Hoofdstuk 13. [Henry]

Het gezicht in zijn hoofd begon langzamere hand meer betekenis te krijgen voor hem. Het was zijn enigste hou vast voordat Henry er achter zou kunnen komen wat Pan met hem van plan was. Voor nu had hij geen idee wat hij moest doen elke minuut werd hij in de gaten gehouden, voor als hij zou ontsnappen. Slim, want zodra Henry die kans zag, deed hij het ook. Henry haatte het dat hij niks kon betekenen. Zijn familie was naar Neverland gekomen om hem te redden en nu kon hij hen niet eens helpen.
      Zijn hoofd rustte op zijn armen, terwijl hij naar het dansende vuur staarde. Het gaf hem warmte over zijn hele lichaam waardoor hij zich even kon ontspannen.
      ‘Ik wil dat je opzoek gaat naar Wendy en Baelfire.’
      Henry’s ogen schoten geschrokken open. Was hij in slaap gevallen? Baelfire… was dat niet het sprookjes naam wat zijn vader had? Zijn vader was toch overleden? ‘Wendy… die zus van de twee mannen die momenteel in Story Brook zijn?’
      ‘Inderdaad. Als we ze haar niet hebben, hebben we ook niks om hen aan het werk te zetten.’
      ‘Best. En de jongen dan?’
      ‘De rest kan wel op hem letten.’

Toen de eerste lichtstraal van de opkomende zon op hem viel, was Henry al klaar wakker. Echter deed hij nog alsof hij sliep zodat hij toch kon kijken wat er precies in het kamp gebeurde. Niet veel dus. Blijkbaar was Pan al weg en Felix ook. De lost boy die de wacht moest houden was tegen een boom in slaap gevallen en was er geen enkele bewaking.
      Hij gloeide van opwinding. Voor het eerst sinds Henry in Neverland is, was alles goed gegaan – tot nu toe. Al snel zou hij zichzelf weer bij zijn familie bijvoegen en samen weer terug gaan naar Story Brook. Henry miste zijn huis en de mensen die er woonden. Stiekem hoopte hij dat het meisje in zijn dromen misschien ook wel mee wou. Misschien zou zij wel het eerste meisje kunnen worden op wie hij verlieft werd, en alles als eerste mee deed – je snapte hem wel. Henry was nog nooit écht verliefd geweest. Nog steeds niet trouwens, maar zij was momenteel zijn enigste hou vast.
      Zo zacht als hij kon, klauterde hij op. Iedereen sliep in het kamp, niet alleen de bewaking. Waren ze nou echt zo dom? Of was dit de bedoeling? Zou híj moeten ontsnappen zodat ze weer een bewijs hadden dat hij de jongen was met the heart of the truest believer. Henry wist het echt niet. Hij had iemand nodig die hem die antwoorden zou kunnen geven.
      Hij stond op. Keek nog even goed naar alle slapende gezichten en sprintte weg van het kamp, naar een willekeurige richting. Zijn blindheid bracht hem juist extra in gevaar merkte Henry toen hij voetstappen hoorde. Hij werd achter volgt.
      Angst kroop in Henry’s gevoel en hij bleef door rennen, tot hij met een volle vaart tegen iets op knalde. Henry viel op zijn kont en greep met zijn rechter hand onmiddellijk naar zijn hoofd. Daar zou hij later wel last van krijgen.
      ‘Sorry, ik wilde je waarschuwen.’ Een zachte meisjes stem klonk uit de bossen waar Henry net vandaan kwam. Henry zat nog steeds op de grond te staren naar een enorme muur van… van wat eigenlijk?
      ‘Het was niet mijn bedoeling dat je tegen de grens muur op knalde. Gelukkig wist mijn vader dat ik je al een tijde achter je aanzat.’ Henry keek geschrokken op toen er iemand naast hem neer knalde. Hij had gehoopt dat het het zelfde meisje was als in zijn dromen, maar het was haar niet. Hij voelde zich een beetje teleurgesteld. Wanneer zou hij eindelijk ontdekken wie ze was? En wie was diegene die voor hem stond?
      ‘Ik ben Lily,’ Lily’s huid was lichtbruin. Haar ogen hadden de kleur van melk chocolade, en haar haar was pik zwart, en enorm door de war. Ze doeg een grote elastiek van stof om haar hoofd met twee veren. Lily’s kleren was zoals de indianen van vroeger.
      ‘Tiger Lily.’ zei Henry. Zijn ogen waren groot geworden. ‘Zoals in de boeken. Jij bent Tiger Lily!’
      Lily’s lippen gingen omhoog en ze knikte. ‘Ja. Ik ben Tiger Lily. En ik weet wie jij bent Henry Mills. Ik wist al wie je was voordat je ook maar één stap in Neverland had gezet.’
      ‘Hoe?’ wilde Henry weten. ‘En de stam? Je vader? Grote Beer toch? Leven ze nog?’ Zijn stem was een en al enthousiasme. Er werd hem verteld dat alle vroegere sprookjes figuren er niet meer waren. Dat was dus een enorme leugen geweest. ‘Ja, ze leven nog.’ zei Lily.
      ‘Dat is geweldig!’ riep Henry uit. ‘Dat betekend dat we nog niet verloren hebben! Dat we Pan nog kunnen verslaan!’
      ‘Misschien.’ Gaf Lily toe. Peinzend keek ze naar het bos, Henry vroeg zich af wat ze wel niet zou kunnen denken. Het moet allemaal heel raar zijn geweest toen alles eenmaal begon. Maar dat maakte niet meer uit. De indianen stam leefde nog. Zijn familie leefde nog, en als hij ze zou kunnen vinden, zouden ze Pan kunnen stoppen. “En de oude lost boys? Curly? Nibbs? Fox? De twins?’ Henry noemde ze allemaal. Als zíj nog leefden. Dan had Pan al verloren voordat ze ook maar aan een gevecht begonnen waren.
      ‘Kom eerst mee naar het dorp.’ Lily stond op en stak haar hand naar hem uit die hij gretig aannam.