A ranger/traitor 256

En ja hoor, helemaal vooraan in een gevlekte mantel en een boog over zijn schouder, stond Will.
Nadat het wolfsschip had aangelegd was Miko de eerste om aan land te gaan. Hij struikelde bijna over zijn eigen voeten in zijn haast om bij zijn leraar te komen en hem te omhelzen.
“Welkom thuis, Miko.”
“Ik ben zo blij om je te zien.”
“Ik heb je boog bij me,” zei Will en Miko zag dat hij inderdaad twee bogen om zijn schouder had hangen in plaats van een. “Al heb ik gehoord dat je die niet echt meer nodig hebt.” Miko grijnsde breed. Hij wist dat hij er waarschijnlijk als een idioot uitzag, maar hij kon het niet helpen.
“Ik heb er nog tweehonderd in reserve om eerlijk te zijn.” Will glimlachte.
“Dat weet ik. Je hebt het echt goed gedaan.” Miko voelde zijn borst opzwellen. Halt kwam bij hen staan en legde een hand op Miko’s schouder.
“Ja, Will, je hebt er goed aan gedaan hem als je leerling te kiezen.”
“Goed om je weer te zien.” Will omhelsde zijn vroegere leraar. “Maar je moet me toch eens uitleggen hoe je erin slaagt om mijn leerling terug te vinden voor ik dat doe.” Halt trok een wenkbrauw op.
“Ik heb wat ervaring op dat vlak, weet je.”
“Zo moeilijk was het niet, ik ben met tweehonderd man recht jouw kant op komen marcheren.” Halt keek hem even aan, maar zei niets. Na alles wat er de afgelopen maanden was gebeurd, kon Miko zich niet voorstellen dat hij ooit bang was geweest van de oude Jager.
Will legde een arm om zijn schouder en leidde hem bij de kade vandaan.
“Er is nog iemand die je heel graag terug wil zien.” Miko keek op.
“Zoef? Hoe is het met hem?”
“Goed, maar vast nog een pak beter nadat hij jou terug gezien heeft.”