7. Lost

Lief Dagboek
Is er iets mooier dan het leven? Ik geloof van niet. Al mag ik mezelf volgens Edward technisch gezien niet levend noemen. Gelukkig ben in niet zo technish ingesteld. Ik hoor dingen die ik hievoor niet hoorde. Het ritselden van een blaadje in de wind. Het water dat door de rivier stroomt. Het snuffelen van een konijn. Alles ruikt zelfs anders. Lekkerder alsof die wereld opgeknapt is in de tijd dat ik in het huis gezeten heb. Carlisle zegt dat dat komt omdat ik nu besef dat ik een vampier ben. Dat mijn zintuigenn dan beter werken. Iedereen hier is ook ongeloofelijk aardig tegen me. Alsof ik hun kleine zusje ben dat beschermd moet worden. Emmett heeft beloofd me te leren auto rijden. Ik! In een echte auto! Ik kan het nog steeds niet geloven. Ik heb Edward belooft hem piano les te geven. Hij schijnt erg muzikaal te zijn. Rose was in het begin nogal afstandelijk maar zij lijkt me nu zelfs te mogen. Ik mag haar kleren lenen totdat ik zelf nieuwe heb. Het enige nadeel wat ik zie aan het vampier zijn is het eten. Of eigenlijk het drinken. Vampiers drinken natuurlijk bloed en voor bloed moet je mensen doden. Gelukkig vertelde Ésme me al gauw dat zijn niet op mensen maar op dierenbloed leefde. Je kunt je niet voorstellen hoe opgelucht ik daarover was.
Gisteren was de eerste dag dat ik in het dorpje kwam. Onder de mensen zeg maar. Forks is een heel schattig plaatsje. Nauwelijks 300 inwoners, een postkantoortje, een kledingzaakje, een bakkertje, een slagertje en een politie kantoortje. Er was natuurlijk ook een indianenstam ,de Quileute, maar daar mocht ik niet in de buurt komen. Weerwolven zijn het volgens Emmett. Wezen die je niet kunt vertrouwen. Ik had een paar indianen zien lopen en zo slecht leken ze me niet.
Maar we waren in Forks. Ésme en Rose waren even de Bakker binnengelopen en ik had buiten staan wachten. We zouden kelding gaan kopen. Maar opeens uit het niets was daar een heerlijke geur. Het rook een beetje naar rode rozen, speculaas en aardbeien. En om een rare raden ook een beetje naar zout. Ik snoof diep in en merkte dat die heerlijke geur van een jongen was die vlak langs mij liep. Ik stond op en volgde hem ongezien. Ik weet niet hoelang ik achter hem aan liep maar opeens was hij weg samen met die geur die me deed denken aan me ouders. Ik likte langs mijn lippen en zuchtte. Misschien was mijn drang naar bloed toch niet zo klein als ik verwacht had. Ik draaide me om en wou terug keren naar het bakkerswinkeltje. Maar voor me zag ik tientallen paden tussen de huizen door. Ik had geen idee waar ik vandaan kwam maar koos het meest linkse pad en bleef steeds links af slaan. Na tien minuten besefte ik dat ik rondjes liep. Het begon al donker te worden en ik zal moeten toegeven dat ik waarschijnlijk de enige vampier was die bang was in het donker. Zeker nu mijn gehoor zoveel scherper was hoorde ik teveel geluiden die me de stuipen op het lijf bezorgde. Oppeens hoordde ik voetstappen. Voorzichtige voetstappen als een inbreker in de nacht. Ik probeerde te zien wie het was maar zag niets. Voordat ik kon wegrennen, gillen of zelfs maar opstaan voelde ik een bekende koude hand op mijn schouder. 'Als je een rondleiding wil door Forks kan je het ook gewoon vragen.' Edward keek me grinnekent aan maar leek plotseling te beseffen dat ik doodsbang was geweest. 'He rustig maar zo erg is het niet.' En voordat ik mezelf tegen kon houden had ik me huilend in zijn armen gestoord. Zwijgend bleven we zo staan terwijl Edward zachtjes over mijn haar streek. Ik weet niet hoe lang we daar stonden of wie onze omhelzing verbrak. Ik waarschijnlijk toen ik door had waar mee ik bezig was. 'Kom we gaan.' zei Edward en zonder mij wat te vragen pakte hij mijn hand en trok me vooruit. Sneller dan ik kon verwachten waren we bij het huis. Mijn huis nu.

reactie's