OO2

Nu ons gesprek af is gekapt merk ik pas hoe druk het ondertussen is geworden in de Common room van Slytherin. Alles lijkt plotseling vergeven en vergeten terwijl we met Draco richting onze vaste hoek voor de open haard lopen. Een paar nietsvermoedende eerstejaars krijgen een volle laag Malfoy charme over zich heen en maken angstig dat ze wegkomen. Aangezien Blaise en ik onze verhitte discussie nog niet af hebben gemaakt wil ik tegenover hem in een andere stoel gaan zitten. Ik kan me echter nog niet neer laten zakken of ik word bij mijn pols gegrepen en naast Draco op de bank getrokken. Mijn hatelijke opmerking gaat verloren onder zijn luide 'hmhmhmmmm'. "Wanneer hebben wij besloten minder afstotelijk te worden?" Vraagt hij droogjes terwijl hij een arm rond mijn schouders slaat en ons samen lui achterover trekt tegen de bankleuning.

Een ander meisje zou waarschijnlijk of in katzwijm vallen of zich half uit het veld geslagen uit de voeten maken. Ik daarentegen maak het mezelf gemakkelijk tegen zijn zij en leg mijn hoofd op zijn schouder. "Ik wist niet dat ik nog minder afstotelijk kon worden? Hoe moeten andere meiden zich ondertussen wel niet voelen naast zo'n godin?" Mompel ik tegen zijn hals. De haartjes in zijn nek komen overeind en hij beweegt heel even zenuwachtig. Uit walging waarschijnlijk, maar het valt me toch op. Dit spelletje tussen ons is al eeuwen aan de gang, zo lijkt. Ondanks onze overeenkomende vriendengroep, afdeling en humor hebben we elkaar vanaf het begin niet gemogen.

Deze reactie is me echter nog nooit opgevallen en misschien heeft hij tijdens de vakantie zijn afkeer tegen mij nog vergroot. Het is altijd een soort strijd tussen ons. Zelfs toen ik voor anderhalf jaar terug een relatie kreeg met zijn beste vriend werden deze pogingen elkaar het leven zuur te maken niet gestaakt. We botsen gewoon bij alles wat we doen. Draco is arrogant, bijdehand, sarcastisch, gemeen en ondanks dat alles een van de meest gewilde jongens van de hele school. Verbijsterend niet?

Ik laat me ondertussen al niet meer uit het veld slaan door zijn bijtende opmerkingen, wisselende stemmingen en dubbelzinnige antwoorden. Hij eveneens niet meer door mij. We weten allebei denk ik wel beter. Hij kan me uitmaken voor wat hij wil, de waarheid verandert er niet om. Lang kastanjebruin haar, groene ogen, gave huid en een atletische slanke bouw. Daar komt nog bij dat ik zonder angst op een bezem stap, een goed duel niet uit de weg ga en mijn bekkie ter aller tijden bij me heb. Te meer rede dat Blaise eigenlijk wel wat trotser op me zou mogen zijn.

"Godin van de trollen." Klinkt het spottend naast me. "Sterke comeback. Daar heb je vast de hele vakantie over nagedacht." Kaats ik de bal terug. Voordat hij weer wat kan zeggen valt er een schaduw over ons heen en hoor ik een afkeurend gesnuif. "Hoor jij niet zo bij Blaise te slijmen." Klinkt de bekende stem van Pansy schel. "Oeh je meest kansvolle aanbidster is gearriveerd." Fluister ik hem in zijn oor. Hij zucht diep en ik voel zijn spieren spannen en weer ontspannen. "Over trollen gesproken." Verzucht hij voor deze ene keer op een samenzweerderig toontje.