05

Na de lunch gingen Mila en ik naar ons kantoor. We hadden van Anne de opdracht gekregen om een promotieplan op te zetten voor de talentendagen die er weer aankwamen. Terwijl we een muziekje opzette (Arctic Monkeys, mijn favoriete band en blijkbaar ook die van Mila) begon ik weer over het lunch-incident, zoals ik het in mijn hoofd noemde. 'Mil, waarom moest je me nou zo voor schut zetten?' vroeg ik. Mila keek op van haar computer. 'Deed ik niet! Ik stelde je beleefd voor en vertelde dat je een talentvolle fotograaf bent. Dat is alleen maar goed.' Ik schudde mijn hoofd. 'Straks komt hij hierheen om die foto's te bekijken en dan ziet hij dat ik de slechtste fotograaf ter wereld ben.' Mila lachte hardop. 'Denk je nou echt dat hij hierheen komt? Hij weet niet eens waar ons kantoor is en bovendien heeft hij wel betere dingen te doen. ' Ik knikte. Daar moest ik dan maar op vertrouwen. Na een paar uurtjes hard gewerkt te hebben, ging de telefoon. Mila nam op. 'Hoi! Ja... Ja oke! Ik kom eraan!' Ze legde de hoorn neer. 'Ik moet even wat ophalen bij Anne's kantoor, ik ben zo terug!' ze sprong op en liep de deur uit. Ze trok de deur achter haar dicht, maar die ging al snel weer open. Ze stak haar hoofd om de hoek en haar blik stond enthousiast, alsof ze net te horen had gekregen dat ze de hele dag de kont van Veltman mocht aanraken. 'Doe je haar goed! Viktor!' Vervolgens verdween ze. Voordat ik helemaal door had wat ze had gezegd, ging de deur opnieuw open. 'Hallo!' Oh mijn god dat heb ik weer.. Viktor kwam zelfverzekerd binnenlopen. 'Alles goed? Ik kon jullie kantoor niet vinden!' hij ging op Mila's bureaustoel zitten. 'Oh, ja we zitten een beetje afgelegen.' stamelde ik. Wat is er mis met mij? Normaal ben ik altijd zelfverzekerd! Hij lachte en knikte. 'Mag ik de foto's zien?' Shit, Mila heeft me toch niet zo goed geholpen. 'Eh.. Nou..' Ik probeerde een uitweg te vinden, maar Viktor had de camera al gepakt. Hij lachte toen hij de foto's zag. 'Dit is tot nu toe mijn favoriet!' Hij liet een foto zien van een stuk leeg grasveld. Ik lachte nu ook. 'Jullie lopen veel te snel! Bovendien kan ik helemaal geen foto's maken, Mila maakte een grapje.' Viktor klikte door de rest van de foto's. 'Dat dacht ik al aan jouw blik te zien, ja.' Hij legde de camera weer weg. 'Maar, je hebt dus een vriendje?' Jezus, deze jongen kende echt geen schaamte. 'Eh, nee, dat was ook een grapje.' Ik wiebelde zenuwachtig met mijn voeten. Hij glimlachte en knikte. 'Jullie zijn wel een beetje van de grapjes, he? Jij en Mila. Jullie moeten eens met Nicolai praten, hij heeft de schoenen van Jasper verstopt en die arme jongen is ze al een uur aan het zoeken.' Hij boog zich naar me toe, ik voelde zijn adem in mijn oor kriebelen. 'Ze liggen onder de tribune.' fluisterde hij in mijn oor. Hij knipoogde en stond op. 'Ik ga er weer vandoor, cardio training.' Hij trok een vies gezicht. 'Zie ik je straks nog?' Het klonk als een oprechte vraag. Ik haalde mijn schouders op. 'Misschien!' Hij lachte terwijl hij naar de deur liep. Hij keerde zich nog om voordat hij naar buiten ging. 'Mysterieus, hoor!'