Stilte is soms beter dan woorden...

~Amy~
'Dus je werkt bij het timmerbedrijf van je vader?' vroeg Jennifer geïnteresseerd. Iets tè geïnteresseerd als je het mij vraagt. Het was overduidelijk dat ze hem leuk vond. Dat stomme geflirt van haar moet ik nou al een half uur aanhoren. Zo lang zitten we hier al!
Ik speel een beetje met het rietje van mijn milkshake terwijl ik het gesprek tussen de anderen moet aanhoren.
'Ja,' zegt Bodi. 'Ik vind het heel gezellig om bij het bedrijf van mijn pa te werken. Mijn broer Stef, achtentwintig jaar, helpt ook mee. Maar hij heeft daarbuiten ook nog een baan als advocaat.'
Een heel stuk geïnteresseerder keek ik op. Zijn broer heeft dus goed doorgeleerd. Stef is dus niet zo'n nietsnut als deze hier.
'Is hij een goede advocaat?' vroeg ik. Terwijl ik het vroeg, wist ik al wat voor een stomme vraag het was. Ik liet niks merken.
Bodi reageerde tot mijn verbazing heel serieus terwijl mijn zusje me gestoord en Nora mij heel erg verbaasd aankeken. 'Ja eigenlijk wel. Hij heeft eerst het vwo gedaan en heeft daarna op de universiteit gezeten. Bijna elke zaak wint hij zo'n beetje,' vertelde Bodi trots.
'En wat heb jij gedaan?' vroeg ik.
'Ik heb eerst vier jaar de mavo gedaan en daarna nog twee jaar de havo, om vervolgens bij mijn vader als klusjesman te gaan werken.'
Ik knikte. Eerlijk gezegd viel deze Bodi nog wel mee. Het leek me een goede jongen, maar ik keek wel uit om dat toe te geven tegenover Jennifer.
'Stond je broer net ook bij die steiger?' vroeg Nora.
Bodi schudde zijn hoofd. 'Nee, die moest nog iets regelen voor een van zijn cliënten die volgende week een belangrijke zaak heeft.'
'Ga je later het bedrijf van je vader over nemen?' vroeg ik.
'Ik denk het wel ja. Ik heb al een heleboel van mijn vader geleerd. Het is echt een handige man. Je kunt alleen al aan zijn handen zien dat hij in zijn jongere jaren heel vaardig is geweest, en nu nog steeds. Een aantal jaar geleden was ons bedrijf wel bijna failliet gegaan.' Een schaduw trok over Bodi zijn gezicht.
Ik keek hem aan, maar besloot niks te vragen. Het had geen zin om de woorden uit iemand te gaan trekken. Diegene werd er dan meestal alleen maar geslotener van en zou óf helemaal niks meer zeggen, óf liegen.
Jennifer daarintegen dacht daar helemaal niet aan. Natuurlijk niet. 'Hoezo dan?' vroeg ze voorzichtig. Ze legde een hand op zijn arm, wat mij op de een of andere manier niet helemaal lekker zat.
Een traan rolde over Bodi zijn wang, die hij vluchtig wegveegde voordat iemand hem kon zien. Maar mij was het niet ontgaan, net als Nora en Jennifer. Er is gewoon één ding wat jongens moeten onthouden; meisjes ontgaan niks. En vooral niet als het om de jongen van hun leven gaat.
'Een paar jaar geleden kreeg mijn moeder kanker, ze had een tumor in haar hoofd,' Bodi's stem trilde. 'Ze waren te laat met behandelen, en na drie maanden overleed ze al. Totaal onverwacht. Ik was pas tien. Het was ochtend, haar verjaardag nog wel, en ik rende samen met Stef en mijn vader haar slaapkamer binnen om haar een ontbijt op bed te geven. Maar ze werd niet wakker...' Bodi kon zijn tranen niet meer inhouden. Ze rolden over zijn wang. Hij probeerde ze tegen te houden, maar ze rolden te snel. 'Ze was in slaap gevallen en niet meer wakker geworden.'
Nora bood hem een papieren zakdoekje aan, terwijl Jennifer hem van haar stuk gebracht probeerde te troosten.
Ik zat alleen maar verstijfd op mijn stoel. Bodi had zojuist verteld waar ik al een hele tijd bang voor ben. Dat ik Jennifer totaal onverwacht verlies.
Nora keek me zijdelings aan. 'Amy... is alles oké?' vroeg ze bezorgd.
Alle drie keken ze nu naar mij. Ik kon geen woord uitbrengen. Jennifer merkte het en begon met uitleggen. 'Ik heb ook een tumor in mijn hoofd,' zei ze stilletjes. Bodi keek haar met grote ogen aan. 'Op dit moment. Ik kan ieder moment dood gaan.' We waren allemaal stil. Meestal vertelde Jennifer dat niet zo vlug aan iemand. Wat dat betreft was ze best gesloten.
Jennifer begon aan Bodi te vertellen hoe de artsen ons een jaar geleden vertelden dat de tumor in haar hoofd nooit zou gaan krimpen en ze haar dus niet zouden kunnen opereren. 'Dat is de reden dat ik ging bungeejumpen, ik wil zo snel mogelijk alles gaan doen wat ik nog wilde doen in mijn leven. Ik heb alleen geen idee wat ik allemaal nog wil gaan doen voordat ik...' Jennifer was even stil, maar al snel hervond ze zichzelf weer. 'Voel maar, hier achter op mijn hoofd zit een bultje. Voel maar, voorzichtig, niet drukken want dat doet pijn. Dan zie ik vlekken.'
Bodi voelde aan haar hoofd. Hij trok zijn hand geschrokken weer terug.
Het was nu volkomen stil aan ons tafeltje. Niemand had nog iets te zeggen. Misschien was dat maar beter ook. Stilte is soms beter dan woorden.