Hoofdstuk 36

Yandri keek Rho niet vriendelijk aan en liep toen weer weg. Ik had het gevoel dat hij het niet wilde zien.
'Ik weet wel een vraag. We beginnen makkelijk. Weet hij iets van zijn vorige leven?'
Ik voelde een steek in m'n kop en ik voelde gewoon verschillende herinneringen voor m'n ogen razen en toen die steek over was zei de man...
'Negatief. Andere vraag?'
Rho dacht even na. Ik zag haar peinzende blik, hoe ze zichzelf letterlijk pijnigde om een geschikte vraag te verzinnen.
'Ik denk dat ik wel een vraag weet,' zei ze, met een geniepig lachje.
'Vraag maar,' gaf de man toestemming. Hij stonk echt vreselijk, en dat had ik nu pas door... Het was zelfs nog erger dan mijn eigen lichaamsgeur, en dat was al een hele opgave...
'Gelooft hijzelf dat hij écht Pi kan zien?'
En weer flitsten alle herinneringen voorbij.
Daarna stopte alles even, de maan draaide zich naar Rho. 'Jep, dat gelooft hij.'
'Interessant. En nu de vraag die hij gister niet wilde antwoorden... Wat is er gebeurd de laatste keer toen hij weg was?'
Deze keer deed het gewoon pijn omdat het nog zo vers in m'n geheugen zat.
'Het hele verhaal?'
'Dus er is meer?' Ik hoorde Rho gewoon grinniken vanaf hier... En dat was niet prettig aan te horen.
'Er is genoeg om te vertellen.'
'Begin maar.' Zei Rho opgewonden... En de man begon te vertellen...
Ik wilde het verhaal niet horen. Ik wilde alles niet nog eens beleven. Dus ik sloot m'n ogen en zonderde mezelf af van de wereld. Ik hoorde noch de man, noch Rho en liet mijn gedachten afdwalen.
Plots stond ik in een weiland. Het gras was felgroen en zag er gezonder uit dan het meeste gras op deze planeet. Ik snoof de zalige geur van de lente in en pas toen besefte ik dat dit niet mijn lichaam was, maar dat van een mens. Ik was niet meer ik, maar toch ook weer wel.
In de verte zag ik een meisje in het gras zitten, ze had een beetje roze-achtige haar. Ik naderde het meisje en toen...
Ik was weer in de werkelijkheid en kon nog net de laatste zin van het verhaal van de man horen. Het was een soort van samenvatting, dacht ik onbewust. Maar als ik af mocht gaan op die enkele zin, was ik er wel zeker van dat hij niet de waarheid had verteld.
De man had niet verteld wat er was gebeurd. Maar had verteld wat ik op dat moment aan dacht... Ik wist niet of ik dat wel had moeten laten merken. Maar alles was beter dan het opnieuw te beleven. Rho stond echter met open mond naar te staren en zei dat die man weg moest. Ik had nog meer koppijn toen hij zijn hand los maakte. Ik bedacht me waar ik eigenlijk aandacht. Dat meisje. Dat meisje... Was Rho... Jong en vrolijk... Was dat de waarheid? Ik weet het niet.
Rho liep met kleine stapjes op mij af met een heel bleek gezicht.
'Dave... Die man vertelde over onze eerste ontmoeting. Meer dan 18 jaar geleden... Kan je je dat nog herinneren?'
Rho leek opeens zo anders... Zo... Onzeker. Niet meer de sterke, bitcherige vrouw, maar terug opnieuw dat kleine meisje dat niets liever wilde dan dat ik haar wereld verloste, zoals de echte verlosser zou doen.
En die verlosser was ik. Ik was het écht. Geen fabel, geen sprookje, ik was een held...
'Ongeveer,' fluisterde ik. 'Het kwam net in me op...'
'Ik had misschien niet zo gemeen moeten doen. Ik wist gewoon zeker dat je iets te maken had met de dood van Pi. En dat jij de gene was voor die tweede oorlog dat ik je begon te haten. Maar je weet van beide niets af. Dave... Ik draaide misschien door... Maar ik wil graag weten wat er is gebeurd.' Rho wees op een plek op m'n achterpoot. 'Dat komt er niks voor niks... Ik wil niet meer boos worden... Maar de dingen die er zijn gebeurd heeft me gewoon zo verzwakt dat ik niet meer wist wat ik moest gaan doen. Ik verloor letterlijk iedereen om mij heen Dave... Alsjeblieft. Zeg me wat er is gebeurd... Ik wil je niet nog een keer verliezen...'
'Ik jou ook niet,' zei ik, maar het viel nog te betwisten of ik het ook werkelijk meende.
Ik ging samen met Rho en Yandri aan het salon zitten en vertelde hen heel het verhaal. Misschien was het omdat ik het beu was om alles te verzwijgen. Of misschien omdat ik eindelijk voelde dat ik ze kon vertrouwen. Ik wilde niet meer liegen. Ik wilde de held zijn die ik moest zijn. De held die ik in een vorig leven was.
'Wow, dat zijn problemen,' zei Yandri zuchtend na m'n verhaal.
'Ja, en nu is het weer aan ons om hem erdoor te sleuren,' merkte Rho op. Ze lachte vriendelijk naar me. 'Maar dat zullen we met plezier doen.'
Ik lachte kort terug.
'Hoe willen jullie dat doen? Ik zit eraan vast... Ik had zelfs bijna het gevoel dat hij altijd wist waar ik was. Dat hij altijd mij in de gaten hield... Ik ben zo blij daar niet te zijn...' Zei ik toen voorzichtig.
'Dat weten we niet. Maar we hebben wel voor gevaarlijkere dingen gestaan Dave. Misschien ga je dat nog herinneren.' Zei Rho.
Ik denk dat ik het grotendeels herinner. Het draken lichaam van toen is op een of andere reden verbonden met me... Ik herinner me de acties die ik toen had uitgevoerd in dat lichaam. Alleen niet wat zijn normale lichaam herinnert... Ik weet niet of er meer dingen zijn die ik moet herinneren?'
'Komt vast nog wel een keer...'
'Misschien we...' Ik had de lettergreep nog maar net uitgesproken of een piepend geluid vulde pijn oren. Het was vreselijk. Ik keek naar Yandri, die meteen zijn oren afschermde. Ik volgde zijn voorbeeld.