- 16 -

Kerst bij de Weasleys was nooit een simpel iets, want geen enkele gelegenheid waar ruim twee dozijn feestende tovenaars bij elkaar kwamen in een paar veel te kleine kamers kon ooit worden omschreven als simpel. Percy was opgegroeid in dit huis waar het lastig was om een rustig moment te vinden. De drukte was daarom verre van nieuw voor hem, maar het bleef intens. Hij was blij toen hij zich los wist te maken uit een gesprek met Ron, Harry en Charlie dat inmiddels niet meer echt over Quidditch ging, maar over de voor- en nadelen van bezems versus draken als vervoersmiddel. Dat was een debat waar hij sowieso niet erg veel aan toe te voegen had en het leek hem verstandiger weg te glippen dan zich af te vragen waarom alledrie zijn gesprekspartners ervaringen met het berijden van draken leken te hebben, zelfs al was dat door het Ministry ten strengste verboden.
      Hij haalde een tweede glas Butterbeer voor zichzelf en ging in de schaduwen op de trap zitten. Op die manier hoefde hij zich niet helemaal af te sluiten van het gebruis, maar was hij toch beschut genoeg om de kans klein te maken dat de zoveelste persoon hem met een meelevende blik zou vragen hoe het nu met hem en de meiden ging, terwijl er heel opvallend om Audreys naam heen gedanst werd. Het was alsof men unaniem had besloten dat het beter was haar bestaan te ontkennen. Hij kon het niet helpen zich af te vragen of ze gewoon zijn gevoelens niet wilden kwetsen, of dat dit betekende dat zijn familie bang was dat hij plotseling zou breken bij het horen van haar naam en weer een paar jaar niet tegen zijn ouders zou spreken. Hij durfde die vraag echter niet direct te stellen, want dat zou misschien nog wel wreder zijn geweest.
      De kinderen hadden de keuken en tuin geclaimd, waar ze door de sneeuw tuimelden en zich volpropten met oma’s koekjes. Percy was dan ook verbaasd toen zijn oudste dochter onder aan de trap verscheen. Hij schoof een stukje aan de kant, zodat Molly op dezelfde trede kon gaan zitten als hij. “Is er iets?”
      “Nee. Ik wilde je een koekje brengen.” Ze bood hem iets ronds aan dat inderdaad een koekje bleek te zijn. Hij had na het uitgebreide middageten van eerder totaal geen trek in zoetigheid, maar hij wilde geen nee zeggen.
      “Dankje. Dat is lief van je.” Het verklaarde echter nog steeds niet volledig waarom ze opeens naast hem zat. Zelfs als ze hem echt gewoon een koekje had willen geven, had ze dat kunnen doen en daarna weer wegsprinten om Albus of Dominique in te peperen. Ze kon het normaal gesproken erg goed vinden met haar nichten en neven, dus daar kon het probleem niet liggen.
      “Graag gedaan.”
      Ze knabbelde een beetje aan het hartvormige boterkoekje dat ze voor zichzelf had meegenomen, maar Percy kreeg de indruk dat ze opzettelijk muizenhapjes nam. Er viel een stilte. Percy vroeg opzettelijk niet door, in de hoop dat Molly het mysterie rond haar verschijnen uiteindelijk vanzelf zou ophelderen.
      Na een tijdje sprak ze inderdaad weer, maar haar vraag bracht Percy alleen maar meer van zijn stuk. “Mis je mama?”
      “Soms.” De waarheid lag wat complexer dan dat, maar Percy had al lang geleden besloten dat die verhalen voor later waren. Hij wilde niet het risico lopen onbedoeld zijn kinderen op te zetten tegen hun eigen moeder. “En jij?”
      “Jawel,” gaf ze toe, gemakkelijker dan Percy zou hebben verwacht. “Minder dan Lucy, denk ik.”
      “Hoeveel je iemand mist is niet meetbaar. Iedereen gaat er op zijn eigen manier mee om.” Als er iets was dat Percy van Freds overlijden had geleerd, was dat het wel.
      “Er is een jongen in mijn jaar in Slytherin,” zei Molly. “Hij heet Brian.” Het was bijna alsof ze opzettelijk probeerde Percy in de war te brengen. Hij bleef in het duister tasten.
      “Oh?” vroeg hij, opzettelijk neutraal. Molly leek hem nog een beetje te jong om zich al met jongens bezig te houden.
      “Hij heeft twee moeders.”
      Ondanks alles had Percy dat antwoord toch opnieuw niet aan zien komen. “Dat is soms zo,” antwoordde hij, waardoor hij zich erg onnozel voelde, maar iets beters kon hij niet verzinnen.
      “Eerst had ik medelijden met hem, omdat hij geen vader had,” ging Molly onverstoord verder. Ze leek Percy’s verwarring niet te merken of zich er gewoon niet veel van aan te trekken. “Maar zijn moeders schrijven hem iedere dag, omstebeurt. Nu denk ik dat het belangrijkste is dat je je familie leuk vindt, want anders is er niemand blij.”
      “Dat klinkt als een heel verstandige conclusie. Misschien had de hoed je toch bij Ravenclaw moeten indelen.”
      “Misschien,” zei Molly, maar ze klonk erg sceptisch. “Ik vind Gryffindor leuker. In welk huis denk je dat Oliver zou hebben gezeten als hij naar Hogwarts was gegaan?”
      “Oliver?”
      “Lucy’s leraar,” verhelderde Molly. Percy lachte bijna hardop om de gedachte dat hij niet meteen door zou hebben gehad wie ze bedoelde.
      “Ik weet het niet. Waarom?”
      “Lucy vindt Oliver erg leuk. Ik ken hem niet zo goed, maar ik ben het wel met haar eens.” Molly wachtte een paar tellen, maar Percy was niet snel genoeg met het bij elkaar sprokkelen van een antwoord. “Ik moet weer naar buiten. James en Teddy proberen de grootste sneeuwpop ooit de bouwen, dus ze hebben mij nodig om te zorgen dat Fred hem niet omgooit.”
      “Dan moet je snel gaan,” zei Percy, min of meer op automatische piloot. Hij keek verstomd toe terwijl Molly opstond, soepel van de op één na laatste trede sprong omdat alle kleinkinderen wisten dat de laatste enge krakende geluiden maakte, en zich weer naar buiten haastte. Hij probeerde het gesprek dat hij net met haar gehad op allerlei manieren te interpreteren, maar hij bleef erbij uitkomen dat ze hem net toestemming voor iets had gegeven. Hij was zowel geroerd als ongelofelijk in de war. Het was alsof iedereen om hem heen vastbesloten was zijn plannen om Oliver met rust te laten aan diggelen te slaan.