|| 26

Mijn vingers spannen zich rond het stuur van mijn auto en ik zucht. Stoppen met wenen Jade, want zo start je de auto niet. Nogmaals zucht ik en wrijf met mijn mouw de tranen uit mijn ogen. In en uit, in en uit, dit is de manier waarop ik mezelf probeer te kalmeren. Na nog een 5 minuten me te concentreren op mijn eigen ademhaling voel ik dat ik gekalmeerd ben en start ik de auto. Gelukkig waren er niet veel andere auto's op de baan en woonde Dylan niet zo heel ver, waardoor ik al na een 10 minuten mijn auto parkeer voor Dylan zijn deur.
Zou Luke hier zijn? Of weer enkel de andere? Of misschien bedoelt hij wel andere jongens dan 5SOS?
Zuchtend en met een raar gevoel in mijn buik stap ik uit en wandel naar Dylan's deur. Het verdriet van daarjuist voel ik al niet meer, door de spanning die ik heb omdat ik misschien straks Luke zal zien.

"Jadie, wat is er?" Nog voor ik kan antwoorden voel ik al Dylan zijn armen rond mij en komt het verdriet toch terug. Tranen stromen over mijn wangen en korte snikken verlaten mijn mond.
"Steph-, Stephen. Hij- , je had gelijk Dylan." verlaat er in stukjes mijn lippen.
"Hij? Hij wou je echt gewoon in bed krijgen? Nee lieverd toch!" Dylan zijn armen komen nog strakker rond mijn lichaam te zitten en na een minuutje begin ik terug te kalmeren.
"Ja hij wou mij enkel voor een weddenschap in bed krijgen, maar er is gelukkig niks gebeurd." Dylan wrijft door mijn haren en ik hoor hem opgelucht zuchten.
"Zie je het zitten om mee binnen te gaan?" Ik knik en vlak voor we de deur naar de woonkamer willen open doen, stop ik.
"Wat is er Jade?"
"Wie is er juist?" Ik besefte net dat Luke misschien wel juist achter die deur zit.
"Calum en Ashton." Ineens voelde ik me nog beroerder en droeviger dan net.
"En de andere twee?" Ik wou niet laten blijken dat ik Luke kende.
"Michael is ziek en Luke is nu even bij hem en kwam misschien straks dus nog af." Een kleine glimlach speelt terug om mijn lippen, dus knik ik dat het oké is om naar binnen te gaan. Soms vroeg ik me af of ik niet beter gewoon tegen Dylan vertelde dat ik Luke ken, maar dat durf ik niet. Waarom ik dat niet durf, dat weet ik dan ook weer niet.

"Hey Jade." Calum springt recht en geeft me een knuffel, een waterige glimlach speelt rond mijn lippen. Ashton stelt zich ook recht en geeft me ook een knuffel, waarna ik me samen met Dylan neerzet, die ondertussen een glas drinken voor mij gaan halen is.
"Wat is er gebeurd?" Ashton kijkt me bezorgd aan en ik voel de tranen terug opkomen.
"Di, vertel jij het?" Ik voel aan dat wanneer ik het zelf zou zeggen, ik terug zou beginnen wenen.
Ik hoor Dylan het verhaal vertellen, maar zit in mijn hoofd ergens anders, waardoor het lijkt alsof hij over iemand anders bezig is dan over mij. Het enigste waardoor ik door heb dat hij nog steeds over Stephen bezig is, zijn de bezorgde blikken van de twee jongens recht over me. De twee jongens die elke dag met Luke optrekken, mijn Luke.