De krant

~Jennifer~
Ik rende enthousiast de woonkamer binnen en kwakte de krant op tafel. Amy, die aan de tafel zat te schilderen op nummer (natuurlijk een schilderij van Londen, alsof ze er nog niet genoeg heeft!), kon nog net op tijd de verf wegtrekken voordat de hele krant onder zat.
'Kun je alsjeblieft een beetje uitkijken? Ik zit hier te schilderen,' zei ze verongelijkt.
'Kijk!' riep ik enthousiast, en ik wees naar de krant. Amy keek niet eens op. 'Ja heel goed Jen, dat is een krant,' zei ze droogjes.
'Nee kijk nou,' ongeduldig wees ik naar de krant.
Amy keek op. 'Wat staat er dan? Ik kan het vanaf hier niet lezen.'
Ik pakte de krant op en duwde hem onder de neus van mijn zus. 'Morgen kun je hier in Vlissingen gaan bungejumpen, boven de zee. Dat doen ze hier ieder jaar een keertje aan het einde van de zomer.' Ik wees op de afbeelding. 'Het is bij ons aan de overkant. Als je naar links loopt heb je toch zo'n hoge steiger? Nou dáár is het!' riep ik enthousiast.
Amy duwde de krant weg en doopte haar kwast in de rode verf. 'Oh leuk. En wat moet ik daar mee?'
'Ik wil meedoen natuurlijk,' ik pakte de krant weer op en plofte op een stoel neer.
Amy keek met een ruk op. Ze was haar schilderij compleet vergeten. 'Je wilt meedoen! Dat kan niet.'
'En waarom niet als ik vragen mag?'
'Omdat... je bent... de artsen...' stamelde Amy. 'Nou gewoon niet! Je hebt een tumor in je hoofd Jennifer! Dan ga je toch niet bungejumpen? Ik weet niet eens of dat in jou situatie wel mag!'
Ik stak eigenwijs mijn neus in de lucht en keek de andere kant op. 'Tuurlijk mag dat wel.'
'Dat weet je niet,' zuchtte Amy. 'En waarom wil je dat eigenlijk ineens?'
'Ik...' ik was even stil. 'Dat snap je toch wel,' ontweek ik de vraag.
Amy keek me onderzoekend aan. Ik wist dat ze een antwoord verwachtte.
'Omdat ik wil voelen dat ik leef zolang ik nog leef en dit soort dingen kan doen...' stamelde ik. Het was even stil.
Amy slikte even. Ze legde een hand op mijn arm. 'Maar om te voelen dat je leeft hoef je toch niet persé te gaan bungejumpen?' vroeg Amy rustig. Haar stem klonk net zo zacht en lief als dat de stem van onze moeder altijd had geklonken.
Ik wilde niet huilen en trok vlug mijn arm weg. 'Bungejumpen is gewoon vet,' zei ik vlug.
Amy rolde met haar ogen. 'Je doet het niet hoor, hoor je dat!'
Kwaad keek ik haar aan. 'Jij bepaalt niet wat ik doe of niet,' zei ik geïrriteerd.
'Ja dat doe ik wel als het om je gezondheid gaat! Bungejumpen! In jou situatie! Ben je wel helemaal goed bij je hoofd?' riep Amy. Ze legde haar penseel weg.
Ik pakte de krant op en schoof met kracht mijn stoel achteruit. Hij kletterde op de grond. 'Nee! Dat ben ik niet nee! Want daar zit een tumor!' Kwaad, en met de krant in mijn handen, stormde ik de woonkamer uit. Ik rende mijn kamer binnen en gooide mijn slaapkamerdeur dicht. Ik gooide de krant op mijn bed en ijsbeerde door mijn kamer heen.
Ik was 24 en dus volwassen. Waarom beschouwde Amy mij toch als een klein kind? Dat was van kleins af aan al zo. Altijd als er iets was, kwam mijn zus me helpen. Lief natuurlijk, maar nu hoeft dat niet meer. Snapte ze dan niet dat ik voor mezelf kon beslissen of ik ging bungejumpen of niet?
Ik plofte neer op mijn bed en klemde de krant tegen me aan. 'Ik wou dat ik geen tumor in mijn hoofd had,' fluisterde ik, en een traan rolde over mijn wang.