De hoge steiger

~Jennifer~
Na te hebben gelunched trokken Nora, mijn zus en ik onze jassen aan en gingen op pad. Het was het einde van de zomer maar het was nog steeds twintig graden. Er waaide een fris windje. Het was drukker bij de zee dan normaal, maar nog steeds redelijk rustig. Een paar mensen stonden te kijken naar de hoge steiger, waar je kon gaan bungejumpen. De meeste durfden het niet of twijfelden nog. De mensen keken ons vol spanning aan toen Amy, Nora en ik richting de trap liepen.
'Kijk mama,' hoorde ik een klein jongentje zeggen. 'Die meisjes gaan bungejumpen!'
Een grijns verscheen op mijn gezicht. Ik ging echt bungejumpen! Ik had nooit gedacht dat ik dat nog een keertje zou doen in mijn leven!
Amy duwde met een nors gezicht een groepje jongens van een jaar of twintig opzij, die ons najoelden toen we de trap op liepen. Ik kon het niet laten om even naar ze te zwaaien.
'Stoer hoor! Wij durven het niet!' riep een van de jongens toen hij mij zag zwaaien. 'We doen het jullie niet na!'
Amy duwde mijn zwaaiende arm omlaag en trok me verder de trap op. 'Niet doen,' siste ze geïrriteerd.
'Waarom niet?' vroeg ik verbaasd.
'Omdat ze het alleen maar leuk vinden als je op ze reageert,' zuchtte ze. 'Zo zijn jongens.'
Ik rolde met mijn ogen. Je kon wel merken dat Amy nooit een vriendje heeft gehad. Ik wel, in de derde klas. Maar die verkering was maar van korte duur, en bovendien geloof ik niet dat ik hem echt leuk vond. Ik had in die tijd een periode dat ik alles wilde wat mijn vriendinnen ook hadden. Die grote zonnebril, die trendy tas... zelfs een vriendje! Ik denk eigenlijk dat hij mij ook niet echt leuk vond.
Ik schudde mijn lange bruine haren over mijn schouder en keek naar beneden. Het was toch best wel hoog... We waren nog niet eens helemaal boven!
De metalen trap kletterde flink hard onder onze voeten toen we verder de trap op liepen. Vooral Amy stampte heel erg hard. Ze was al sinds ze me toestemming had gegeven om te gaan bungejumpen heel erg chagrijnig. Ik weet zeker dat ze liever niet heeft dat ik ga bungejumpen, maar niks houd me nu nog tegen! Dáárom is ze ook zo boos. Nou ja... eerder gefrustreerd.
Vanmorgen had Amy nog de dokter gebeld om te vragen of ik wel kón bungejumpen in mijn situatie. Eerst was ik boos dat ze die dokter belde, maar die boosheid sloeg al snel om in vrolijkheid, toen Amy van de dokter te horen kreeg dat ik alles gewoon kon doen zolang ik het nog kon doen. Dat is waarschijnlijk ook een reden dat Amy zo gefrustreerd is.
Ik kijk even naar Nora, die achter me loopt. Die gebaard dat ik maar beter even niks tegen mijn zus kan zeggen. Ik knik. Vanmorgen hadden ik en Nora al tegen de mensen die hier werken gezegd dat ik wilde gaan bungejumpen. Verder hebben we ook nog een verrassing voorbereid voor Amy. Nora en ik hebben besloten het pas aan Amy te vertellen als we bovenaan de trap zijn, want als we het eerder zouden hebben verteld, dan zou Amy echt niet die trap op zijn gelopen!
Eindelijk zijn we boven. Ik loop op een van de werknemers af, een vriendelijk uitziende man met een klein stoppelbaardje. 'Haai, wij willen graag gaan bungejumpen.'
'Wij?' vraagt Amy verbaasd.
Nora slaat haar armen om Amy heen. 'Ja, vammorgen hebben Jennifer en ik geregeld dat we alle drie gaan bungejumpen. Het is zelfs mogelijk dat we alle drie tegelijk kunnen. Vet hè?'
Amy staart haar met open mond aan. Ze klapt hem vlug weer dicht als ze zich realiseert dat hij open staat. 'O nee!' roept ze gelijk. 'Komt niks van in! Nee, nee, nee en nog eens nee!'
'Aah, waarom niet Amy? Ben je bang,' plaagt Nora haar.
'Wat?' even kijkt Amy haar beste vriendin onbegrijpend aan, dan schud ze heftig haar hoofd. 'Nee ik ben niet "bang". Ik wil gewoon niet bungejumpen. Nee! Dat doe ik gewoon niet. Nee, nee nee! Geen sprake van!'

Aan alle kanten worden er riempjes en touwtjes aan mij vastgegespt. Nora staat met riempjes en al, al klaar. Ik kijk naar Amy, die rechts naast mij ook aan alle kanten wordt vastgegespt. Haar gezicht staat bezorgd, maar vooral heel erg kwaad en geïrriteerd. Het was niet zo heel erg moelijk om er uiteindelijk voor te zorgen dat Amy ook ging bungejumpen. Voordat ze het wist, had ze al een heleboel riempjes aan haar hangen die de mensen die hier werkten aan haar hadden bevestigd. Ze waren ontzettend enthousiast toen ze te horen kregen dat we met z'n drieën tegelijk gingen bungejumpen. Ten eerste gebeurd dat bijna nooit, en ten tweede leverde het hun flink was geld op.
'Ah kom op Amy,' riep Nora haar beste vriendin toe. 'Één lachje kan er toch wel vanaf?'
Amy keek knorrig de andere kant op.

Een paar minuten later stonden we met z'n drieën op een rij op het randje. We hadden net een dozijn aan instucties gekregen en mijn hoofd ontplofte zo wat! Ik voelde even aan het kleine bobbeltje achter op mijn hoofd, waar de tumor zat. Toen ik Amy bezorgd naar me zag kijken trok ik mijn hand vlug weg.
Nora pakte mijn linkerhand vast, en ik pakte op mijn beurt Amy's hand vast.
'Daar gaan we,' fluisterde Nora.
En we zetten ons af...