Erash || Cyform * Orochi {part 1}

Gedachteloos kijk ik naar de twee personen in het volledig witte kamertje. Ze namen wat kort door, voordat de vrouw op de stoel voor me plaatsnam. Ik slikte een brok van zenuwen weg. Ze zou me interviewen, maar ik weet niet wat ik moet vertellen of wat er gevraagd zou worden.
'Het is me een eer om iemand uit de toekomst te mogen spreken. Ik hoop dat je me kan verstaan?' zegt ze met een vriendelijke stem. Ik kijk haar aan en vervolgens nog steeds naar de begeleiding aan beide zijdes van de deur. Vervolgens knik ik kort een ja.
'Laten we rustig aan beginnen, stel je eerst maar eens voor.'
Ik denk er kort over na.
'Ik ben Erash. Ik ben net zeventien jaar geworden. Ik ben vanuit de toekomst hiernaartoe gekomen voor deze interview,' zeg ik met een zenuwachtige stem. Ik zie hoe de vrouw wat op het blad voor haar krabbelt.
'Je bent zonder ouders opgegroeid. Zijn er in het kamp wel personen die een soort vader- of moederfiguur voor je zijn geweest?' vraagt ze en ik heb wat moeite nodig om hierover te spreken.
'Ik heb Mere altijd als broer gezien, maar verder is er niemand in het kamp die vriendelijk tegen me zijn,' beantwoord ik en de vrouw schrijft weer wat op haar blad.
Het is voor een korte tijd stil als de volgende vraag gesteld wordt.
'Je hebt bepaalde eigenschappen die gewone mensen niet hebben. Welke voor- en nadelen zie jij hierin?'
Makkelijke vraag, bedenk ik en laat me wat gemakkelijker zitten.
'Wij cybers kunnen onze handen laten vervormen in wapens, we hoeven geen riemen meer te dragen om wapens mee te nemen, daarbij hebben we alleen het nadeel dat het tijd kost om ze weer terug naar handen te laten veranderen. Ik kan nu ook zien wie er buiten de kamer staat, maar dat bespaar ik u,' plaag ik en ik zie hoe de vrouw slikt. Haar hand trilt op het papier terwijl ze alles opschrijft.
'Je kunt in dieren veranderen. Geldt dit voor ieder kind of zijn er ook andere “krachten”? vraagt ze wat gespannen, zeker nog in schok door de vorige vraag.
Ik leun met mijn stoel naar achteren en glimlach. 'Wij kunnen in dieren veranderen, maar dat geldt niet voor ieder kind. We worden met software geprogrammeerd.' Het begint steeds leuker te worden, al helemaal om te zien hoe de vrouw met trillende halen het opschreef.
'Je kunt in een cyberdog veranderen. Heb je zelf voor deze vorm gekozen? Waarom? In welk ander cyberdier hoop je in de toekomst te kunnen veranderen?'
Ik zucht. 'Ik heb er zelf niet voor gekozen om in deze vorm te veranderen, dat wordt vanaf onze geboorte al bepaald, dit wordt vooral voor makkelijke verplaatsing gekozen en wij Cyberdogs zijn behoorlijk agressief. En ik weet niet wat ik verder in zal veranderen,' spreek ik met een grijns en blijf de vrouw strak aankijken.
De mannen naast de deur waren komen al in beweging.
'Je draagt een halsband die bepaalde gegevens bijhoudt. Wat zijn dit voor gegevens? Wat vind je van het feit bepaalde mensen op die manier informatie over je verzamelen?' vraagt ze verder met een angst in haar stem.
De vrouw stelt maar vragen, waneer houd ze een keer op.
'De halsbanden die we dragen, worden de gegevens opgeslagen wie we vermoord hebben, hoeveel we vermoord hebben en wie we werkelijk zijn, de enige die de gegevens mag overnemen, zijn de meesters.' De vrouw was gestopt met schrijven en blijft gefascineerd luisteren. .
'Kun je beschrijven hoe een normale dag er voor jou uit ziet? Is er zoiets als vrijetijdsbesteding en wat doe je dan graag?' Vraagt ze nu zonder op haar blaadje te kijken.
Ik schud mijn hoofd. 'Dat mag ik niet vertellen dat is topgeheim en wij bestrijden geen vrijheid.' Ik begin mijn geduld te verliezen en ik wil graag terug naar mijn plaats. 'Vieren jullie je verjaardag? Hoe ziet zo een dag er dan uit?'
'Wij vieren geen verjaardagen en ik weet niet eens meer hoe dat eruit ziet,' zei ik minder vrolijk. 'Er zijn enkel jongens in jullie “kamp”. Heb je wel eens een meis....?'
'...Geen meisjes,' riep ik geschrokken en de bewaking waren al in de houding gesprongen. De wenkbrauw van de vrouw kwam overeind. ' Wat is je grootste wens?' Ik kijk naar de grond en glimlach zacht.
'Ik hoop mijn ouders weer te zien,' beantwoorde ik haar vraag. De vrouw had weer wat op papier gezet en het werd weer voor een moment stil. 'Denk jij dat er een grote macht is? Geloof jij in iets als een God?'
'Ik denk dat er wel iets bestaat aan een grotere macht, maar dat ik pas in de toekomst en ik geloof niet in god,' zeg ik en de de vrouw onderstreepte de laatste vraag en schoof de stoel naar achteren.
'Bedankt voor de interview,' zei ze en zonder ook nog wat te zeggen liep ze de kamer weer uit.