[NL] A+ would sing to sleep again

De deur was nog niet eens helemaal open voordat de persoon die aan de andere kant stond te wachten al door de opening was geglipt. Oliver had opeens zijn armen vol met Wesley, die hem enthousiast omhelsde en bijna platkneep.
      “Wat,” zei hij. Hij was nog te slaperig om zijn stem de juiste intonatie te geven om er echt een vraag van te maken.
      Wesley lachte hardop, maar liet hem nog niet los. “Oliver, gast, waarom ben je halfnaakt?”
      “Het is tien uur op een zaterdag, Wes. We slapen uit. Ik had verwacht dat degene die ons wakker belde zich er wel van zou kunnen weerhouden me te bespringen, zelfs als ik niet de moeite nam een shirt te zoeken.”
      Percy kwam de gang in, nog bezig met het knopen van het touwtje om zijn badjas. Hij bleef staan en nam traag de scène in zich op. “Hé,” zei hij, al klonk hij nog net zo slaperig als Oliver, “wat doe je met mijn halfnaakte man, Wesley?”
      Wesley liet Oliver los en stortte zich zonder aarzeling op Percy, die hem nog minder had zien aankomen dan Oliver. Omdat Percy zich niet voldoende schrap had gezet struikelden ze een stap naar achteren, maar het was allemaal bij lange na niet voldoende om de grijns op Wesleys gezicht te laten vervagen. Hij straalde zo dat hij de zon jaloers zou hebben gemaakt als Percy en Oliver de gordijnen al open hadden getrokken.
      “Waar hebben we deze vroege knuffels aan te danken?” vroeg Percy uiteindelijk, toen Wesley hem weer had losgelaten en hij een beetje bekomen was van de schrik. Oliver gaapte.
      Wesleys grijns werd nog breder. “Oh, ik moet nu een reden hebben om goede vrienden te begroeten?”
      “Wel als je ons daarvoor wakker maakt,” zei Oliver.
      “We zijn zwanger.”
      Stilte. Oliver vroeg zich af of hij nog sliep. “Wat?”
      Wesley fronste een beetje, maar wist dat voor elkaar te krijgen zonder dat zijn grijns in breedte afnam. “Nou ja, ik niet. Helena is zwanger. Gelukkig, want ik ben een watje in vergelijking met haar en Merlin, het lijkt me doodeng om een baby in je buik te hebben. Ik zou vast van alles verkeerd doen.”
      Wesley hield een korte pauze, vermoedelijk om te reflecteren op alles wat hij mis zou kunnen laten gaan. Oliver opende zijn mond, maar precies toen schoot Wesley weer in beweging, flapperend met zijn handen.
      “Maar goed, het punt was, Helena is zwanger. Ze had vanochtend een afspraak bij St. Mungo’s en het staat nu zonder twijfel vast. Ik word vader! Zij wordt moeder. Kunnen jullie je Helena als mama voorstellen? God, Oliver, dat kind zal mij links laten liggen als Helena z’n andere ouder is, en ik kan het hem niet eens kwalijk nemen. Zou ik me daar zorgen om moeten maken?”
      “Hem?”
      “Of haar! Of wat het ook wordt, want dat weten we nog niet. Als het maar gezond is, oh God. Welke kleur ligt er in het midden tussen blauw en roze? Misschien kunnen we de studeerkamer daarmee schilderen. Of groen. Groen is goed. Jullie zeggen verrassend weinig, jongens.”
      “Omdat jij niet stopt met praten!” Oliver aarzelde even. Een paar van Percy’s broers hadden al kinderen, maar meestal kwam dat nieuws tijdens een grote familiebijeenkomst en hoefde hij er niet direct op te reageren. “En omdat ik geen flauw idee heb wat de juiste reactie is, eigenlijk. Ik bedoel, wow. Een baby.”
      Wesley schoot in de lach en Percy rolde goedgehumeurd met zijn ogen. “Wat dacht je van gefeliciteerd?” stelde hij voor. Oliver wist dat hij op hem kon rekenen. “Ik ben zo blij voor jullie, Wesley.”
      “Dat dus.” Oliver gebaarde in Percy’s richting alsof de woorden die hij bedoelde daar nog ergens rondzweefden. “Dat klinkt beter.”
      “Bedankt. Maar nah, Ol, ik vind dat wow een stuk beter bij jou past. Misschien kunnen we recensies op het geboortekaartje zetten, zoals op sommige boeken, weet je wel? ‘Wow, een baby’ - Oliver Wood, Keeper van Puddlemere United.”
      “Je wilt je baby toch niet verkopen?”
      “Nee,” lachte Wesley, “maar wel aanprijzen. Iedereen mag weten wat voor geweldig wezentje het is.”
      Percy leek te hebben besloten zich ver buiten een discussie over babyrecensies te houden. “Wesley, wil je binnenkomen? De koffie zou zo klaar moeten zijn.”
      Wesley schudde zijn hoofd. “Nee, dankje, ik heb beloofd binnen een kwartier weer thuis te zijn. We worden over een uurtje bij Helena’s ouders verwacht, zoals iedere zaterdag.” Hij trok zijn wenkbrauwen op. “Bovendien wil ik jullie niet langer van je zaterdagochtendroutine afhouden. Verrassend dat je überhaupt nog iets draagt, Ol.”
      Oliver kreunde. “Gedraag je. Je wordt vader.”
      “Des te meer reden om flauwe grapjes te oefenen,” vond Wesley. Hij keek op zijn horloge. “Ik zou je dolgraag nog langer ongemakkelijk willen maken over het feit dat je geen shirt draagt, maar ik moet echt gaan.”
      “Doe Helena de groetjes en feliciteer haar van ons,” zei Percy.
      “Natuurlijk.”
      Oliver keek toe terwijl Wesley de deur weer opende. “Hé, Wes?” vroeg hij. Het had wat tijd gekost, maar hij had een reactie gevonden waar hij volledig achter stond. “Je zult een geweldige vader zijn. Geen twijfel mogelijk.”
      Wesley grijnsde weer, uitgelaten en net een tikkeltje nerveus. “Duh.”