viel ons lastig”, zei Bloom.
“En Laika’s puppy’s waren vroeger dan gepland”, zei de vrouw met een kleine glimlach. Met z’n allen vlogen ze naar het midden van het dorp, waar Bloom haar koepel vergrootte. Niet een klein beetje, maar helemaal, zodat de koepel het hele dorp beschermde. Ze liet hem tot net over de andere, kleinere koepels komen die ze al gezet had. De feeksen werden teruggedreven tot buiten het dorp. Bloom zei de mensen dat ze veilig hun belangrijkste spullen konden gaan halen. Weer werd er geprotesteerd, als ze hun spullen konden halen, waarom konden ze dan niet gewoon in het dorp blijven, waarom kon die grote koepel dan niet blijven staan?
“Omdat dat me te veel energie kost”, zei Bloom kalm. “Trouwens, jullie zouden dan opgesloten zijn in het dorp en het zou een paar weken kunnen duren voor we een oplossing hebben. Hoe wilden jullie in tussentijd aan eten raken?” Opnieuw klonk er protest.
“Genoeg!”, riep Codatorta. “Wij zullen jullie helpen op de enige manier die voor ons haalbaar is. Jullie mogen al van geluk spreken dat Bloom jullie kan helpen, niemand anders is daar op dit moment toe in staat, niet zonder dat er nog veel meer gewonden vallen.”
“Jullie hebben Bloom daarstraks weggejaagd”, zei Nabu nu ook. “Jullie wilden haar hier niet, maar ze is op dit moment de enige die jullie kan helpen en dat doet ze ook. Jullie zouden naar haar moeten luisteren en haar dankbaar moeten zijn.” Er viel opnieuw een stilte. Bloom keek naar Faragonda en Codatorta, voor ze zich weer tot de mensen richtte.
“Ik verwacht jullie hier allemaal over twintig minuten terug om naar Red Fountain te gaan”, zei ze. Ze liet de koepels verdwijnen en iedereen verspreidde zich snel door het dorp.